با حرکات فرم، فکر و پیامی را منتقل می‌کنیم

هنر ام‌روز- فرزانه شهریاری: براساس اعلام گروه هنری "پایواژیک" اجرای نمایش "سفر دور و نزدیک" با هدف آشنایی هنر دوستان با فرهنگ و سنن ملت ها و کشورهای مختلف طراحی شده است. این گروه سی و پنج نفرِ که از سال 1385 فعالیت خود را در قالب نمایش حرکاتی آیینی و فرم کشورهای مختلف در مراکز فرهنگی و هنری آغاز کرده است، امسال پس از 13 سال فعالیت، با دریافت مجوز اولین اجراهای رسمی خود را به روی صحنه برده است و سومین اجرایش را با عنوان "سفر دور و نزدیک"، جمعه 18 بهمن‌ماه به روی صحنه خواهد برد که بلیت فروشی آن از طریق سایت ایران کنسرت انجام می‌گیرد.

"نهال محبی" سرپرست  گروه "پایواژیک "درباره‌ی پیشینه‎‌ی شکل‌گیری این گروه می‌گوید:

متولد سال 1363 هستم و در دانشگاه تهران اقتصاد خواندم اما از دوران کودکی موسیقی کلاسیک و ویالون کار می‌کردم و چون به ریتم و موسیقی علاقه مند بودم به دنبال یادگیری ژیمناستیک رفتم و بعد دبستان بودم که رقص باله را فراگرفتم و بعدتر در سنین 14-13 سالگی رقص‌های فولکلور را آموزش دیدم و به مرور نیز رقص‌های دیگر کشورها را یاد گرفتم. مقوله‌ی هنر از ابتدا برایم مهم جلوه می‌کرد و دلم می خواست همه بدانند این حرکات که نام رقص به خود گرفته است تنها حرکات بدن نیست و ما با آن یک پیامی را منتقل می‌کنیم، همان‌طور که در بحث موسیقی این اتفاق می‌افتد و البته زمانی این اتفاق می‌افتد و می‌توان نامش را هنر گذاشت که پشتش فکر باشد و ما را از روزمرگی‌ها جدا کند. پیش از تشکیل این گروه که در سال 1385 شکل گرفت، عضو یک گروه دیگر بودم که بسیار تجربه‌ی خوبی برایم رقم زد و بعد خودم شروع کردم به یک سری طراحی‌ حرکت و خب ایده‌هایی که به ذهنم می رسید مستلزم وجود یک گروه و کار گروهی بود؛  آرام آرام شروع کردم به تشکیل این گروه و البته آن زمان مجوز نداشتیم اما در قالب همان چهارچوب‌ها فعالیت می کردیم؛ به طور مثال در آمفی تئاتر مدارس اجرا می‌کردیم اما خوب نمی‌توانستیم فروش بلیت رسمی داشته باشیم. تا سال گذشته که برای دریافت مجوز اقدام کردیم.

سرپرست گروه حرکتی بانوان " پایواژیک" راجع به فرآیند دریافت مجوز برای اجراهایشان عنوان کرد:

در پروسه‌ی دریافت مجوز خیلی به ما کمک شد، در ابتدا به ما گفته شد، اجرای اولتان است و به این دلیل نمی توانیم به شما مجوز بدهیم، اما وقتی برایشان روشن شد که ما بیش از ده سال است که فعالیت داریم؛ گفته شد با گذراندن دو مرحله بازبینی این امکان میسر می‌شود  و  در ابتدا خواسته شد سبک کار ما دیده و از سمتشان تایید شود و بعد بازبینی رسمی انجام گیرد. این هماهنگی برای گروه 35 نفری  قدری سخت بود. اما در نهایت نظراتشان برایم جالب توجه بود و شاید در بخش‌هایی کمک کننده بود و البته بخش‌هایی را طبق قوانین حذف کردند. و به خیلی از رقص‌های لاتین که ریتمیک است مجوز داده نمی‌شود. زمانی که برای دریافت مجوز اقدام کردم با این عنوان که بخشی از کار ما اثری نمایشی‌ست اقدام کردم و خواستم که کارم در قالب کار تئاتر گنجانده شود اما خوب زمانی که اسم کار بانوان می ‌آید قوانین طور دیگری می‌شود. و خب برای هر اجرا می‌بایست مجوزی تازه گرفت که به مدت سه ماه هم اعتبار دارد.

محبی همچنین راجع به نحوه‌ی تبلیغات اجراهایشان بیان کرد:

تبلیغات فعالیت‌های بانوان هم مورد بررسی قرار می‌گیرد و خب برای پوستر، تیزر و باقی اقلام تبلیغاتی‌مان باید مجوز دریافت کنیم. اما خب امکان ضبط اجرا برای خودمان هم وجود ندارد.  پیش‌تر اجازه‌ی این داده می شد که بنری را بیرون سالن نصب کنیم که حداقل گروه پیش و پس از اجرا عکسی با آن داشته باشند اما در حال حاضر اجازه‌ی این اتفاق هم وجود ندارد؛ گروهی دوسال گذشته پس از اجرایشان عکسی با پوسترشان داشتند که گویا حجاب یکی از بانوان آن گروه مناسب نبوده و پس از آن دیگر اجازه این کار هم داده نمی شود.

