مینووش رحیمیان بازیگر تئاتر و عضو کمیته اجرایی اسیتژ بین‌الملل با هنرام‌روز مطرح کرد:
به کمک اسیتژ تعاملات بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان را شکل می‌دهم/ نسل جوان و البته متخصص نیازمند فرصت است
مینووش رحیمیان عضو فعال مرکز ملی اسیتژ ایران که به تازگی به عنوان یکی از اعضای اصلی کمیته اجرایی اسیتژ بین‌الملل و البته جوان‌ترین عضو (سازمان جهانی تئاتر برای کودک و نوجوان) انتخاب شده است درباره فعالیت‌های این موسسه، وضعیت تئاتر کودک و نوجوان و الزامات پیشرفت این بخش از تئاتر می‌گوید. او براین باور است که تئاتر کودک و نوجوان بدون داشتن متخصص مسیر درستی نخواهد داشت و می‌بایست به جوان‌ترها نیست فرصت ارائه داد؛ رحیمیان سعی دارد با کمک اسیتژ مسیر ارتباطات بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان را هموار کند.
هنرام‌روز-فرزانه شهریاری: اسیتژ بین الملل سازمان جهانی تئاتر برای کودک و نوجوان با نام اختصاری ASSITEJ, the International Association of Theatre for Children and Young People است که درسال ۱۹۶۵ میلادی (۱۳۴۴ شمسی) در پاریس با حضور ۲۵ کشـــور تاسیس گردید. در حال حاضر۸۲ کشــــــور عضو فعال این سازمان هستند که پس از پذیرفتن شرایط و پرداخت حق عضویت سالانه، با ارائه سوابق فعالیت ها به شکل حقیقی یا حقوقی به عضویت این سازمان درآمد‌اند.
مرکز تئاتر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سال ۱۳۵۱ تقاضای عضویت خود را به سازمان بین المللی اسیتژ ارائه نمود و در سال ۱۳۵۲ کانون به عضویت این سازمان بین المللی درآمد. از آن سال تا کنون، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با پرداخت حق عضویت سالانه، نماینده رسمی سازمان بین المللی اسیتژ در ایران است.
اسیتژ بین‌الملل هر ۳ سال یکبار کنگره جهانی و مجمع عمومی خود را برای تعیین رییس، دبیرکل، نایب رییس، کمیته اجرایی خزانه دار و ... بر اساس رای‌گیری اعضای این انجمن بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان در کشورهای مختلف برگزار می‌کند. امسال نیز از میان ۲۱ نامزد از میان بیست کشور ۱۳ نفر به عنوان اعضای کمیته اجرایی اسیتژ بین‌الملل برای سال‌های ۲۰۲۱-۲۰۲۴ انتخاب شدند. و مینووش رحیمیان عضو فعال مرکز ملی اسیتژ ایران به عنوان یکی از اعضای اصلی کمیته اجرایی اسیتژ بین‌الملل (سازمان جهانی تئاتر برای کودک و نوجوان) انتخاب شد.
مینووش رحیمیان که جوان‌ترین عضو این کمیته است دارای مدرک لیسانس تئاتر از دانشگاه سوره تهران است. او حدود ۱۵ سال است که به عنوان بازیگر، کارگردان، عروسک‌گردان، صداپیشه، معلم تئاتر، مترجم و روزنامه‌نگار در حوزه تئاتر فعالیت می‌کند. در بیش از ۲۰ تئاتر حرفه‌ای و چندین فیلم سینمایی نقش‌آفرینی کرده و به عنوان نماینده ایران در گردهمایی‌های بین‌المللی اسیتژ جهانی حضور داشته است. رحیمیان همچنین در چندین دوره از جشنواره‌های تئاتر نیز برنده جایزه بهترین بازیگری شده است.
در ادامه گفت‌وگوی مینووش رحیمیان، عضو کمیته اجرایی اسیتژ بین‌الملل با هنرام‌روز را می‌خوانید.
