یک کارگردان تئاتر به هنرام‌روز گفت:
متاسفانه تئاتر شغل نیست و مشکل ما تبعیض و نداشتن صنف است
این روزها که به واسطه بیماری کرونا بیشتر مشاغل و صنوف در جهان آسیب دیده‌اند؛ اهالی هنر به ویژه تئاتر نیز به دلیل به رسمیت شناخته نشدن در قالب یک شغل، بیش از دیگر حرفه‌ها متضرر شده‌اند. «محمد شایان طهماسب‌پور» کارگردان نمایش «تلخک و قندک» که این روزها آماده برای اجراست در گفت‌وگو با هنرام‌روز از تبعیض میان اهالی تئاتر می‌گوید.
هنرام‌روز-فرزانه شهریاری:نمایش «تلخک و قندک» کاری از گروه هنری «نیکان» به نویسندگی داوود فتحعلی بیگی و کارگردانی محمد شایان طهماسب‌پور از هفتم هفتم فروردین‌ماه در پردیس تئاتر شهرزاد اجرای خود را آغاز کرد اما هشتم فروردین‌ماه به علت پیک بیماری کرونا سالن‌ها تعطیل شد و مجدد این نمایش پانزدهم فروردین‌ماه همزمان با بازگشایی سالن‌های تئاتر به روی صحنه رفت اما به دلیل قرمز شدن شهر تهران باز هم سالن‌ها در شانزدهم فروردین تعطیل شد اما خوشبختانه علارغم این اتفاقات فروش چهار شب نخست این نمایش بیش از آن‌چیزی بود که گروه با توجه به شرایط موجود توقع داشته است.
این کارگردان جوان در گفت‌وگو با هنرام‌روز مطرح کرد:
مشکل اصلی بچه‌های تئاتر فاقد صنف بودن است؛ ما اگر صنف داشتیم به تبع می‌توانستیم بیمه داشته باشیم و بیمه بیکاری دریافت کنیم. به طور مثال دوستان هنرمند من در کانادا سالانه ده هزار دلار حقوق بیکاری از دولت دریافت می‌کنند چون به هرحال هنرمندان در بخشی از سال بیکار هستند؛ نمی‌گویم این عدد با توجه به هزینه‌های این کشور رقم بالایی‌ست نه؛ اما حداقل دو تا سه ماه افراد می‌توانندبا آن امرار معاش کنند. ما هم باید شغل داشته باشیم در صورت اینکه تئاتر برای من به عنوان یک کارگردان شغل دوم است و درواقع شغل هم محسوب نمی‌شود و هنر من است و نمی‌توانم روی آن سرمایه‌گذاری کنم. به هرحال در همه اکثر کشورهای دنیا و حتی «تئاتر برادوی» نیز اهالی تئاتر نسبت به دیگر مشاغل و شاخه‌های هنر مهجورترند و همیشه هم همین‌طور بوده است.
نمی‌توان نداشتن درآمد از تئاتر را به همه اهالی این حرفه نسبت داد
بله، اما این‌جا تبعیض وجود دارد؛ سال ۱۳۹۷ نمایش «دمی در بازار هیزم فروشان» را در تالار وحدت به روی صحنه بردم و ۱۰ میلیون تومان کمک هزینه دریافت کردم درصورت اینکه همان زمان آقای حمیدرضا نعیمی نمایش «ریچارد» را با۲۰۰ میلیون تومان کمک هزینه در همان سالن اجرا برد. خب چه تفاوتی میان گروه من و ایشان وجود داشت ضمن اینکه تعداد اعضای گروه هر دو نمایش ۶۰ نفر بود. یک وقتی با آقای«قادر آشنا» جلسه داشتم و به ایشان گفتم هرزمان شما بتوانید این تبعیض‌ها را از بین ببرید آن وقت است که مدیر موفقی برای مرکز هنرهای نمایشی خواهید بود؛ در غیر این صورت اتفاقات شبیه به شوخی و شو تبلیغاتی می‌شوند. درنهایت پیشنهادم به علاقه‌مندان و اهالی تئاتر این است که به این حرفه به عنوان یک شغل و پیشه نگاه نکنند چون واقعا شغل نیست.