دیانا ثاقب، زنان را اصلی‌ترین نیروی مقاومت فرهنگی در افغانستان خواند

دیانا ثاقب یکی از فعالین حوزه زنان در سال های اخیر در افغانستان بوده که همواره سعی کرده است در حوزه کارگردانی و سینما مستقل باشد و شاید همین استقلال به او جسارت این را داد که راحت تر از بسیاری دیگر از همکارانش از شرایط افغانستان و وضعیت زنان و سینمای این کشور سخن بگوید از این رو با او درمورد شرایط امروز زنان افغان و برآمدن دوباره طالبان و تجربه های خود او دراین زمینه گفت و گو کنیم.

بخش‌هایی از این گفت و گو را میخوانید:

 درپنج سال حکومت طالبان زنان از همه حقوق انسانی شان، حتی عادی ترین حق که حتی در عربستان سعودی که مرکز ظهور اسلام است هم زنان محروم نبودند اما در افغانستان محروم شدند. آن ها حق بیرون رفتن زنان است که زنان افغانستان حتی از آن هم محروم بودند.

 افغانستانی که در 12 سال و تا پایان حکومت طالبان، هیچ کس صدایی از زنان افغان نشنیده بود و هیچ کجا آنان را ندیده بود. در واقع زنان در یک خاموشی مرگبار فرورفته بودند و یک دفعه با چهره زنان افغانستان مواجه شد.

افغانستان کشوری است که جمعیت روستانشینش به شدت زیاد بود و بخش اعظم این جمعیت به شدت بی سواد بودند؛ بی سوادی و زندگی در دوره ای که نه اینترنت، نه رسانه و نه مدیا وجود داشت، جزیره ای بود محصور شده بین گرگان که تمام فاندامنتالیسم جهانی در آن جمع شده بود، از القاعده تا طالب و حالا هم داعش.

 این تغییری که می بینم که از دوره مادران ما ادامه پیدا کرد، با سرعت آرام و آهسته پیش رفت، اما پیش رفت به دلیل مهاجرت ما به کشورهای دیگر، به دلیل امکان اینکه درس بخوانیم، به دلیل تجربه تلخ زندگی زیر سایه طالب، زندگی در جنگ، زندگی زیر سایه مجاهد و به دلیل تجربه تلخ ویرانی و تباهی ای که ما زنان دیدیم؛من فکر می کنم که ما این تغییر و آگاهی را به این قیمت به دست آوردیم.

آگاهی زن های افغانستان در یک بخش حاصل آگاهی، سواد، سفر، دیدن دنیا و تجربه است و در بخش دیگر، آگاهی حاصل انواع و اقسام سرکوب ها و سخت گیری ها و دیکتاتوری هاست و این بخشی است که در جامعه امروز افغانستان دیده می شود.

منبع : Ir__women