چرا موزه‌ها گاهی اطلاعات سرقت آثار هنری را به صورت عمومی منتشر نمی‌کنند؟
نشریه نیویورک تایمز گزارشی را درباره سرقت آثار هنری و چگونگی رفتار مقامات موزه و پلیس در چند کشور منتشر کرده‌است. با توجه به این گزارش گاهی اوقات در صورت بروز سرقت در موزه مقامات موزه سکوت می‌کنند و حتی آن را به پلیس گزارش نمی‌دهند چراکه اعلام عمومی آن موجب آشکار شدن نقطه ضعف امنیتی موزه است. در برخی موارد به دلیل عدم کنترل گجنینه موزه‌ها به صورت منظم (چرا که کنترل گنجینه‌ها ۱۰ یا ۱۵ سال یکبار انجام می‌شود) چند سال پس از ناپدید شدن یک اثر هنری متوجه سرقت آن شده و این گذر زمان از وقوع جرم کار را برای بازیابی اثر سخت می‌کند و گاهی در صورت بازیابی اثر اثبات مالکیت آن ممکن نیست. اما مواردی هم هست که پلیس درباره اعلام عمومی سرقت سکوت می‌کند تا تحقیقاتش را تکمیل کند. البته گزارش عمومی سرقت اثار هنری یک مزیت بزرگ دارد. فروش اثر را برای سخت خواهد کرد.
هنرام‌روز: امسال دو قطعه زره طلایی منقوش به طلا و نقره و متعلق به دوران رنسانس که در سال ۱۹۸۳ از موزه لوور دزدیده شده‌بود در یک مجموعه خصوصی و خانوادگی در فرانسه پیدا شدند. متخصصی که این زره‌ها را پیدا کرد در پی مطالعه پایگاه آنلاینی که اطلاعات آثار هنری و فرهنگی دزدیده شده فرانسه در آن ثبت می‌شود، متوجه شد این‌ها همان زره‌های دزدیده شده هستند.
مقامات فعلی و پیشین این موزه اعلام کردند که موزه‌ها برخی اوقات اطلاعات مربوط به سرقت آثار هنری را در اختیار عموم قرار نمی‌دهند چرا که نقاط ضعف امنیت خودشان را آشکار می‌کند و شاید موجب تشویق دیگر سارقان شود. کارشناسان امنیت موزه‌ها نیز در این باره اعلام کردند عدم گزارش سرقت از موزه‌ها علی الخصوص اشیا انبار موزه‌ها از بازیابی و پیدا شدن آثار سرقت شده، جلوگیری کرده‌است.
فیلیپ مالگوئیرس یکی از کارمندان موزه لوور در این باره گفت زمانی که سال‌ها پیش شروع به کار در موزه لوور کرد داستان‌های از سرقت و ناپدید شدن آثار موزه شنید که هرگز گزارش نشده‌بودند. او در ادامه گفت هدف ما حفظ اشیا ارزشمند برای مردم و نسل آینده است و زمانی که چیزی دزدیده می‌شود و ما نتوانیم به رسالت خود عمل کنیم تجربه‌ای بسیار دردناک است. گاهی ممکن است که برای گزارش این سرقت‌ها به پلیس هم مراجعه نشود چرا که کارکنان موزه از این بابت خجالت زده هستند.
او در ادامه گفت اگرچه دو قطعه زرهی که اخیرا بازیابی شد آثار معروف موزه لوور نبودند اما او می دانستن که سرانجام پیدا خواهند شد چرا که در پایگاه داده‌های سرقت‌های فرانسه ثبت شده‌بودند.
سندی نایرن، مدیر سابق گالری ملی پرتره در لندن و مدیر برنامه سابق در گالری تیت مدرن لندن گفت: در دوره کنونی موزه‌ها و گالری‌های عمومی به روشی شفافتر عمل می‌کنند.
او در ادامه گفت پیش از این واکنشی در موزه ها نسبت به ناپدید شدند آثار وجود داشت، موزه برای حفظ اعتماد مردم از دادن اطلاعات درباره سرقت خود داری می‌کرد. نایرن سرپرست تیمی بود که در سال ۲۰۰۲ و هشت سال پس از سرقت نقاشی‌های ویلیام ترنر آن‌ها را پیدا کرد. این آثار در حالی که به موزه‌ای در آلمان امانت داده شده‌بودند سرقت شدند.
روز یکشنبه نیز روزنامه ال پائیس گزارش داد که کتابخانه ملی اسپانیا در سال ۲۰۱۴ کشف کرد که یکی از دارایی هایش، یعنی کتابی از گالیله و مربوط به قرن هفدهم، با یک نسخه تقلبی عوض شده است، اما تا چهار سال بعد این مورد به پلیس گزارش نشد.
تیم کارپنتر، نماینده ویژه تیم جنایات هنری FBI گفت، اگرچه سرقت آثار هنری که به نمایش عموم درآمده‌اند مشخص می‌شود، اما گاهی موزه‌ها از سرقت آثار داخل گنجینه‌هایشان گزارشی نمی‌دهند و ممکن است ۱۰ یا ۱۵ سال طول بکشد که موزه‌ها دارایی‌های داخل گنجینه‌هایشان کنترل و شمارش کنند و آن زمان است که می‌گویند این قطعه کجاست؟ این موضوع بازیابی اثر هنری یا شی را بسیار سخت تر می‌کند چرا رسیدن به سرنخ‌هایی از جرمی که سال‌ها قبل صورت گرفته بسیار دشوار است. مثلا کنترل گنجینه موزه‌ای چون متروپولیتن نیویورک بسیار زمانبر و گران است چرا که هزاران شی ارزشمند و گران قیمت در آن نگهداری می‌شود اما عدم کنترل چنین گنجینه‌ای می‌تواند پیگیری پرونده سرقت را مختل کند. در برخی از موارد موزه‌ها به دلیل عدم ثبت درست اشیا در گنجینه در صورتی که سرقتی رخ دهد و شی بازیابی شود گاهی موزه قادر به اثبات مالکیتش نیست. مثلا موزه‌ای که بعد از ۲۰ سال متوجه سرقت اشیا شد با وجود اینکه می‌دانست این آثار کجا هستند نتوانست آن‌ها را پس بگیرد. گاهی برخی از دقیق ترین آمار موجودی در موزه‌ها متعلق به سال ۱۹۲۰ است.
اما مزایای گزارش سرقت از موزه‌ها مشخص است. تمامی افراد می‌توانند در پیدا شدن آن کمک کنند و فروش اثر مسروقه برای دزد سخت خواهد بود. در سال ۲۰۱۱ پس از سرقت آثاری از رامبراند از نمایشگاهی در هتلی لس آنجلس مقامات تصاویر این اثار را منتشر کرد و چند روز بعد تابلوها در یک کلیسا رها شدند.
البته لیندا آلبرتسون ، مدیرعامل انجمن تحقیقات در زمینه جرایم علیه هنر می‌گوید گاهی اوقات مخفی نگه داشتند سرقت آثار هنری و اطلاعات آن برای تحقیقات درباره آن سودمند است. در سال ۲۰۱۳ ، هنگامی که سارقان ۲۷ قطعه از موزه ملی اتروسک ویلا جولیا در رم را به سرقت بردند، پلیس در مورد سرقت سکوت کرد و در نتیجه ، بیشتر قطعات را پیدا کرد. او می‌گوید واکنش پلیس ایتالیا نسبت به سرقت آثار هنری درست است.