هیپی‌ها را متوقف کنید!

به گزارش اقتصاد هنرآنلاین، پیش بینی می‌شد، امسال در پنجاهمین سالگرد "وود استاک" یک کنسرت بزرگ برگزار شود، اما پس از عدم توفیق سرمایه‌گزاران برای اجرایی کردن این ایده و یافتن محلی مناسب برای کنسرت و شکایت‌های حقوقی متعدد در جریان تدارک برنامه، در نهایت تنها چند هفته مانده به تاریخ  برگزاری، خبر لغو "ووداستاک" 2019 اعلام شد.

البته سال‌های بعد از 1969 هم بارها سعی شد که مدل "وود استاک" تکرار شود. ساخت چندین فیلم مستند، انتشار آلبوم‌هایی در سالگرد آن طی نیم قرن گذشته و تلاش هایی برای تکرار فستیوال که معروف‌ترین آن "وود استاک99 "است، صورت گرفت اما هیچ کدام موفقیتی که "ووداستاک 1969" به همراه داشت را تکرار نکرد.

"وود استاک" موفقیت‌آمیز بود. اما برگزاری آن بدون اشکال هم نبود. تغییرات محل برگزاری، هوای بد و بارانی، انبوه شرکت‌کنندگان، با تعدادی بیش از آنچه انتظار می‌رفت و ترافیک از دردسرهای این رویداد عظیم بود. اما با وجودمشکلات گفته می‌شود،"وود استاک" بی‌خشونت و آرام برگزار شد و در تاریخ فرهنگ پاپ جایگاه ابدی یافت.

این فستیوال،  نتیجه ایده چهار مرد جوان بود، که در جست‌وجوی فرصتی برای سرمایه‌گذاری بودند: "جان رابرتز"، "جوئل روزنمان"، "آرتی کورنفلد" و "مایکل لانگ". هر چهار جوان در کار موسیقی و برگزاری فستیوال بودند و در شراکتی با هم تصمیم به برپایی رویدادی کردند، که بزرگ‌ترین رویداد موسیقی تمام دوران لقب گرفت.

پیدا کردن محل فستیوال چندان آسان نبود، اما در نهایت "ماکس یاسگور"، مزرعه‌دار 49 ساله‌ای حاضر شد تا بخشی از ملک خود را در "بتهل نیویورک" اجاره دهد.

گفته می‌شود، کنسرت در اصل قرار بود در پارک صنعتی "میلز" واقع در شهر "وال کیل" نیویورک به مساحت 300 هکتار که در بهار 1969 توسط شرکای "ووداستاک" به قیمت 10000 دلار اجاره شده بود اجرا شود. به مقامات شهری اطمینان داده شده بود که بیش از 50000 نفر به کنسرت نخواهند آمد. ساکنین شهر بلافاصله با پروژه مخالفت کردند. در اوایل ژوئیه، شورای شهر قانونی را تصویب کرد که بر اساس آن تجمعات بالای 5000 نفر نیاز به مجوز خواهند داشت. در 15 ژوئیه 1969، شورای  "Wallkill Zoning"  به این علت که دستشویی‌های سیاری که برای مراسم تهیه شده‌اند، با قوانین شهری مطابقت ندارند، برگزاری کنسرت را لغو کرد.

اخبار ممنوع شدن کنسرت، اسم آن را بیش‌ازپیش بر سر زبان‌ها انداخت.

به نقل از کتاب''گرفتن ووداستاک'' (Taking Woodstock) نوشتهٔ Elliot Tiber، نویسنده این کتاب موافقت کرده بود که کنسرت در محوطهٔ مسافرخانهٔ او به مساحت 15 هکتار برگزار شود و همچنین برای آن مجوز تهیه کرده بود. او مدعی است که برگزارکنندگان را به مکس یاسگورِ مزرعه دار معرفی کرده‌است. و بعد این فستیوال در مزرعه برگزار شد.

برگزارکنندگان بار دیگر به مسئولین شهر بتهل گفتند که انتظار حضور بیش از 50000 نفر را ندارند.

