زادروز ساموئل بکت

 

آثار بکت بی‌پروا، به شکل بنیادی کمینه‌گرا و بنابر بعضی تفسیرها در رابطه با وضعیت انسان‌ها عمیقاً بدبینانه‌اند. این حس بدبینی اغلب با قریحهٔ طنزپردازی قوی و غالباً نیش‌دار وی تلطیف می‌گردد. چنین حسی از طنز، برای بعضی از خوانندگان آثار او، این نکته را دربردارد که سفری که انسان به عنوان زندگی آغاز کرده‌است با وجود دشواری‌ها، ارزش سعی و تلاش را دارد. آثار اخیر او، بُن‌مایه‌های موردنظرشان را به شکلی رمزگونه و کاهش‌یافته مطرح می‌کنند.

 

«بکت در خانواده‌ای مرفه و مذهبی (پروتستان) بزرگ شده و تا اتمام تحصیلات دانشگاهی و شروع کارش به عنوان استاد هنوز باور مذهبی داشته‌است. پس از ترک قطعی محیط آکادمیک و مهاجرتش به پاریس، گسست از مذهب را در آثارش منعکس می‌کند. با اجرای در انتظار گودو در سال ۱۹۵۳ تماشاگر با اعلان جنگی شوک‌آور علیه خدا و مذهب روبرو می‌شود.» بکت در آثار دیگرش هم با طنز تندی به اصول کاتولیسیسم برخورد می‌کند.

 

ساموئل بارکلی بکت در ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ در دوبلین متولد شد. خانواده‌اش پروتستان بودند، پدرش ویلیام، مادرش ماریا و برادرش فرانک نام داشتند. دوره ابتدایی را در زادگاهش سپری کرد و به واسطه علاقه‌اش به زبان فرانسه، در رشته ادبیات و زبان فرانسه ادامه تحصیل داد و در سال ۱۹۲۷ با درجه کارشناسی فارغ‌التحصیل شد. در سال ۱۹۲۸ به پاریس رفت و به مدت دو سال در اکول نرمال سوپریور به تدریس مشغول شد. در همان زمان بود که با جیمز جویس آشنایی و رفاقت پیدا کرد. این آشنایی در شکل‌گیری استعداد او تأثیر چشمگیری داشت و به او کمک‌های زیادی کرد.

او در ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ در سن ۸۳ سالگی درگذشت و مقبره وی در گورستان مون‌پارناس، پاریس است.

 

در انتظار گودو (۱۹۵۲)

دست آخر (۱۹۵۷)

آخرین نوار کراپ (۱۹۵۸)

بازی (۱۹۶۳)

من نه (۱۹۷۲)

فاجعه (۱۹۸۲)

چی کجا (۱۹۸۳)

چرکنویس برای یک نمایشنامه ۱&۲ (۱۹۶۵)

آخر بازی (همان «دستِ آخر» است!)

روزهای خوش (۱۹۶۰)

همهٔ افتادگان (۱۹۵۷)

 

مِرفی (۱۹۳۸)

وات (۱۹۴۵، انتشار ۱۹۵۳)

مالوی (۱۹۵۱)، ترجمه سهیل سمی، نشر ثالث

مالون می‌میرد (۱۹۵۱)، ترجمه سهیل سمی، نشر ثالث

نام‌ناپذیر (۱۹۵۳)، ترجمه سهیل سمی، نشر ثالث

گم‌گشتگان

 

هوروسکوپ (۱۹۳۰)

آنچه واژه هست