کمی بیشتر ما را روشن کنید درواقع اسیتژ به چه فعالیت‌هایی مشغول است؟
اسیتژ یک موسسه است. درواقع هنرمندان فعال در حوزه تئاتر کودک و نوجوان را از سراسر دنیا گرد هم می‌آورد؛ هدف و سعی این موسسه بر این است که دنیای بهتری برای بچه‌ها بسازد. این موسسه سعی می‌کند تئاتر، فرهنگ‌سازی و آموزش به کودک و نوجوان را شکوفا سازد و بخش‌های مختلفی هم دارد مثل کشف استعداد هنرمندان جدید، کمک خیریه به بچه‌های نیازمند...فعالیت‌های اسیتژ در جهان بسیار زیاد است و روز به روز هم گسترده تر می‌شود و فکر می کنم واقعا حداقل برای یک بخش کوچکی از بچه‌های جهان ممکن است تاثیر گذار باشد.
از نگاه من استیژ خیلی اتفاق بزرگ و البته معروفی در جهان است؛ اما متاسفانه در ایران آنطور که باید شناخته شده نیست و امید دارم با حضور من در این موسسه این اتفاق بیفتد.
وظایف شما به عنوان مدیر اجرایی این موسسه چیست؟
و ظیفه من به عنوان یک مدیر اجرایی این است که همه اتفاقاتی که در اسیتژ می‌افتد را کنترل کنم و درواقع همه اتفاقات زیر نظر مدیران اجرایی رخ می‌دهد و برای سه سال بعدی برنامه‌ریزی می‌کنیم.
اساسا وضعیت تئاتر کودک و نوجوان ایران را چگونه می‌بینید؟
باتوجه به این که در خارج از کشور تئاتر زیاد دیدم و خب چون تئاتر بزرگسال هم کار می‌کنم و مخاطبش هم هستم باید بگویم تئاتر کودک و نوجوان نسبت به تئاتر بزرگسال هم در ایران و هم در سطح جهانی اصلا وضعیت خوبی ندارد و فکر می‌کنم دلیلش فقدان آموزش است و چون ارتباطات بین‌المللی هم شکل نگرفته ما اصلا از وضعیت تئاتر کودک و نوجوان دنیا خبر نداریم؛ حالا به لطف جشنواره کودک و نوجوان همدان به عنوان بزرگ‌ترین جشنواره این بخش، کارهایی تولید می‌شود که منتها تنها شرکت کنندگان آن جشنواره می‌توانند مخاطبش باشند اما باز هم اتفاق خوبی است.
لازم می‌دانم درمورد تئاتر شهرستان‌ها که بسیار محجوب واقع شده‌اند هم بگویم که عمده اتفاقات تئاتری تنها در تهران رقم می‌خورد، مگر جمعیت تهران نسبت به کل ایران چقدر است! درصورت اینکه تئاتر باید در همه شهرها فعال باشد و می‌توانم بگویم خیلی کار برای انجام دادن داریم...درمجموع وضعیت تئاتر کودک و نوجوان را خوب نمی‌بینم؛ این تئاتر هم شبیه به تئاتر بزرگسال نیازمند افراد متخصص است و می‌بایست برای تربیت متخصص تئاتر کودک و نوجوان آموزشگاه، دانشگاه تاسیس شود.
حضور در عرصه جهانی و نیازمند چه اقداماتی است؟
فکر می‌کنم برای این که راهی برای ورود تئاتر کودک و نوجوان ایران به فعالیت‌های جهانی باز شود می‌بایست ابتدا روی کیفت آثار کار شود؛ درمورد راه‌های ارتباطی حمایتی صورت نمی‌گیرد؛ به عنوان فردی که در اسیتژ حضور دارم حتما تمام تلاشم را می‌کنم تا مسیر را هموار کنم و هنرمندان بیشتر بتوانند در فستیوال‌های بین‌المللی شرکت کنند، یاد بگیرند و همین‌طور هنرمندان بزرگ جهان را به ایران دعوت می‌کنم؛ در نهایت تلاش می‌کنم این تعاملات شکل بگیرد...
به این معنی که هنرمندان فعال این حوزه به شکل درست و حرفه‌ای عمل نمی‌کنند؟
کلا تفکر باید عوض شود، به طور مثال این تفکر که کودک باید تئاتر رنگی رنگی، کمدی و شاد ببنید در دنیا منسوخ شده است و همه متخصصان این حرفه براین باورند که این‌ها احتیاجات یک کودک نیست و این نیازها سطحی است و افرادی که در اسیتژ مشغول به کارند در کارگاه‌های گردهمایی‌های اسیتژ شرکت می‌کنند؛ و این کارگاه‌ها راجع به موضوعات مختلف مثل روانشناسی سنین مختلف، این که چه تفکری درست است و فرهنگ‌های مختلف است و ...
