نمایش آئورا، موزیکالی نه به شکل موزیکال‌های رایج

اقتصاد هنر آنلاین- شفق ابوسبا؛ افسانه‌های تبای سه‌گانه‌ای است متشکل از ادیپ شهریار، ادیپ در کلنوس و آنتیگونه. نمایش "آئورا" به شکلی متفاوت و تجربی هر سه بخش این تراژدی یونانی را در خود گنجانده. "آئورا" به معنی هاله است؛ انرژی است شکل گرفته از ارتباط اعضای خانواده‌ای محکوم به نابودی، جایی که خدایان و آئین نه تنها منجی حفظ این خانواده نخواهند بود بلکه عامل اند بر این فروپاشی؛ عامل اند بر انحطاط آئورا. در داستان ادیپ شهریار این هاله یا آئورا از همان ابتدا با پیشگویی که برای شاه می‌شود محکوم به نابودی است. 

 در این اجرا دیالوگ‌های چندانی وجود ندارد. دیالوگ‌ها در حدی هستند که فقط اطلاعات کلی داستان به تماشاگر منتقل شود. عامل پیش برنده‌ی "آئورا" موسیقی و آوا است. بازیگران همزمان بر روی صحنه آکاردئون، ویالن، طبل و ترومپت می‌زنند و ترانه‌ها و آواهایی را اجرا می‌کنند. ترکیب این دو به همراه حرکات طراحی شده‌ی آن‌ها "آئورا" را به یک تجربه‌ی سمعی و بصری جالب توجه تبدیل کرده است. کارگردان کار این ترکیب و هماهنگی را نتیجه‌ی یک سال و سه ماه تمرین این گروه می‌داند. او در مورد آواها و ترانه‌هایی که بازیگران بر روی صحنه می‌خوانند گفت آن‌ها برگرفته از متون مذهبی مانند کتاب عهد عتیق و جدید، معانی قرآنی، گات‌ها، شکست کلمات، هجاها و آوازهای فولکلور هستند. برای همه ما پیش آمده زمانی می‌خواهیم چیزی را بگوییم ولی کلمه‌ی آن را نمی‌توانیم پیدا کنیم. می‌خواهیم مفهومی را منتقل کنیم ولی کلمات برای آن کافی نیستند. کارکرد موسیقی برای ما در این اجرا حرکت به سمتی است که بدن و موسیقی شاعرانگی خودشان را منتقل کنند. چیزی که به سمت آن حرکت می‌کنیم موزیکالیته به عنوان بخشی از پژوهش در روح بود نه مانند موزیکال‌هایی که این روزها باب شده‌اند.

در گفت و گو با کارگردان این کار از او درباره‌ی حمایت‌های دانشگاهی سئوال کردم:

وضعیت اقتصادی تئاتر به خصوص در گروه‌هایی که زمان طولانی و تجربی کار می‌کنند خیلی بد است. این تئاتر با هزینه‌ی شخصی ما ساخته شده و حامی مالی نداشتیم. دانشگاه هنر و معماری برای در اختیار گذاشتن پلاتوها قوانینی دارد. یکی از آن‌ها این است که همه‌ی اعضای گروه باید دانشجویان همان دانشگاه باشند و چون ما چنین شرایطی را نداشتیم نمی‌توانستیم از پلاتوهای دانشگاه استفاده کنیم. 

"مجد طاهری" در مورد سالن مولوی گفت:

نحوه‌ی ساز و کار مالی سالن مولوی به این شکل است که درصدی حساب می‌کنند. هشتاد درصد از هر بلیت برای گروه اجرا است و بیست درصد برای سالن. اما در مورد بلیت‌های فروخته شده توسط تیوال این قضیه متفاوت می‌شود چون تیوال هم پنج درصد برمی‌دارد و سهم گروه اجرا هفتاد و پنج درصد می‌شود. 

کارگردان "آئورا" درد مورد استقبال تماشاگران و تبلیغاتشان توضیح داد:

تعداد مخاطبان فقط در دو روز اول اجرا راضی کننده بود. سالنی که در آن اجرا می‌کنم، سالنی با ظرفیت هشتاد نفر است. من اسپیناس پالاس یا تالار وحدت را ندارم و البته چنین چیزی را هم نمی‌خواهم اما دوست دارم همین سالن هشتاد نفره پر بشود. ما برای تبلیغات روابط عمومی نداشتیم. گروه "را استودیو" تبلیغات مجازی ما را انجام دادند و یک طراح پوستر داشتیم. با پیج‌های تئاتری که آشنا بودیم خواهش کردیم که برایمان تبلیغ کنند و اعضای گروه هنوز در تلاش هستند که بواسطه‌ی روابط و آشنایانی که دارند از افراد بخواهند که پوستر ما را در پیج‌هایشان بگذارند. اما شرایط تبلیغات در اینستاگرام عجیب شده است. من نمی‌دانم آیا باید به این تن داد که برای یک پست 200 هزار تومان بدهیم و اصلا در مورد اینکه آیا این می‌تواند مخاطب را به سالن بیاورد یا نه هم مطمئن نباشیم؟ 

*

نمایش "آئورا" تا چهارشنبه 9 مرداد ماه در سالن مولوی به روی صحنه می‌رود.