کارتون«فوتبالیست‌ها» الگوی تیم«ژاپن» برای صعود

ژاپن برای پیشرفت در فوتبال، برنامه‌ای حدوداً صد ساله داشت. برنامه‌هایی مدون با تکیه بر روش‌هایی مفید برای جذب استعدادهای نوجوان و نشاندن آنها در ریل پیشرفت. قطار فوتبال ژاپن در شرایطی پیش می‌رفت که قرار بود سرگرمی به یک صنعت جهانی تبدیل شود. ساخت کارتون فوتبالیست‌ها هم دقیقاً به همین منظور بود. انیمیشنی جذاب که ما ایرانی‌ها را هر جمعه پای تلویزیون میخکوب می‌کرد تا ببینیم کاکرو و سوباسا چه خلاقیتی به خرج می‌دهند و در نهایت کدام تیم به پیروزی می‌رسد.

باشگاه‌های حرفه‌ای با توجه به اشتیاق پیش‌ آمده در جامعه، روز به‌ روز به جاه‌طلبی‌های خود افزودند و به این ترتیب پای ستارگان فوتبال جهان از جمله «زیکو»، «دونگا»، «لئوناردو» و حتی «گری لینه‌کر» نیز به لیگ ژاپن باز شد. در کنار این ستاره‌های صاحبنام، بازیکنان ژاپنی در روند صعودی پیشرفت قرار گرفتند و همین امر موجب شد لیگ ژاپن تنها طی سه سال به رده بیست‌ویکم بهترین لیگ‌های حرفه‌ای جهان صعود کند و میانگین تماشاچی در هر مسابقه به ۲۰ هزار نفر برسد.

در اثر همین پیشرفت‌ها بود که بازیکنان ژاپنی همانند ستاره‌های کارتون فوتبالیست‌ها، زودتر از آنچه تصور می‌شد، لباس تیم‌های مطرح اروپایی را بر تن کردند تا نشانه‌های موفقیت این پروژه مقابل چشم جهان رژه برود؛ پروژه‌ای که در حال حاضر مشابهش در امریکا، قطر و البته اخیراً هند در حال انجام است تا شاید نتیجه‌ای شبیه ژاپن عایدشان شود. طبق برنامه‌ریزی صورت گرفته از سوی ژاپنی‌ها، این تیم باید در سال 2050 قهرمان جام جهانی شود. اتفاقی جذاب که با برنامه‌ای که مسئولان ورزش در ژاپن تدارک دیده‌اند، می‌تواند نتیجه هم حاصل شود. بخصوص که بازیکنان ژاپن نشان داده‌اند پیشرفت فوق‌العاده‌ای انجام داده و همین حالا هم می‌توانند به برخی از اهداف مورد نظر خود دست یابند.

رسول اسدزاده نیز درباره سرعت پیشرفت ژاپنی‌ها نوشت: ژاپن پس از پایان جنگ جهانی دوم با سرعتی عجیب از یک کشورِ سوخته تبدیل به یکی از قدرت‌های اقتصادی برتر جهان شد. صحبت از بیست سالِ شگفت‌انگیز است. سال‌های بین ۱۹۴۵ تا اواسط دهه ۶۰ میلادی... از دهه ۶۰ به ‌بعد ژاپن از حالتِ بازسازی و ترمیم به حالت باروری و شکوفایی تغییر کرد. اما این پیشرفت و تغییرِ سریع و اعجاب‌آور، خلق‌الساعه نبوده است. نسلِ خاکستر ژاپن به مثابه ستون‌های بتنی و فولادی یک ساختمان ضد زلزله هستند که ژاپن امروزی روی گُرده آنها بنا شده، نسلی معتاد به کار و تلاش، متعهد به نظم و وجدان کاری، نسلی ایثارگر و فدایی که سرزمین آفتاب تابان را از هاراکیریِ ژنرال‌های خونخوارِ امپراتور به کشورِ بالنده امروز تبدیل کردند. تلاش بیش از حدِ آن نسل البته تبعات اجتماعی و روانی را هم به همراه داشته، گرایش بزرگسالان ژاپنی در دهه نود میلادی به بازی‌های کامپیوتری، انیمه، اسباب بازی و فانتزی‌های کودکانه، آثار بازسازی ژاپن ویران و از دست رفتن سال‌های کودکی است.

رضا صائمی هم از این بُرد هیجانی و سبک بازی ژاپنی‌ها نوشت: نمی خواهم پیروزی های شگفت‌انگیز ژاپن در برابر آلمان و اسپانیا را به تاویل‌های فرامتنی و فرافوتبالی تقلیل بدهم و قواعد ورزش را در خوانش های غیر ورزشی جستجو کنم....اساسا در این شرایطی که رنج وطن بر جان و تن ما سنگین است، ارنج تیم ها و آنالیز بازی‌ها امری ثانویه است اما از فوتبال هم می‌توان درس‌های برای اکنونیت تاریخی خود و فهم خردمندانه آن آموخت....مثلا اینکه درخشش ژاپن در فوتبال و ساختن چنین تیمی با شکوه، بی‌ارتباط با کوشش آن‌ها در ساختن تاریخی شکوهمند نیست....توسعه یافتگی و پیشروی در دانش و صنعت به پیشرفت در فوتبال آنها هم تسری یافته....آنها نه با ادعا که با نظم و تکنیک و تلاش به اینجا رسیدند که دو غول فوتبال جهان را شکست می‌دهند....آنها در فوتبال و مدیریت، استراتژی دارند و ما در هر دو ایدئولوژی.....ما موفقیت را آرزو می کنیم و آنها درو می‌کنند...که ما در بند ای کاش‌ها هستیم و آنها در پی تلاش‌ها...آن‌ها از فوتبالیست‌ها نه فقط کارتون که کار تیمی می‌سازند...آن‌ها نه بیان که نشان دادند موفقیت اتفاقی نیست!