معلولان در استفاده از فضاهای هنری دچار مشکل هستند

به گزارش اقتصاد هنر آنلاین به نقل از سایت "فریز"، به نظر می رسد تجربه اخیر کاربر ویلچر"سیارا ا کورنر" در بازدید وی از نمایشگاه فعلی "موزه تیت مدرن لندن" تجربه‌ای ناخوشایند بود. او در توییترش درباره عدم وجود یک رمپ دسترسی ساده برای ورود به قسمت‌هایی از گالری می‌نویسند و به خاطر عدم وجود امکانات،  بازدید از نمایشگاه برایش به اتفاق سختی تبدیل می‌شود و موفق نمی‌شود که  بخشی از کارها را بازدید کند. توییتر او درباره این موضوع بیش از 2،000 بار بازخوانی شد. این توییترشامل یک فریاد ناخوشایند واعتراضی برای تغییر بود: "من یک رمپ لعنتی می خواهم. من آسانسور می خواهم من می خواهم درهای گسترده ای در ورودی گالری‌ها و موزه باشد، من  نمی خواهم برای هر چیزی  اجازه بخواهم و کمک دریافت کنم و نمی خواهم برای هر تنظیم منطقی و امکانی که باید  وجود داشته‌باشد سپاسگزار باشم."

توییت "اکورنر" مورد توجه افراد زیادی قرار گرفت. این توییت ناتوانی موزه "تیت مدرن " در پاسخگویی به خواسته "اکورنر" و افرادی مثل او را نشان داد. "تونی هیتون" مدیرعامل سابق سازمان "حمایت از معلولین" و رییس فعلی "موسسه شیپ آرت" جزو کسانی بود که با "کورنر" همصدا شد. "شیپ آرت" یک سازمان هنری تحت نظارت "سازمان حمایت از معلولین" است، که با فراهم کردن فرصت هایی برای "هنرمندان معلول"، آموزش نهادهای فرهنگی برای معلولین و اجرای برنامه های مشارکتی و برنامه های توسعه ، برای بهبود دسترسی به فرهنگ معلولان تلاش می کند.  "تونی هیلتون" از از اقداماتی گفت که پیش از این برای مجهز کردن "تیت" به امکانات دسترسی آسان معلولان به این مکان انجام شده‌بود، اما این اقدامات بی نتیجه ماندند. و جواب "تیت" درباره این ناقص ماندن اقدامات این بود که ساخت بنا به گونه‌ای است که نمی‌توانیم، با خیال راحت بگوییم که یک صندلی چرخدار می‌تواند به راحتی از فضا بازدید کند.

"هیتون" می‌گوید در زمینه هنرهای معاصر و دسترسی معلولان به این فضاها باید اقدامات بیشتری انجام شود. او می‌گوید، یادبود "قتل عام جرمی دلر" نمونه ای از چگونگی، ساختار نامناسب دسترسی معلولان به این اثر است. همچنین او می‌گوید گذرگاه مرکز شهر منچستر هم دسترسی مناسبی برای افراد معلول ندارد. سازنده "یادبود دلر" از زمانی که نخستین باردراوایل سال جاری رونمایی شد، با فعالان معلولیت گفت‌وگو کرد. قصد او تطبیق این یادواره برای اضافه کردن دسترسی با ویلچر است. و می‌گوید این اقدام در آینده انجام خواهد شد.

دیدگاه کسانی که در"انجمن‌های حمایتی هنرمندان معلول" فعالیت می کنند، این است که بسیاری از هنرمندان و سازمان‌های هنری نیاز به تغییر رویکرد دارند. "جو ورنت"، تهیه کننده ارشد برنامه "نامحدود" Unlimited"" که برنامه‌ای برای  حمایت و تغییرات ساختارها برای معلولین است، نا امیدی مشابه با "هیلتون" را از وضعیت فضاهای هنرهای تجسمی ابراز می‌کند.

او می گوید: "من شخصاً فکر می کنم که در هنرهای تجسمی دسترسی مخاطبان معلول و بازنمایی  و معرفی هنرمندان معلول، در الویت نیست." در فضای تجسمی که سعی بر حمایت از اشکال مختلف هنری دارد هیچ حمایتی از معلولان صورت نگرفته است.

این نکته ای است که هنرمند و مجری"آیدن میسبی"  کاملاً از آن آگاه است. سال گذشته ، وی ریاست رویداد "عدم دیده شدن هنرمندان معلول" در مرکز هنری "میدلندز" (MAC) در بیرمنگام  را به عهده گرفت و با هنرمند معلول "سو سو آستین" در این رویداد شرکت کرد. میسبی می گوید: "وقتی من چند سال پیش کارشناسی ارشد خود را گرفتم، هیچ‌گاه از معلولیت به عنوان بیماری و چیزی که باید درمان شود نام نبردند، بلکه می‌گویند باید راهکارهایی برای زندگی راحت‌تر معلولان در تمامی زمینه‌ها ایجاد شود."

در حال حاضر سازمان "حمایت از معلولین" و (DASH Arts) و سازمان "هنرهای تجسمی" 100000 پوند بودجه برای مرتفع کردن مشکلات دسترسی معلولان به فضاهای تجسمی در اختیار دارند. و قصد دارند در آینده نمایشگاه‌ها و برنامه‌هایی با توجه به موضوع دسترسی معلولان و حمایت از هنرمندان و دانشجویان معلول هنر برگزار کنند. نکته مشترکی که اکثر مسئولین و فعالان در حوزه حمایت از هنرمندان معلول می‌گویند این است که هم مردم جامعه و هم مسئولین رسمی باید مهم بودن و فوریت این مساله را درک کنند و هرچه سریع‌تر و بیشتر برای آن اقدام کنند."

*

عدم تجهیز فضاهای شهری و عمومی به امکاناتی برای تردد راحت‌تر افراد معلول در ایران هم موجب منزوی شدن این افراد شده‌است. حال این‌که این عدم دسترسی در ایران در فضاهای معمولی و روزمره اتفاق می‌افتد و این باعث می‌شود فعالان حوزه‌های حمایتی از افراد معلول، کمتر به موضوع دسترسی معلولین به فضاهای فرهنگی و هنری توجه کنند.