تصویری از یک بانو

هنرام‌روز: این نابغه بازیگری بعد از اولین تجربه‌ی بازی خود به کلی امیدش را به این حرفه از داد و قصد داشته هیچگاه دوباره فیلمی بازی نکند، اما با شروع پیشنهاداتی برای بازی در فیلم‌هایی خوب از جمله فیلم "شکارچی گوزن" مسیرش به کلی تغییر کرد.

از این بازیگر بزرگ می‌توان نکات مهمی در  بازیگری آموخت. مریل استریپ نقش شخصیت‌های بسیار گوناگونی رابازی کرده است، ازجمله: سوفی رنج‌کشیده‌ای که به زحمت برای جملات انگلیسی‌اش واژه می‌یافت ( فیلم "انتخاب سوفی" )، زن کارگر آسیب‌دیده‌ای که بی‌توجهی کارفرمایانش از او «کارن سیلک‌وود» مبارز را ساخت( فیلم "سیلک وود")، فرانچسکای خانه‌داری که عاشق رابرت می‌شود( فیلم "پل‌های مدیسون کانتی" )، خواهر آلوشس سرسخت و تلخ که به‌خاطر یک شک پدر فلین را نابود کرد و با اشک گفت:«من شک دارم، من خیلی شک دارم!»( فیلم "تردید")، جولیای عاشق غذا که دنبال عشقش رفت و با آن‌که نمی‌توانست مادر شود، با تمام وجود یک مادر مهربان و خوش‌قلب بود("جولی و جولیا" )، بخشی از نقش فرینی های مهم و ماندگار این بازیگر هستند.

او برای ایفای این نقش ها از تکنیک های مختلفی استفاده کرده، که معرف ترین آن "متد اکتینگ" بود. این شیوه مجموعه ای از تکنیک های بازیگری است که بازیگر را با روحیات و ظرایف رفتاری و جسمانی شخصیت داستان گره می‌زند و بازیگر با نزدیک شدن هرچه بیشتر به کاراکتر مورد نظر بهتر می‌تواند به جای شخصیت زندگی کند. مریل استریپ به خوبی به این شیوه مسلط است اما بعد از بازی در فیلم "شیطان پرادا می پوشید" طی مصاحبه ای اعلام کرد دیگر هرگز از این روش برای رسیدن بهتر به نقشش استفاده نخواهد کرد زیرا به واسطه ی بازی کردن شخصیت "میراندا پرایستلی" دچار افسردگی شدیدی شده‌است.

نقطه‌ی قوت دیگر او در بیان است، اینکه بازیگری بتواند لهجه ها و زبان های مختلف را به خوبی زبان مادری اش ادا کند (یا حداقل به شکلی که بیننده عدم مهارت را تشخیص ندهد)، هنری کمیاب بین بازیگران سینما است.

مریل استریپ به دارا بودن این توانایی شهره است. او برای بازی در فیلم های مختلف نه تنها لهجه ها و زبان های گوناگون را برای مدت طولانی تمرین می‌کند، بلکه برای نمایش احوالات شخصیت در نوع بیان نیز زمان زیادی می‌گذارد .

در فیلم بانوی آهنین که مریل استریپ نقش مارگارت تاچر را بازی میکند به دلیل بیان بی نقض لهجه‌ی انگلیسی بریتانیایی مورد تحسین قرار گرفت. از طرف دیگر زمانی که باید دوران پیری و کنهسالی مارگارت تاچر را بازی می‌کرد، نوعی کندی و ضعف در بیان را اجرا کرد که بسیار قابل توجه بود.

اما فارغ از همه آموزه‌های آشنا، این بازیگر عنصر متفاوت تری را برای نقش آفرینی های موفق خود بیان می‌کند‌‌‌،که آن "همدلی" است . او معتقد است حس همدلی آن چیزی است که می‌تواند او را به کاراکتر ساختگی متصل کند و در فهم حس و حال درونی شخصیت کمکی بزرگی باشد. از آنجا که در یک فیلمنامه ممکن است حس ها و اندوه ها همگی ساختگی باشند بازیگر لاجرم مجبور است با حس همدلی خودش را به آنچه شخصیت تجربه می‌کند نزدیک کند.