اسطوره و آیین در سنّت تعزیه
تعزیه یا شبیه خوانی نمایشی است آیینی که با زبان شعر و با بهره گیری از موسیقی فاخر ایرانی، به گزارش هنرمندانه ی وقایع تاریخی میپردازد. این هنر در ایران، سابقه ای سیصد ساله دارد و البته مدتها زمان رفته است تا به ساختار ویژه و کنونی خود دست یابد. مجالس تعزیه را از دیرباز به دو صورت جنگ نویسی (مجلس کامل) یا فرد نویسی (بر اساس نگارش اشعار مربوط به هر شخص در نسخه ای جدا) مینوشتند. در حالت دوم، ترتیب خوانش اشعار و نوبت اشخاص بر مبنای فهرستی که در دست معین البکا (تعزیه گردان) بوده، مشخص میشده است.