ضعف‌های تئاتر کودک و نوجوان در مقابل تئاتر بزرگسال چیست؟
من متوجه این موضوع نمی‌شوم، ببینید تئاتر، تئاتر است چه برای بزرگسالان و چه برای کودکان و گه گاه ممکن است همان میزان هزینه یا حتا بیشتر صرف تولید یک تئاتر کودک باشد؛ اما مرکز هنرهای نمایشی بودجه کمتری را به تئاتر کودک و نوجوان اختصاص می‌دهد.
مورد دیگر قیمت بلیت نمایش کودک و نوجوان است که از تئاتر بزرگسال ارزان‌تر است. اما هنرمند و تولید کننده تئاتر کودک و نوجوان هم برای ساختن کار با کیفیت نیازمند انگیزه است و می‌بایست این کار برایش فایده داشته باشد تا فعالیت در این حوزه دغدغه‌اش باشد؛ اما این که هربار مجبور شود از جیبش هم برای اجرای تئاتر صرف کند که خب مشخص است اتفاق درستی رقم نمی‌خورد.
ضمن اینکه برای جذب تماشاگر مجبور است از بخش فرهنگ‌سازی و کیفیت اثر بزند و به بخش تزیینی و زرق و برق که به طور مثال استفاده از موسیقی سطحی‌ست بپردازد.بنابراین در نهایت کلامم این است که باید از پایه این موضوع جدی گرفته شود، بودجه بیشتری به تئاتر کودک و نوجوان تعلق بگیرد و وقت بیشتری هم گذاشته شود.
اما یک ضعف دیگر کمبود سالن مناسب و تخصصی برای اجرای تئاتر کودک و نوجوان است که بسیار محدود است و فکر می‌کنم تنها پارک لاله و تالار هنر است که برای جمعیت کودکان تهران واقعا کم است.
شما به عنوان هنرمند جوان چقدر قدرت و فرصت مانور در عرصه تئاتر کودک و نوجوان را دارید؟
باید بگویم خیلی از استفاده نکردن از نسل جوان ناراحتم؛ پیشکسوتان قابل احترام و حرفه‌ای هستند اما یک سری موارد به فکر باز، تفکر تازه، تسلط بر زبان انگلیسی و... نیاز دارد؛ چند سال است که در این حوزه فعالیت می‌کنم و به طور مثال اغلبِ داورهای جشنواره تئاتر کودک و نوجوان به عنوان بزرگ‌ترین جشنواره این بخش از تئاتر ثابت هستند و یا مثلا در کارگاه‌ها بیشتر افراد ثابت هستند درصورت اینکه می‌شود از نسل جدیدتر که متخصص است، سفر و مشاهده کرده و خودش را ثابت کرده استفاده کرد؛ کما این که در خارج از کشور نیز همین کار را می‌کنند.
من جوان‌ترین عضو استیژ در تمام سال‌های فعایت این موسسه هستم و همردیف من خانم مسنی هستند ولی اصلا این‌ها مهم نیستند مهم این است ما چه برای ارائه کردن داریم و از استفاده از داشته‌هایمان مهم است که متاسفانه این اتفاقات در ایران نمیفتد و این بسیار برایم دردناک است.
من این موقعیت را به راحتی به دست نیاورده‌ام و خیلی مسیر سخت بود و تمام مدیران درخواست حمایت دارم و توقع دارم مرا جدی بگیرند و بخاطر سنم مانعم نشوند و بگذارند به واسطه اسیتژ کارهای مهمی انجام دهم .از « امیر مشهدی عباس» و خانم نخستین تشکر کنم که که مرا حمایت کردند و در این مسیر همراهم بوده‌اند.
در پایان خواهشم این است از نسل جوان استفاده کنید و بگذارید راه‌ها باز شود و تئاتر ارتقا پیدا کند؛ مقوله تئاتر کودک و نوجوان بسیار مهم و درواقع تعیین کننده آینده این کشور است.