 او همچنین درباره‌ی رویکرد این گروه عنوان کرد:

در حال حاضر در گروه  از حرکات آیینی و فرم شش کشور " هند و روسیه و یونان و اسپانیا و فرانسه و انگلیس" بهره برده‌ایم و می‌خواستیم کمی دورتر برویم. اعضای گروه که کودکان هم بخشی از آن را تشکیل می‌دهند، این حس را دارند که عضوی از جامعه‌ی جهانی هستند و رقص‌های مختلف را می‌فهمند و راجع‌بهش تحقیق می‌کنند.

"نهال محبی" در توضیح موضوع اجرای پیش رویشان می ‌گوید:

داستان، قصه دختری ست که در بچگی از کشورش به دیگر کشورها سفر می‌کند و وقتی بازمی‌گردد داستان سفرهایش را تعریف می‌کند و قسمت کودکی‌اش که در ایران بوده است هم با رقص ایرانی توسط کودکان گروه اجرا می‌شود. در این اجرا روابط انسانی به گونه‌ای  متفاوت از نگاه دختری ایرانی که به نقاط مختلف دنیا سفر می‌کند بیان می‌شود و بیننده را تا پایان نمایش به دنبال خود می‌کشاند.حرکات در نظر گرفته شده در این اجرا از آیین و فرهنگ و اداب و رسوم هر ملت سرچشمه گرفته و به ما دید تازه‌ای از آن جامعه می‌دهد. سفر از ایران به کشور های دیگر  و بازگشت دوباره به وطن در دو ساعت اجرای اسفر دور و نزدیک تجربه‌ای به یاد ماندنی خواهد بود. و در عین حال احساس میهن پرستی ما را نیز تقویت می‌کند.
اجرای بهمن‌ماه سومین اجرای ما در سال 98 است و خوشبختانه پیش از این از دو اجرای گذشته ما که در تابستان بود، استقبال شد. نویسنده‌  داستان اجرای"سفر دور و نزدیک " گلایل زندی" ست؛ ایشان فوق لیسانس ادبیات دانشگاه تهران است و داستان کوتاه می‌نویسد که  به پیشنهاد و ایده من داستان این اجرا را نوشتند.

محبی همچنین راجع به حمایت‌های مالی از این گروه گفت:

هزینه‌‌های گروه توسط خودمان و درواقع خودم تامین می شود، دنبال اسپانسر گشته‌ام اما چون کار بانوان به آن شکل سوددهی ندارد و نهایتا دوشب اجرا می‌شود، کسی حامی مالی آن نمی‌شود.

این مربی حرکات فرم و آیینی در رابطه با آموزش این حرفه‌ گفت:

هنرجوهای زیادی در سن‌های 6 تا 15 سال دارم و وقتی به کلاس می‌آیند تاثیر آن را بر روحیه‌شان می‌بینم علاوه بر اینکه بدنی قوی پیدا می کنند و انعطاف پذیر می‌شوند، ذهنشان قوی می شود و تمرکزشان بالا می‌رود و یاد می گیرند بدنشان را چطور با ریتم هماهنگ کنند و وقتی در گروه قرار می ‌گیرند یاد می‌گیرند چطور با گروه هماهنگ شوند؛ و خوب بچه‌های ما با کار گروهی مشکل دارند اما با یادگیری حرکات فرم و در گروه قرار گرفتن و تمرین این که در تیم فرد مهم نیست بلکه جمع مهم است، کار گروهی را یاد می‌گیرند و هم‌دلی‌ و تعاملشان زیاد می شود.در ابتدا راجع به رقصی که قرار است فرا بگیرند تحقیق می کنند، بعد حرکات ابتدایی و تکنیکشان را تقویت می‌کنند تا بتوانند فرم‌ها را با شناخت ریتم انجام دهند. البته در حال حاضر اوضاع خیلی بهتر است اما هنوز هم خیلی‌ها از اجرای فرم و حرکت تصوری ندارند که دقیقا چیست و لازم است فیلمی از آن موجود باشد که با آن آشنا شوند. خیلی از هنرجوهایم از خانواده‌ها و افراد مذهبی و سنتی جامعه هستند اما وقتی می‌آیند و  می‌بینند که کار ما تصوری جدای از رقص برایشان ایجاد می‌کند، آن را ادامه می‌دهند و متوجه این می‌شنوند که این یک هنر است.

محبی در پایان از اجراهای آتی این گروه خبر داد:

قصد داریم در اواخر تابستان سال پیش رو اجرایی با هفت اپیزود را به روی صحنه ببریم  که هر اپیزود داستان زندگی یک زن ایرانی‌ست که با داستان همراه می شود و این هفت زن هریک در سن و موقعیت متفاوت از دیگری قرار دارد. حداقل 7 تا 8 ماه زمان تمرینمان است و هرجمعه از ساعت 10تا 14 تمرین داریم و نزدیک به اجرا به ساعات تمرینمان اضافه خواهیم کرد. به اجرای بانوان در سه تالار وحدت، فرهنگسرای نیاوران و تالار حافظ مجوز داده می شود که تلاشمان برای نمایش‌های آتی‌ در سال آینده اجرا در تالار وحدت است.