اشیائی که پلیس قبل از تیراندازی با سلاح گرم اشتباه گرفت

هنرام‌روز: بازدید از نمایشگاه این هنرمند در پی تعطیلی ناشی از ویروس کرونا تنها با هماهنگی با هنرمند امکان پذیر است و این شانس را برای بازدیدکنندگان دارد که با حضور هنرمند از نمایشگاه دیدن کنند و تمام سوالاتشان را از اوبپرسند.

این ماجرا لوین را به یاد روزهای دانشجویی در ژاپن می‌اندازد. او در این باره می‌گوید هنرمندان ژاپنی نمایشگاه‌های خود را برگزار می‌کردند و در طول بازدید از نمایشگاه در کنار مخاطب بودند و این برایش جذاب است.  

اشیا بی ضرر و دست سازی که لوین از جنس سرامیک ساخته وسایل غیر نظامیان اکثرا سیاه پوست است. این بخشی از پروژه‌ای است که لوین قصد دارد با آن درباره خشونت پلیس، نژاد پرستی سیتماتیک در امریکا اطلاع رسانی کند و پروژه‌ای سه بخشی شامل خلق آثار در کارگاهش، کارگاه‌های آموزشی عمومی و یک کتاب شامل آثار و نوشته‌هایی از چهل هنرمند و نویسنده درباه این موضوع است.

ریشه شکل گیری این پروژه به سال 2016 باز می‌گردد. زمانی که یکی از دوستان مقاله‌ای از مجله هارپر را برای او ارسال کرد که لیستی از اشیا که پلیس به جای سلاح اشتباه گرفته بود و به صاحبانشان تیر اندازی کرده بود را گردآوری کرده‌بود. اشیائی مثل عصا، ساندویچ، بطری عطر، کلیدها و ...

لوین که علاقه‌ای ویژه به تاریخ اشیا دارد تحت تاثیر این مقاله گرفت.«با خود فکر کردم چگونه کسی می‌تواند دسته کلید یا تلفن همراه و یا یک کامیون اسباب بازی را با اسلحه اشتباه بگیرد.»

البته نکته‌ای دیگر در این مقاله بود که آن هم جالب توجه بود آن هم اینکه به ویژگی‌های صاحبان این اشیا همچون نژاد، سن، معلولیت ذهنی و دیگر اطلاعات شخصی اشاره‌ای نشده بود و این اشیا را از اطلاعات حیاتی کاملا خالی می‌کرد.

عموما واکنش‌های هنری لوین از یک مشکل ناشی می‌شود. چیزی که قادر درک و هضم آن نیست. بنابراین او با صبوری شروع به ساخت این اشیا در کارگاهش کرد. شاید در این صورت می‌توانست بفهمد چگونه آن‌ها با اسلحه اشتباه گرفته شدند. او در کنار خلق آثار مطالعه بر تاریخ نژآد پرستی را در آمریکا آغاز کرد و حالا 16 شی از 23 شی لیست مجله هارپر را درست کرده‌است و روند خلق هر یک از آن‌ها برایش همچون دعا، احترام و یادآوری بوده‌است. آخرین اثر این مجموعه یک کامیون اسباب بازی متعلق به یک مرد مبتلا به اوتیسم بوده‌است.

او همچنین در ساخت این مجموعه به نکته‌ای دیگر نیز فکر کرده‌است. افراد بزرگسال دارای معلولیت در جامعه منزوی هستند و پلیس آمریکا هیچ آموزشی در مواجهه با افرادی که دارای مشکلات روحی، جسمی و اختلالات رشد و معلولیت دارند ندیده‌است.

مثلا یکی از اشخاصی که وسیله‌اش در این لیست موجود است یک فرد ناشنوا است و دیگر دچار اختلال دوقطبی است. لوین مشتاقانه علاقه مند است که با صاحبان اشیاه و کسانی که به نحوی به این موضوع مرتبط هستند ملاقات کند.

کارگاه‌های عمومی این پروژه نیز با حضور افراد برگزار می‌شود. لوین کیسه‌ای از اشیائی که پلیس با اسلحه اشتباه گرفته را با خود به کارگاه می‌برد و افراد مجددا آن‌ها را با گل رس می‌سازند. حدودا 300 مورد از دست سازه‌های مردم نیز به همراه آثار هنرمند در این نمایش حضور دارند.

انتخاب گل رس به عنوان متریال اصلی آثار لوین و متریال کارگاه‌های او نیز به این دلیل است می‌گوید کار کردن با خاک و آب نیاز به پیش فرض آموزشی ندارد و برای اکثر افراد جذاب است. افراد دور یک میز می‌نشینند و با لمس گل دست به خلق اثر می‌زنند و با یکدیگر گفت و گو می‌کنند.

لوین همچنین از شکل گیری جنبش زندگی مهم است اظهار خوشحالی می‌کند و می‌گوید کتاب من نیز در زمانی منتشر شد که موضوع نژاد پرستی برای افراد شناخته شده‌تر و ملموس تر است و این اتفاق خوبی است. او جزو هنرمندانی است که با این جنبش همراه بوده‌است و امیدوار است سفید پوستان بیشتر به عملکرد خود در جامعه فکر کنند و انرژی جنبش به سمت اصلاح بسیاری از اتفاقات تلخ گذشته باشد.

منبع: گاردین