چرا تلخی‌های این فیلم نه گزنده است و نه کارکرد دارد؟
به اعتقاد جعفر گودرزی منتقد سینما، فیلم «شادروان» را اثری الکن در پایان‌بندی می‌داند که ایده‌اش به مساله تبدیل نمی‌شود.
به گزارش هنر ام‌روز، پس از نمایش فیلم سینمایی «شادروان» ساخته حسین نمازی در برج میلاد به عنوان خانه چهلمین جشنواره فیلم فجر، جعفر گودرزی رییس انجمن منتقدان، نویسنده و تهیه‌کننده سینما در یادداشتی به نقد و بررسی این اثر پرداخت.
یادداشت این منتقد سینما درباره فیلم تازه نمازی، به این شرح است:
«فیلم «شادروان» پس از فیلم «آپاندیس» دومین فیلم بلند سینمایی حسین نمازی است.
فیلم قصه خانواده‌ای است که پدرشان می‌میرد و هزینه دفن و کفن را ندارند و مدیریت این اتفاق دردسرهایی را رقم می‌زند.
موضوع فیلم از چیزی که ذکر کردم، فراتر نمی‌رود و در حد همین ایده کمی تا قسمتی قابل قبول باقی می‌ماند و به مساله تبدیل نمی‌شود.
فیلم قرار است یک ملودرام اجتماعی باشد و تلخی‌ها را به رخ بکشد، اما این تلخی‌ها نه گزنده است و نه کارکردی پیدا می‌کند، چراکه بیشتر به سمت موقعیت‌های کمیک و طنز سوق پیدا کرده و به همین دلیل هم نمی‌تواند در ارتباط با سوژه و مضمونش اثرگذار باشد و تلخی‌اش بیشتر به شیرینی می‌زند!
اگر فیلمنامه‌نویس داستانک‌های مرتبط و درستی برای کمک به قصه اصلی‌اش انتخاب می‌کرد، قطعا روند فیلم به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد و تلخی و تاثیرگذاری فیلم هم نمود پیدا می‌کرد.
فیلم در نتیجه‌گیری و پایان‌بندی هم الکن مانده است و هرچند تلاش همه برای پشت سر گذاشتن بحران به‌وجودآمده، قابل تامل است، اما پایان‌بندی‌اش هیچ ارتباطی با خط اصلی قصه دارد و خرده روایتی غیرجذاب، پایان اصلی فیلمی می‌شود که هدفش چیزی دیگری بوده است.»