علی‌رغم مخالفت ساکنین و پلاکاردهایی با مضمون «شیر نخرید. فستیوال موسیقی هیپی‌های مکس را متوقف کنید.»، نمایندهٔ شهر بتهل و بازرس ساختمان شهر مجوزها را تأیید کردند؛ اما شورای شهر بتهل از تأیید قانونی آن‌ها سرباز زد. به بازرس ساختمان دستور داده شد که دستور توقف کار بدهد.

ابتدا قرار بود برای فستیوال بلیط فروخته شود، اما سیل جمعیت از روی نرده‌ها گذشتند، کنترل غیر ممکن بود و بسیار بیش از آنچه انتظار می‌رفت به "وود استاک" آمده بودند. برگزارکنندگان تصمیم گرفتند که "ووداستاک"  فستیوالی رایگان شود.

پیش از فستیوال انتظار می‌رفت ۵۰ هزار نفر به دیدن این فستیوال بیایند، اما تا 13 اوت ده‌هاهزارنفر در اطراف محل برگزاری فستیوال اردو زده بودند و بیش از یک میلیون بلیط پیش فروش شده بود. نزدیک یک میلیون نفر از ایالت‌ها و شهرهای مجاور راهی "وود استاک" بودند و برگزار کنندگان تصمیم گرفتند که به کنسرت وسعت بخشند و تسهیلات بیشتری در نظر بگیرند. بزرگراه‌ها و جاده‌های محلی مجاور قفل شده بود، برخی از مشتاقان ماشین‌هایشان را رها کردند و پای پیاده به سوی جایگاه موسیقی راه افتادند. در نهایت نیم میلیون نفر توانستند به محل برگزاری کنسرت برسند.

اغلب شرکت‌کنندگان جوانان، سفید پوست و  از طبقه متوسط بودند. در بین شرکت کنندگان هیپی‌های گریزان از جامعه‌ای غرق در مصرف گرایی و خشونت، فعالان مدنی و ضد جنگ و حتی راهبه‌ها هم دیده می‌شد.

سال 1969، آمریکا درگیر جنگ ویتنام، نبردی که بسیاری از جوانان مخالف آن بودند. آن سال‌ها دوران جنبش حقوق مدنی هم بود و "وود استاک" فرصتی بود برای مردم که به موسیقی پناه برند و پیام صلح را بگسترانند.

با وجود هوای بد و گل و لای، کمبود غذا، آب و نبود امکانات بهداشتی، فستیوال برگزار شد.

عده ای هم معتقدند که هیپی‌های حاضر در وود استاک سعی داشتند، اساساً به شعاری که سرلوحه شیوه زندگی‌شان است عمل می‌کردند : «عشق بورز، جنگ نکن»

گفته می‌شد که ماموران "اف بی آی" و سازمان ‌های اطلاعاتی هم با لباس مبدل در میان شرکت‌کنندگان بودند. نیم میلیون جوان در چنین شرایطی در یک جا جمع شده بودند و در گوشه و کنار مأموران در لباس هیپی‌های مشتاق موسیقی، آنها را زیر نظر داشتند.

پزشکان و پرستاران و ماموران اورژانس هم داوطلبانه در چادر خدمات درمانی "وود استاک" در حاشیه این فستیوال حضور داشتند. البته زخم و جراحات حاضرین، چندان جدی نبود. مسمویت غذایی و زخم‌هایی بر پاهای برهنه حاضرین مشکلاتی بود که آن‌ها حل می‌کردند. گفته می‌شود که هشت زن در این سه روز سقط جنین داشتند و گزارش تولد یک نوزاد هم  آن روزها، در محل برگزاری "ووداستاک" وجود دارد. یک گزارش مرگ به علت تصادف یکی از شرکت کنندگان با تراکتور و یک مورد هم مرگ در اثر سوءمصرف مواد مخدر موجود است. این تمام تلفات جانی"وود استاک" بود.

تدابیر امنیتی و پلیس حضور چندانی در این رویداد نداشتند. تخمین زده می‌شود تنها حدود چند ده پلیس حدود نیم میلیون جمعیت حاضر را کنترل می‌کردند.

