ماه محرم که می‌آید، به وفور واژه «تعزیه» را می‌شنویم. بعضی درباره ویژگی‌های منحصر به فرد این گونه نمایشی سخن می‌گویند، برخی از کم‌توجهی به آن شکایت دارند و تعدادی دیگر نیز می‌کوشند تا زنگار فراموشی را از آن بزدایند و برای مدتی کوتاه هم که شده، آن را در کانون توجه قرار دهند و به عنوان یک گونه نمایشی آن را بررسی کنند اما شاید هنوز بخشی از مردم ما با تاریخچه تعزیه آشنایی نداشته باشند.
شبکه پرس تی‌وی با تولید مستند «وقتی عاشورا به بریتانیا می‌رسد» (When Ashura Reached Britain) بخشی از مراسم عزاداری در بریتانیا به مناسبت شهادت امام حسین(ع) را بازتاب می دهد.
تلویزیون با سریال و حسینیه‌ای بزرگ به استقبال محرم می‌رود؛ تجربه‌ای که سال گذشته در شرایط کرونا، عزاداری و روضه‌خوانی را به خانه‌ها آورد.
سالن‌های سینما و تماشاخانه‌ها به علت آغاز ایام فاطمیه تعطیل می‌شوند.
در ایران هرسال، ما‌ه‌های محرم و صفر، مراسم آیینی عاشورا وعزاداری برای امام حسین برگزار می‌شود. یازده روز اول محرم شهر پر از پرچم سیاه و تبلیغ هیئت‌های عزاداری است. برگزاری آیین‌های مذهبی شیعی در ایران بعد از انقلاب اسلامی با حمایت حکومت همراه بوده‌است. اما دیده می‌شود، افراد زیادی از مردم بنا بر اعتقادات شخصی و علاقه فردی مراسم عزا داری برگزار می‌کنند. هر رسم آیینی ابزار و وسایل خود را دارد. این ابزار و وسایل هم تولیدکنندگان و فروشندگان و خریدارانی دارد. و این یعنی مراسم آیینی هم برای خود بازار اقتصادی دارد.
طبل، سنج و آلاتِ موسیقیِ ضربی پس سال‌ها جزئی از نشانه شناسی ایام محرم شده است و در شهرها و روستا ها وقتی صدای طبل به گوش می رسد یعنی محرم نزدیک است یا در جریان است. سال‌هاست در ماه محرم دسته‌های عزاداری هیئت‌های مذهبی به کوچه و خیابان‌ها می‌آیند و همراه با سینه‌زنی و نوحه خوانی‌شان همواره صداهایی بلند و کوبنده از طبل‌ها و سنج‌های بزرگ و کوچکِ دسته به گوش می‌رسد. به نظر می‌رسد اگر هر هیئتی طبل و سنج بیشتر و بزرگ‌تری داشته باشد، از ارزش و کیفیت بهتری برخوردار است.
