اجرای تئاتر در تالار مولوی
نمایش "پپ"، داستان پدرها و پسرها
نمایش "پپ" به کارگردانی "اسماعیل کمالی دهقان" از 16 تیر تا 9 مرداد در سالن اصلی تالار مولوی به روی صحنه میرود. در خلاصه این کار آمده: یک پدر و پسر واقعی میخواهند با هم گفت و گو کنند."پپ" اولین اجرای خود را در جشنواره تئاتر دانشگاهی داشته است و در چند رشته توانسته کاندید بشود. این نمایش میتواند نمایندهی خوبی برای معرفی بخشی از فعالیتهای تئاتری دانشجویی امروز ما باشد.
اقتصاد هنر آنلاین- شفق ابوسبا؛ "پپ" خلاصه حروف اول پدر و پسر است و آنچه که با آن در طول اجرا مواجه میشویم همین گفت و گوی واقعی پدر و پسر است. صدرالله و سعید آقاخانی، پدر و پسر، در صحنهای خالی بدون دکور روبروی هم قرار میگیرند و دربارهی مشکلاتشان بایکدیگر صحبت میکنند. این مشکلات مسائلی هستند که نسل جوان امروز ایران با میزانهایی متفاوت درگیر آنها هستند ولی دربارهیشان کمتر صحبت میکنند. "پپ" این پیشنهاد را میدهد که اولین قدم ضروری برای پرداختن به این مشکلات حرف زدن دربارهی آنها و پذیرفتن وجودشان است. در جامعه امروز شکاف بین دو نسل از همیشه بیشتر دیده میشود و پدرها و پسرها درک پایینی از یکدیگر، خواستهها و آرزوهای هم دارند. اما اجرا به فاصلهی بین دو نسل و جامعه معاصر ما محدود نمیشود و در نگاه کلیتر به جایگاه فرد در خانواده و روابط افراد در این نظام و وظایفشان نسبت به هم نظر دارد. چیزی که این تئاتر را ویژه میکند نقش خود کارگردان در اجراست. "کمالی دهقان" در طول نمایش با موضوعاتی که دربارهی زندگی این پدر و پسر میداند اجراگران را هدایت میکند و در لحظه مسیر اجرا را مشخص میکند. این موضوع باعث میشود در هر اجرا حرفهای مختلفی زده بشود که آن را از اجراهای دیگر متفاوت کند.
از کارگردان این نمایش دربارهی وجود حمایتهای مالی از طرف دانشگاهها در کارهای دانشجویی پرسیدم. او گفت:
هیچ حمایتی از طرف دانشگاه از ما نشده است. دانشگاه حتی حداقلها را انجام نمیدهد. دانشگاه تهران که دارای اعتباری جهانی است از فرصتهایی که میتواند برای حمایت از دانشجویانش استفاده کند هم، نمیکند.
در ادامه از او دربارهی ساز و کار گرفتن اجرا در سالن مولوی که سالن اصلی دانشجویان دانشگاه تهران محسوب میشود سوال کردم:
اجرای من را یکی از مسئولان سالن مولوی در جشنواره دیدند و به من پیشنهاد دادند که میتوانم در این سالن کار را به روی صحنه ببرم. کارهای دیگری هم پیشتر در این سالن اجرا کرده بودم و با مسئولین مولوی آشنا بودم. در واقع میتوانم بگویم که اینجا راحتتر هستم. اجرا گرفتن در سالنهای دیگر بلدی و روابطی میخواهد که من آنها را نمیدانم و به دنبالش هم نرفتهام. اما میدانم سالنهایی که این روزها تماشاگران بیشتری دارند اگر بخواهند به کاری مثل "پپ" اجرا بدهند زمانهایی را به آن اختصاص میدهند که از قبل میدانند زمان مرده است. او اضافه کرد: بهدلیل خانوادگی بودن موضوع کار دوست داشتم سانس اجرا زمانی بود که افراد بهصورت خانوادگی بتوانند کار را ببینند ولی مدتی قبل از اجرا به من اطلاع دادند که زمان اجرا باید تغییر کند. در شرایط فعلی اعتراض کردن به سانس یا فصل اجرا به معنی از دست رفتن کامل شانس نمایش کار است به همین خاطر نمیتوان به این مسائل معترض شد.
او راجع به تبلیغاتی که برای بیشتر دیده شدن این نمایش کردهاند گفت:
امیدواری ما این است کسانی که کار را میبینند آن را دوست داشته باشند و ما را به دوستان و اطرافیانشان توصیه کنند. همچنین گفتیم که اگر "پپ" را دیده، و دوست داشتهاند عکسی با پدرشان بگیرند و در فضای مجازی آپلود کنند. امروزه شکل تبلیغات برای تئاتر عوض شده است. صفحههایی در اینستاگرام وجود دارند که در عوض مبلغی برای تئاترها تبلیغ میکنند ولی بنظر من این شکل از تبلیغات دیگر مخاطب را به سالن نمیکشاند. چیزی که این روزها افرادی به غیر از تماشاگران ثابت تئاتر و دانشجویان هنر را به سالن میآورد تبلیغات سلبریتیهاست. این روزها سلبریتیها میتوانند باعث بالا رفتن تماشاچی بشوند. مثلا "نوید محمدزاده" تهیهکننده نمایشی بود و دیدن این کار را در شبکههای مجازی پیشنهاد داد و برای آن در صفحهاش تبلیغ کرد. شاهد بودیم که این نوع از تبلیغ توانست مخاطبین غیرتئاتری را به سالن بیاورد.
*