32 موسیقی‌دان، از هنرمندان محلی گرفته تا استعدادهایی که شهرت جهانی داشتند در "ووداستاک" آواز خواندند. برنامه غروب روز جمعه 15 اوت  با 45 دقیقه اجرای "ریچی هیون" بر روی صحنه شروع شد، سپس "سوآمی ساتچیداندا"، که در آن زمان استاد و مرشد بزرگ یوگا  بود، در برنامه‌ای از پیش اعلام نشده روی صحنه آمد و برای آمریکا و جمعیت حاضر آرزوی صلح کرد.

اجراهای بسیاری از این فستیوال در تاریخ موسیقی ماندگار شدند، از آن جمله اجرای "کارلوس سانتانای" جوان، "جوان بائز" که در آن هنگام باردار بود، "جیمی هندریکس"، "جنیس چاپلین"، "جفرسون ارپلین"، "جو کاکر"، "برت سامر"، "راوی شانکار" و...

آخرین اجرای روز سوم اجرای "جیمی هندریکس" از آهنگ «پرچم پرستاره» یا سرود ملی آمریکا بود.

"وود استاک" روز هجدهم اوت با این اجرا پایان یافت. ترک صحنه "وود استاک" آسان‌تر از آمدن به آن نبود. جاده‌ها و بزرگراه‌های اطراف قفل شدند. چالش اصلی و غیر ممکن تمیز کردن مزرعه آقای "یاسگور" بود. کاری که چندین روز به طول انجامید و چندین بولدوزر و ده‌ها نفر و ده‌ها هزار دلار صرف آن شد.

تعدادی گزارش‌گر از بیرون محوطه در حال کار بر روی اخبار بودند. در روزهای نخست فستیوال، پوشش رسانهٔ ملی، معضلات را بزرگ‌نمایی می‌کرد. تیتر صفحهٔ اول "New York Daily News" چنین بود: «ترافیک در هیپی‌فست قفل شده‌است» و «هیپی‌ها در دریای گل و لجن شنا می‌کنند». در پایان فستیوال، پوشش رسانه‌ای اندکی مثبت شد و این تا حدی به دلیل تماس خانوادهٔ تماشاچیان با رسانه‌ها بود و آن‌ها در این تماس‌ها گفته بودند، که بر اساس تماس‌های تلفنی فرزندانشان اخباررسانه‌ها جعلی است.

نشریهٔ "Times Herald-Record" نیویورک تنها نشریهٔ محلی بود که این رویداد را پوشش کامل داد ودر اقدامی کم‌سابقه در روز یکشنبه یک شمارهٔ اختصاصی برای "ووداستاک" منتشر کرد. این نشریه تنها خط تلفن خارج از محوطهٔ فستیوال را در اختیار داشت و با کمک یک دوچرخه‌سوار، مقالات و عکس‌ها را از جمعیت غیرقابل‌نفوذ به دفتر روزنامه می‌رساند.

"وود استاک" در زمان خودش یک شکست تجاری کامل بود، اما بعدها  از محل فروش و عواید یک مستند چهار ساعته به نام «وود استاک»  که جایزه اسکار را هم دریافت کرد، ضرر تهیه‌کنندگان "وود استاک" جبران شد.

امروز بتهل نیویورک میزبان موزه‌ای است که یادآور کنسرت "وود استاک" است. شاید بهترین توصیف آن سه روز را "ماکس یاسگور" کرده باشد، مزرعه‌داری که محل کنسرت را در اختیار نیم میلیون مشتاق موسیقی و صلح گذاشت. در روز سوم "ماکس" خطاب به حاضرین گفت: «شما به دنیا چیزی را ثابت کردید، این که نیم میلیون جوان می‌توانند جمع شوند و سه روز فقط تفریح وموسیقی داشته باشد، فقط تفریح و موسیقی و نه هیچ چیز دیگری.»

گفته‌می‌شود، "باب دیلن"، گروه "بیتلز"، گروه "جف بک"، گروه "دورز"، گروه "لدزپلین"، گروه "بردز"، گروه "شیکاگو" و "فرانکزاپاردزپلین" هم برای شرکت در این فستیوال دعوت شدند، اما چون آن را الگو شبیه سازی از فستیوال موسیقی که در گذشته برگزار شده بود می‌دانستند و یا به دلایل دیگری مثل سفر و برنامه اجراهایی دیگر در همین زمان داشتند، در این فستیوال شرکت نکردند.