بی ربط با رشته‌ی تحصیلی!
در حال حاضر تدریس موسیقی در کشور ما متعلق به دو گروه از افراد است، که به آموزش می پردازند. گروه اول افراد تحصیل کرده ی موسیقی و باسواد در این حیطه هستند که در زمینه تحصیل خود آموزش می دهند و این به نوبه ی خود بسیار خوب است. گروه دوم اما متاسفانه افرادی هستند که هیچ گونه سواد آکادمیک در زمینه ی موسیقی ندارند و رشته ی تحصیلی شان به صورت تخصصی رشته ی دیگری می باشد و با فراگرفتن یک ساز، مشغول آموزش و تدریس در زمینه ی موسیقی هستند
زهرا اکبری سُهی متولد نوزدهم مرداد ماه هزار و سیصد و شصت و پنج در تهران هستم. ابتدا در رشته ی فیزیک در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال تحصیل کردم و در سال هشتادوهشت با مدرک کارشناسی از این دانشگاه فارغ التحصیل شدم. همزمان با تحصیل فیزیک در کلاسهای آزاد موسیقی شرکت می کردم و به فراگیری ساز ویلن می پرداختم. در سال نودویک با ورود به دانشکده ی موسیقی دانشگاه هنر در رشته ی آهنگ سازی مشغول به تحصیل شدم و سال نودوهفت فارغ التحصیل کارشناسی از این دانشگاه شدم. درحال حاضر هم در گروه کر فیلارمونیک ایران به رهبری استاد "علیرضا شفقی نژاد" به عنوان خواننده ی سوپرانو حضور دارم. پیانو، سلفژ و دروس تئوری موسیقی را یک روز در هفته در آموزشگاهی تدریس می‌کنم و باقی روزها هنرجویانی دارم که در منزل به تدریس و آموزش آنها می پردازم.
به نظر من؛ در حال حاضر تدریس موسیقی در کشور ما متعلق به دو گروه از افراد است، که به آموزش می پردازند. گروه اول افراد تحصیل کرده ی موسیقی و باسواد در این حیطه هستند که در زمینه تحصیل خود آموزش می دهند و این به نوبه ی خود بسیار خوب است. گروه دوم اما متاسفانه افرادی هستند که هیچ گونه سواد آکادمیک در زمینه ی موسیقی ندارند و رشته ی تحصیلی شان به صورت تخصصی رشته ی دیگری می باشد و با فراگرفتن یک ساز، مشغول آموزش و تدریس در زمینه ی موسیقی هستند، که این می تواند یکی از بزرگ ترین خطرات برای آموزش موسیقی باشد. البته کسانی وجود دارند که موسیقی را به صورت آکادمیک فرانگرفته اند، اما در محضر استادهای بزرگ دروس تئوری موسیقی، هارمونی، فرم کنترپوان و ... را به صورت درست و اصولی فراگرفته اند و به شکل درست هم به هنرجویانشان آموزش می دهند. که این بسیار خوب است. اما منظور من کسانی اند که سواد موسیقی درستی ندارند و فقط به نواختن یک ساز آشنایی دارند و لذا نمی توانند پاسخگوی سوالات احتمالی هنرجویانشان باشند.
از نظر من این مشکل بزرگ فقط مربوط به رشته ی موسیقی نیست و متاسفانه ما در هر محیط کاری، بسیار این نکته را می بینیم که افراد در شغل و سمتی مشغول به فعالیت هستند، هیچ ارتباطی با رشته ی تحصیلی آنها که حداقل چهار سال از بهترین دوران عمر خود را در راه فراگیری آن به صورت تخصصی گذرانده اند، ندارد!
در ایران به دلیل شرایط موجود، عمده ی درآمد فارغ التحصیلان رشته ی موسیقی از طریق آموزش و تدریس آن است و عموماً از طریق برگزاری کنسرت و یا آهنگسازی و یا نوازندگی درآمد چندانی عاید هنرمندان نمی شود.
من فکر می کنم اگر نه تنها در رشته ی موسیقی، بلکه در هر رشته ای افراد متخصص همان رشته مشغول به فعالیت باشند، بسیار در بالا بردن سطح کیفی کارهایی که انجام می شود و نتایج حاصل از آنها موثر خواهند بود. از سوی دیگر وقتی افراد غیر متخصص در رشته ی موسیقی مشغول به تدریس آن می شوند، بالطبع بازار کار را برای کسانی که تخصص شان موسیقی است و زمان عمده ی خود را صرف این رشته کرده اند و در واقع تنها منبع درآمد آنها رشته ی تخصصی شان است، تنگ می کنند. به نظر من افرادی که مسئول هستند باید با مدیریت درست و تصویب قوانین عملی و کاربردی، حق و اجازه ی تدریس موسیقی را فقط به کسانی اعطا کنند که تحصیلات آکادمیک در این رشته دارند و متخصص این کار هستند. که این شیوه علاوه بر ارتقای سطح کیفی و رشد علمی و صحیح موسیقی در کشور، می تواند راه کاری موثر در زمینه ی اشتغال صحیح و کسب درآمد هنرمندان باشد.