امروزه با افزایش سرعت تغییرات و روزآمدی پیشرفت های بشر در تمامی حوزه ها، یادگیری ممتد و دائمی به امری حیاتی در زندگی حرفه ای و شخصی افراد تبدیل شده است.
مطمئنیم شما هم شنیده‌اید که بهترین زمان برای یادگیری توانایی‌هایی مانند آموزش موسیقی و یا زبان‌های خارجی در سنین کودکی است. بهترین ستاره‌های موسیقی جهان، از سنین کودکی شروع به یادگیری سازهای کرده‌اند که بعدها در نواختنشان حرفه‌ای شده‌اند.
در این ویدئو یکی از شیوه‌های انتقال طرح از کاغذ بر روی تخته های چوب که در قرون ۱۵ و ۱۶ میلادی رایج بوده است، شرح داده می‌شود.
"پویا آریانپور" هنرمند و استاد دانشگاه در رشته نقاشی است. او می‌گوید مشکل آموزش در ایران تنها مربوط به دانشگاه نیست و از مدارس شروع می‌شود. چرا که مدرسه کودکانی با رویاها و آروزهایی بزرگ تحویل می‌گیرد و کسانی را با آرزوها و توانایی‌های کوچک پس می‌دهد. او عقیده دارد به عنوان مدرس باید روش "هم آموزی" را پیشه کرد و با توجه به حال هر هنرجو به او مطالبی جدید آموزش داد. او می‌گوید معلم هم باید در کلاس یاد بگیرد نه این‌که فقط یاد بدهد. "پویا آریانپور" معتقد است، روش‌های آموزشی هنر در ایران نیاز به بازبینی و به روز شدن، با توجه به شرایط اخلاقی و اجتماعی نسل جدید دارد.
حوزه هنری در زمینه آموزش رشته‌های مختلف هنری، تهیه‌کنندگی و ساخت فیلم‌های سینمایی و تولید فیلم‌نامه فعال است و به طور معمول سالانه افراد جدیدی را برای یادگیری دروس سینمایی جذب می‌کند. این مجموعه که به عنوان یکی از نهادهای انقلابی و اسلامی در کشور شناخته می‌شود، چندین سال است که برای هنرجوهای جوان کلاسهای نظری و عملی برگزار می کند
در پیِ پرونده‌ی آموزش در هنر، اقتصاد هنر آنلاین ارقامی که آموزشگاه ها از افراد برای حضور در کلاسهای هنری اخذ می کنند بررسی می کند. قیمت هادر دور رشته‌ی فیلم سازی و بازیگری، بر اساس تومان و تا تاریخ شهریور ماه 1398 به دست آمده اند
افرادی که رویای بازیگر یا کارگردان شدن را در سر دارند و روش دوم را انتخاب می‌کنند با مراجعه به آموزشگاه‌ها و موسسات سینمایی سعی دارند به خواسته‌‌ی خود نزدیک شوند. کلاسهای بازیگری و کارگردانی نیز در تبلیغات خود اینطور بیان می‌کنند که می‌توانند افراد را در رسیدن به این هدف‌ها همراهی کنند. شکی نیست برای ورود به این عرصه هر فرد نیازمند آموزش است. داشتن استعداد به خودی خود کافی نیست و برای فعالیت در هر یک از این زمینه‌ها داشتن مهارت‌هایی لازم است، اما در این کلاس‌ها چه مقدار از این مهارت و آموزش‌های لازم به هنرجویان ارائه می‌شود؟
"محمدرضا شفیعی کدکنی" را امروز کاریزماتیک‌ترین مرد فرهنگ ایران و نظام آکادمیک‌ش می‌دانم. پیرمردِ شلوارجین‌پوشی که موهایش سفید شد و هنوز دست بر نرده‌های چوبی دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تهران می‌کشد و پله‌ها را بالا می‌رود تا پرشورترین کلاسهای دانشگاهی چند دههٔ اخیر ایران را برگزار کند. او‌را باید تافتهٔ جدابافتهٔ هر دو نظام آموزشی حوزه و دانشگاه دانست.
"هانیبال الخاص" از نقاشان نوگرای معاصر ایران بود که بیش از 35 سال از زندگیش را در آموزش سپری کرد، اما همواره نقاشی بر کارهای دیگرش سایه افکنده بود. او در "هنرستان پسران"، "دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران"، "دانشکده مانتی سلو ایالت ایلینوی آمریکا" و "دانشگاه آزاد" تدریس کرد، اما به گفته خودش نه حقوق بازنشستگی می گرفت و نه بیمه پزشکی داشت.
در حال حاضر تدریس موسیقی در کشور ما متعلق به دو گروه از افراد است، که به آموزش می پردازند. گروه اول افراد تحصیل کرده ی موسیقی و باسواد در این حیطه هستند که در زمینه تحصیل خود آموزش می دهند و این به نوبه ی خود بسیار خوب است. گروه دوم اما متاسفانه افرادی هستند که هیچ گونه سواد آکادمیک در زمینه ی موسیقی ندارند و رشته ی تحصیلی شان به صورت تخصصی رشته ی دیگری می باشد و با فراگرفتن یک ساز، مشغول آموزش و تدریس در زمینه ی موسیقی هستند
