هر ساله بودجه ای هنگفت توسط شهرداری اختصاص داده می شود تا شهر برای مراسم آیینی محرم آماده شود. از شکل های سنتی تزیین و سیاهپوشی که بگذریم، تابلو های شهری(بیلبوردها) با رویکردی کمابیش تازه تر می کوشند با مخاطب ارتباط برقرار کنند.
در اینجا سعی شده آثار کارگردانان سینمای ایران، که هر یک با نگاه شخصی خود به واقعه عاشورا پرداخته‌اند را معرفی کنیم. افراد صاحب سبکی که هر یک با رویکردی شخصی و با در نظر گرفتن زاویه‌ای ویژه این واقعه را بازنمایی کرده‌اند.
تقاطع ناصرخسرو و پانزده خرداد تهران راسته‌ی پرچم‌دوزی‌ها و پرچم فروشی‌ها است. ایام محرم اوج فروش این مغازه‌ها به حساب می آید. این پرچم ها برای صدها سال با دست و بعد از ورودِ ماشین های دوزندگی، با چرخ خیاطی های صنعتی دوخته می شده است و برای آذینِ تکایا و حسینیه ها مورد استفاده بوده و هست. به نظر می رسد به دلایل اقتصادی، این هنر رو به فراموشی ست.
در ایران هرسال، ما‌ه‌های محرم و صفر، مراسم آیینی عاشورا وعزاداری برای امام حسین برگزار می‌شود. یازده روز اول محرم شهر پر از پرچم سیاه و تبلیغ هیئت‌های عزاداری است. برگزاری آیین‌های مذهبی شیعی در ایران بعد از انقلاب اسلامی با حمایت حکومت همراه بوده‌است. اما دیده می‌شود، افراد زیادی از مردم بنا بر اعتقادات شخصی و علاقه فردی مراسم عزا داری برگزار می‌کنند. هر رسم آیینی ابزار و وسایل خود را دارد. این ابزار و وسایل هم تولیدکنندگان و فروشندگان و خریدارانی دارد. و این یعنی مراسم آیینی هم برای خود بازار اقتصادی دارد.
طبل، سنج و آلاتِ موسیقیِ ضربی پس سال‌ها جزئی از نشانه شناسی ایام محرم شده است و در شهرها و روستا ها وقتی صدای طبل به گوش می رسد یعنی محرم نزدیک است یا در جریان است. سال‌هاست در ماه محرم دسته‌های عزاداری هیئت‌های مذهبی به کوچه و خیابان‌ها می‌آیند و همراه با سینه‌زنی و نوحه خوانی‌شان همواره صداهایی بلند و کوبنده از طبل‌ها و سنج‌های بزرگ و کوچکِ دسته به گوش می‌رسد. به نظر می‌رسد اگر هر هیئتی طبل و سنج بیشتر و بزرگ‌تری داشته باشد، از ارزش و کیفیت بهتری برخوردار است.
