هادی حجازی‌فر: عطای تئاتر دفاع مقدس را به لقایش بخشیده‌ام

به گزارش هنر ام‌روز، کارگردان فیلم «موقعیت مهدی» گفت: تئاتر دفاع مقدس دهه ۷۰ با تئاتر امروز ما متفاوت است زیرا آن زمان کارها سفارشی نبودند و هنرمندان با تکیه بر اعتقادات و باورهایشان کار می‌کردند. آثار این هنرمندان تماشاگر داشت و به دفعات دیده می‌شد که از دل یک گروه تئاتر نیروهایی برآمده‌اند که خودشان توانستند آثار جدیدی تولید کنند اما از سال ۱۳۸۳ به بعد با تغییرهای مدیریتی اتفاق افتاده در رأس تئاتر دفاع مقدس، تصمیم بر آن شد که این عرصه با مشوق‌های مختلف مالی و ... گسترده شود. در آن زمان وضعیت تئاتر به گونه‌ای شد که افرادی چون من عطای هنر مذکور را به لقایش بخشیدیم.

او افزود: الان برگزارکنندگان جشنواره تئاتر دفاع مقدس باید به سراغ آثاری بروند که از نظر من فاقد ارزش‌های اولیه یک اثر نمایشی هستند. فکر می‌کنم اگر مدیریت و سیاستگذاری در عرصه تئاتر دفاع مقدس دخالت نمی‌کرد، اتفاق‌های بهتری برای این عرصه هنری و فعالانش می‌افتاد. من نمی‌دانم امروز سیاستگذاری می‌تواند عرصه رو به زوال تئاتر دفاع مقدس کشورمان را زنده کند یا نه؟

حجازی‌فر گفت: سینمای جنگ تفاوت چندانی با تئاتر جنگ ندارد. بحث سر مفاهیم، موضوعات انسانی، چیزهای قابل تکثیر و سرمایه و وحدت ملی است. ما سرمایه بزرگی داریم که با تکیه بر آن می‌توانیم فضای دو قطبی در کشور را بشکنیم و مردم را حول یک محور جمع کنیم، اما نشان دادن آن در قالب یک اثر هنر نمایشی باید از فیلترهای مختلفی بگذرد.

او با بیان اینکه «طبعا مدیوم سینما در بازنمایی سرمایه‌های بزرگ و ملی ما موفق‌تر است» دلیل تاخیر در ساخت پرتره نمایشی از شهدا را چنین تشریح کرد: هر دوره اقتضائات خودش را دارد. ما در زمان جنگ نیاز داشتیم که روحیه جامعه بالا باشد و جبهه‌ها پر شوند. پس از جنگ رویکردها تغییر کردند و افرادی چون ملاقلی‌پور، حاتمی‌کیا و درویش سینمای دفاع مقدس را پیش بردند. الان من به جنگ به چشم یک موقعیت انسانی نگاه می‌کنم و به نظرم آن فضایی است که همه حس‌های انسانی درگیرش هستند و اگر باورهای ما نیز به آن افزوده شود، خیلی تاثیرگذتر خواهد بود.

حجازی‌فر گفت: من در دو سال و نیم گذشته متوجه شده‌ام اگر همه سازمان‌های تصمیم‌گیرنده در یک جا جمع نشوند و فیلتر واحدی شکل ندهند شرایط سینما و تئاتر دفاع مقدس تغییری نخواهد کرد. من هم‌اکنون ترجیح می‌دهم کارهای کوچکی کنم تا لازم نباشد برای آثارم نظر افرادی را که شاید جواب سلام‌شان را هم به زور بدهم، جلب کنم.