«علفزار» خوش‌ساخت با شروعی غافلگیرکننده
جعفر گودرزی منتقد سینما معتقدست فیلم «علفزار» اثری خوش‌ساخت و سرپاست و آغازی کوبنده دارد.
به گزارش هنر ام‌روز، ظهر دیروز ۱۲ بهمن ماه برج میلاد به عنوان خانه چهلمین جشنواره فیلم فجر میزبان نمایش فیلم سینمایی «علفزار» به کارگردانی کاظم دانشی و تهیه‌کنندگی بهرام رادان بود. این فیلم با نظرات متفاوتی از سوی منتقدان و تماشاگران مواجه شد.
جعفر گودرزی رییس انجمن منتقدان، نویسنده و تهیه‌کننده سینما در یادداشتی به نقد و بررسی این اثر پرداخته است. در این یادداشت آمده است:
«فیلم «علفزار» اولین فیلم بلند سینمایی کاظم دانشی درباره تجاوز به زنان، تعرض جنسی، قربانی شدن کودکان در مناسبات و ارتباطات مبتذل خانوادگی و اجتماعی زن و مرد، معضلات و آسیب‌های اخلاقی و اعتیاد، خشونت، رشوه، حق‌خوری و فساد در سیستم است.
فیلم کوبنده، محکم و غافلگیرکننده شروع می‌شود و هر چند این کوبندگی رفته‌رفته کمی افت پیدا می‌کند و ضرباهنگ فیلم می‌افتد، اما قصه خود را درست روایت می‌کند.
فیلم با اینکه لوکیشن‌های محدودی دارد، اما کارگردان با میزانسن‌های پرتحرک و دکوپاژی درست و خلاقانه لحظه‌ای مخاطب را رها نمی‌کند.
علفزار نگاهی سراسر دردمندانه و منتقدانه به اوضاع و شرایط جامعه و آدم‌هایش دارد. آدم‌هایی که هر یک با توجه به نوع شغل و زندگی‌شان دنبال راه‌دررو هستند تا از مخمصه خلاصی یابند. همه درگیر فساد و خلافند؛ از سرباز قوه قضاییه گرفته تا دادستان و آدم‌های خانواده که هر یک فقط به خود و موقعیت‌شان فکر می‌کنند و نابود شدن دیگری برایشان ذره‌ای اهمیت ندارد. شخصیت «سارا» در فیلم که به او تجاوز گروهی شده، سکوت نمی‌کند و این مساله سرآغاز کشمکشی است که تا پایان مخاطب را با خود می‌برد.
کاراکترها هرچند می‌توانستند پخته‌تر و کامل‌تر در بطن ماجرا باشند، اما در همین حد هم دارای هویت‌اند و دم‌دستی نیستند و مابه‌ازای بیرونی دارند.
«علفزار» یک پژمان جمشیدی محکم و درست هم دارد، آن هم در نقش یک بازپرس. او دیگر در بازیگری به بلوغ و پختگی رسیده و چقدر از میمیک صورتش در فیلم درست بهره برده است.
فیلم قطعا نیاز به یک تدوین مجدد برای خوش‌ریتم و یک‌دست شدنش دارد و شخصیت‌های خاکستری‌اش هم جای کار بیشتری داشته، اما در همین اندازه هم خوش‌ساخت، بی‌ادعا و سرپاست، اما کاش پایانش به قدرتمندی و کوبندگی آغازش بود. مخصوصا جمله پایانی که به صورت نریشن روی تیتراژ می‌آید و چون وصله‌ای نچسب می‌ماند و حس مخاطب را درباره فیلم به شدت تنزل می‌دهد.»