آموزش آنلاین به مصاف آموزش حضوری

اقتصاد هنر آنلاین-زهرا رهگشای: در رشته‌ی هنر، سایت ها و اپلیکیشن­ هایی وجود دارند که با دریافت هزینه ه­ایی شما را در رشته­‌ی دلخواهتان آموزش می دهند. شعار این روش آموزشی صرفه­ جویی در وقت و انرژی است؛ شعاری که از پایه غلط و نادرست است. فرض کنید شما درصدد آن هستید که سازی مثل سه­‌تار را یاد بگیرید و هیچ پیش زمینه هایی از علم موسیقی ندارید. با دیدن تبلیغات این آموزشگاه ها رویای نوازنده شدن را در سر می پرورانید اما در واقع خبری از مشکلات این روش ندارید. در واقع شما باید هم وقت بیشتری برای آموزش بگذارید و هم انرژی بیشتر.

در نوع اول این آموزش شما از طریق اسکایپ با استاد در ارتباط هستید. کیفیت پایین تصویر، دیر آمدن و قطع و وصل شدن صدا در اسکایپ در مقایسه با آموزش حضوری هم وقت بیشتری را از شما می­ گیرد و هم انرژی زیادی را. در نهایت هم با دادن مبلغ بیش­تر برای جلسات بیش­تر به افزایش درآمد آن آموزشگاه مجازی کمک خواهید کرد. اما آموزشگاهی که این روش را تبلیغ و ترویج می کند معتقد است: "تا به الآن هیچ شکایت و ناراحتی از طرف هنرجو وجود نداشته است و این روش تفاوتی با آموزش حضوری ندارد. حتی از روش حضوری هم بهتر است." به دلیل همان صرفه­ جویی!

کافی است در اینترنت واژه ی آموزشگاه های آنلاین را جست و جو کنید، آن­ زمان است که متوجه می ­شوید چه سایتهای زیادی در این سبک از آموزش فعالیت می­ کند.

نوع دیگری از آموزش آنلاین این است که از پیش کلیپ هایی آماده کردند و با پرداخت هزینه می­ توانید آن کلیپ ها را دانلود کنید. حداقل هزینه ای که باید بپردازید از سیصد هزارتومان شروع می شود و هیچ تضمین کتبی وجود ندارد که آن آموزش را فرا خواهید گرفت یا نه. ناگفته نماند برای یادگیری هر رشته ای باید سعی و تلاش شود اما در آموزش آنلاین به دلیل عدم تطابق تبلیغات‌ با واقعیت، هنرجو دچار گمراهی می­شود. تدریس افراد کم­ تخصص هم مصداقی بر عدم اعتماد به این آموزشگاه­ ها است.

آموزشگاه آنلاینی وجود دارد که رشته­ های نظری و هنری را آموزش می دهد. در شاخه هنر رشته هایی مانند رهبری ارکستر، گریموری سینما و تئاتر، نوازندگی پیانو و از این قبیل را در قالب کلیپی آموزشی ارائه می دهد. اما چطور می شود گریموری را بدون حضور مستقیم و دیدن دست­ های استاد و ظرافت کارش یاد گرفت؟  اگر این نوع آموزشی موثر بود چگونه است که اساتید بزرگ این هنر ، پیش­تر به این روش فکر نکرده بودند؟

مسئله  دیگری که در این نوع آموزش وجود دارد این است که هرفرد با اندک سوادی که دارد و البته دنبال کنندگانی  که در فضایی مانند اینستاگرام دارد گمان می­ کند توانایی آموزش دادن دارد. آن هم از نوع آنلاین که شرایط ویژه­ تری می­
خواهد. و چون ناظر قانونی برای این نوع کسب و کار در این فضا وجود ندارد این فرد اینفلوئنسر به خواستهاش می ر­سد. اینفلوئنسرهایی وجود دارند که آموزش را در فعالیت­ های بی ربط خود خالی می بینند و تصمیم می­ گیرند دوره های مجازی که کم دردسرتر از آموزش حضوری ست را برگزار کنند. و این مسئله در رشته ای مثل عکاسی که در فضایی هم چون اینستاگرام داوطلبانی دارد زیاد دیده می شود.

 در یکی از پست­ های تبلیغاتی اولین اپلیکیشن کمک آموزشی آنلاین، هنرجویانی به این نحوه ی آموزشی انتقاد کرده بودند. یکی از آن­ ها نوشته بود "ویدئو­ها تا بیست درصد بیشتر لود نمی­شود و نمیتوان تا آخر تماشا کرد". یکی دیگر گفته بود "با دیدن این کلیپ­ ها همان اطلاعات اندکی که داشتم هم از بین رفت و نتیجه ای حاصل نشد". اما آموزشگاه با دیدن این انتقادها، هنرجو را مجاب می­ کند که دوره های جدید را ثبت نام کند تا مشکلاتش رفع شود.

مسئله عجیب تر این است که در این نوع آموزش افراد چگونه خود را قانع می کنند در کلاس­ هایی شرکت کنند که استادش کارنامه کاری ویژه ای حداقل در آموزش ندارد؟ چگونه می­ توانند به این آموزشگاه­ ها اعتماد ­کنند؟

حتما می توان آموزش آنلاین را نوعی از آموزش به رسمیت دانست اما باید تمام جوانب آن بررسی شود نه صرف این­که فردی  آدم معروف و مطرحی است اقدام به انجام این کار کند. آموزش آنلاین تفاوت­ هایی با آموزش حضوری دارد و مدرسین باید به این تفاوت ها آگاه باشند و آن ها را در نظر بگیرند تا در جهت موفقیت گام بردارند. حضور اساتید برجسته آموزش در این روش هم می تواند به موفقیت این آموزشگاه ها کمک کند و اعتبار آن­ ها را به دنبال داشته باشد. اما در این آموزشگاه ها تبلیغات حضور اینفلوئنسرهاو بزرگ جلوه دادن کار آن­ها در الویت است.