وصیت نامه تلخ و تکان دهنده "فتحعلی اویسی"
فتحعلی اویسی بازیگر نام آشنای سینمای ایران که چندی پیش درگذشت وصیت کرده بود که پس از مرگ او را در دیارش روستای فردو قم دفن کنند.
به گزارش هنر ام‌روز، فتحعلی اویسی بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون، کارگردان و خواننده بود. در ۲۱ دی ماه ۱۳۲۴ در روستای فردو قم متولد شده بود. فتحعلی اویسی در رشته کارگردانی و بازیگری سینما تحصیل کرده و در آثار ماندگار بسیاری به ایفای نقش پرداخته است.
او با بازی در مجموعه تلویزیونی بدون شرح به کارگردانی مهدی مظلومی، با تکیه کلام‌های مخصوص خودش بیش از پیش به شهرت و محبوبیت رسید. وی تیتراژ پایانی سریال‌های باغچه مینو و کمربند‌ها را ببندیم را نیز اجرا کرده است.
ازدواج و خانواده فتحعلی اویسی
در برخی از رسانه‌ها خانم زهره صفوی را به عنوان همسر آقای اویسی معرفی کرده اند، ولی خوب این خبر تکذیب شده است. خانم زهرا اویسی فرزند زهره صفوی هیچ نسبتی با فتحعلی اویسی ندارد. آقای اویسی ۲ فرزند با نام‌های علیرضا و کتایون اویسی دارد که هر ۲ در هنر دست می دارند.
کتایون متولد سال ۱۳۶۷ در شهر قم و بازیگر است و اولین بازی او در فیلم پدرش در سال ۷۱ بود. پسرش علیرضا متولد سال ۱۳۶۴ و تا کنون چند قطعه موسیقی برای خودش و پدرش و دیگر هنرمندان ساخته است.
چرا فتحعلی اویسی به کما رفت و چرا درگذشت؟
دکتر هاشمی در گفت و گویی با ایسنا درباره ی علت درگذشت فتحعلی اویسی چنین اظهار کرد: جناب فتحعلی اویسی مدتی کسالت و به بیمارستان تردد داشتند. ایشان به دلیل بیماری که داشتند تحت عمل جراحی قرار گرفتند. عمل نسبتا سنگینی داشتند که خیلی خوب انجام شد و بعد از گذراندن دوره نقاهت از بیمارستان مرخص شدند. پس از آن هم برای چکاپ تشریف می آوردند و ما در خدمتشان بودیم.
مدیرعامل بیمارستان لاله علت فوت فتحعلی اویسی را خونریزی مغزی عنوان کرد و در این زمینه توضیح داد: متاسفانه آقای اویسی دچار خونریزی مغزی و به دنبال این مسئله، دچار کاهش سطح هوشیاری شده بودند. به اورژانس بیمارستان لاله ارجاع شدند و بلافاصله اقدامات تشخیصی و درمانی انجام و بیمار به اتاق عمل برده شد. تحت عمل جراحی مغز و دستگاه تنفس مصنوعی قرار گرفتند ولی متاسفانه به دلیل وسعت خونریزی داخل مغز و از بین رفتن بخش زیادی از بافت مغز، نتیجه مثبتی حاصل نشد و علیرغم تلاش شدید کادر درمان، صبح سه شنبه (13 مهرماه) ایشان را از دست دادیم.
دکتر هاشمی در پایان گفت: با توجه به شخصیتی که ایشان داشتند و ارتباط خوبی که با ما و بیمارستان داشتند، از کلام دلنشینشان بهره مند می شدیم. خداوند رحمتشان کند. چه روز عزیزی هم ایشان را از دست دادیم.