فضاهای فرهنگی تهران وشهرهای بزرگ ایران
آیا می‌شود با "صندلی چرخ دار" گالری گردی کرد؟
تهران شهر چندان مناسبى براى زندگى افراد معلول نیست. کنار ورودى اکثر آپارتمان هاى نوساز حفره‌های خالى دیده مى‌شود، که جاى خالی نصب بالابر صندلی چرخ‌دار هستند. سازندگان ساختمان‌ها براى گرفتن پایان کار، بالابر اجاره مى کنند و بعد از این‌که پایان کار را از شهردارى گرفتند بالابر را جمع می‌کنند. افراد معلول اقلیتى هستند، که در زندگى شهرى و ایجاد امکانات براى زندگى راحت تر کمتر به آنها فکر مى شود. آن ها نمى توانند به راحتی از مترو یا وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کنند، چون بعضى از ایستگاه ها آسانسور ندارند. دانشگاه‌ها و فضاهای آموزشی هم چندان به فکر ایجاد مسیری راحت برای این افراد نبودند. اما فضاهاى هنرى و فرهنگی چقدر براى ورود چنین افرادى مناسب است؟
اقتصاد هنر آنلاین-مه‌سیما شکریان: اکثر گالرى هاى تهران در ساختمان هاى قدیمى قرار دارند. شهردارى به گالرى ها اجازه مى دهد تا در فضاى مسکونى فعالیت کنند، به شرطى که بافت مسکونى ساختمان را تغییر ندهند. این ساختمان ها اکثرا ورودى تنگ و نامناسبی برای افرادی که از صندلی‌چرخ‌دار استفاده می‌کنند دارند و جایى براى اضافه کردن راه مخصوص این افراد وجود ندارد. بعضى گالرى ها طبقه همکف یا زیر همکف هستند و این پله‌ها احتمال ورود صندلی چرخ‌داررا به گالری را تقریبا به صفر می‌رساند. برای اثبات این مساله کافی است یک عصر جمعه به دست کم 5 گالری سر بزنید. جمعه عصرها روزهای پر بازدید گالری‌ها است. چند نفر بازدید کننده با صندلی چرخ‌دار را بین مخاطبان گالره‌ها می‌بینید؟ موزه هاى شهرهم کمتر امکان یا فضایى براى افراد معلول در نظر گرفته است.
افراد معلول براى ورود به فضاهاى فرهنگى احتیاج به کمک چند نفر دارند. اما مثلا موزه هنرهاى معاصر تهران جزو معدود فضاهایى است که به خاطر نوع معمارى بدون پله اش امکان ورود صندلی چرخ‌دار را بدون کمک شخص دیگر، فراهم کرده است. چون در فضاى موزه پله اى نیست و براى رفتن به طبقه پایین موزه مى توان از راه گردى و سراشیبى موزه استفاده کرد.
قطعا ایجاد فضایى براى ورود افرادى که از صندلی چرخ‌دار استفاده مى کنند، احتیاج به هزینه و برنامه ریزى طولانى مدتى دارد و پرداخت این هزینه و این برنامه ریزى براى گالرى‌ها که در مالکیت شخص هستند و جزو نهادهای خصوصى محسوب می‌شوند، در اولویت نیست. اما مسئولین فرهنگى چه چاره اى براى این موضوع اندیشیده اند؟
پردیس‌های سینمایی به خاطر نوع معماری ساختمان‌ها امکان ورود افرادی که صندلی چرخ‌دار دارند را فراهم کرده‌است. اما برای تماشاخانه‌های جدید تئاتر که در مالکیت اشخاص است و مربوط نهادهای خصوصی است هم امکانی برای ورود افراد معلول در نظر گرفته نشده. کتابفروشی‌ها و شهرکتاب‌ها و تمامی این فضاها هم به نظر می‌رسد در زمان افتتاح و انتخاب فضاهایشان اولویتی برای ورود و استفاده چنین افرادی در نظر نمی‌گیرد.
این دسترسی سخت، نه تنها مانع بازدید افراد معلول از چنین فضاهایی می‌شود، بلکه ورود و تحصیل چنین افرادی را برای تحصیل و آموزش هنر نا ممکن می‌کند.
به نظر می رسد کمبودِ امکانات شهری تنها مختص شهروندان نشسته بر ویلچر نباشد. امکانات شهری تهران برای نابینایان و نا شنواها و کم شنواها نیز در حداقل ممکن تعبیه شده است.
البته در شهری که اماکن عمومی(همچون مترو و پیاده رو) برای استفاده‌ی افراد معلول هیچ امکاناتی در نظر گرفته نشده، امکان فرنگی خود راموظف نمی بینند تا این وظیفه را به سر انجام برسانند و شرایط به کلی نا امید کننده است.