تجربه سرطان در چند اثر هنری

هنرام‌روز: هنر همواره وسیله‌ای برای بیان احساسات بوده‌است و معمولا آثاری که در پی بیماری یا بحران خلق می‌شوند حسی از صمیمت در خود دارند و مخاطبان زیادی را با خود همراه می‌کنند. این آثار همچنین به دلیل جنبه عمومی که دارند می‌توانند در جهت اطلاع رسانی و تغییر دیدگاه‌ افراد درباره موضوعات مختلف تاثیر گذار باشند.  سال‌ها به دلیل عدم اطلاع رسانی صحیح درباره سرطان پستان این بیماری باعث مرگ زنان و حتی مردان زیادی درسراسر جهان شد. اما زمانی که در جهان کمپین‌هایی مانند روبان صورتی در جهت اطلاع رسانی درباره بیماری به راه افتاد مسیر درمان بیماری هموارتر شد.

هولیس سیگلر، مجموعه سرطان: راه رفتن با روح مادربزرگ‌هایم (1992-1993)

از نظر هولیس سیگلر بیماری سرطان همچون یک میراث خانوادگی بود. مادربزرگ و مادر و جد مادری این هنرمند نیز در سال‌های جوانیشان دچار این بیماری شدند و درگذشتند و زمانی که خودش با این بیماری درگیر شد اولین کاری کرد شروع به نقاشی تجربیاتش بود. او بیش از 100 اثر از تجربه‌های خود از زندگی و بیماری را در قالب آثار نقاشی ثبت کرد و عناوینی چون زندگی ادامه دارد و همه چیز به من بازمی‌گردد و یا قدم زدن با روح مادربزرگهایم را بر آن‌ها گذاشت. در این آثار به بیماری اشاره می‌شود اما تصویری از خود نقاش و بدنش بیمارش در آثار قابل مشاهده نیست بلکه بیشتر بر تغییری که بیماری بر دیدگاه او و نحوه نگاهش به جهان اطراف تمرکز دارند. این آثار دنیایی بیگانه را به تصویر می‌کشند که خالی از انسان هستند. او در سال 1992 در مصاحبه‌ای اعلام کرد می‌دانم که روزی به خاطر بیماری که سال‌ها با آن زندگی کرده‌ام می‌میرم.

جوآن موتیشکا، زیبایی به واسطه آسیب، 1993

زمانی که جوآن موتیشکا هنرمند عکاس به سرطان پستان مبتلا شد آن را به فرصتی برای اطلاع رسانی درباره این بیماری تبدیل کرد. مادر این هنرمند به دلیل اطلاعات نادرست در سنین جوانی قربانی این بیماری شد و جوآن تصمیم گرفت تا تغییری در این وضعیت ایجاد کند. عکس این هنرمند با عنوان "زیبایی به واسطه آسیب" در تاریخ  13 آگوست 1993 بر جلد مجله نیویورک تایمز چاپ شد و بعد از آن روی مجله لایف دیده شد و در بین 100 عکسی که جهان را تغییر دادند قرار گرفت.

این اولین عکسی است که از بدن یک زن بعد از جراحی سرطان پستان در فضاهای عمومی دیده شد و به عنوان یکی از اولین گام‌ها در جهت اطلاع رسانی عمومی این بیماری دارای نقشی نمادین است. این عکس همچنین دعوتی است برای پایان دادن به شرمی است که زنان در مواجهه با بدنشان بعد از درمان سرطان پستان دارند. «یادتان باشد هنوز زیبا و سالم هستید.»

 موتیشکا تا به امروز در زمینه اطلاع رسانی برای این بیماری مشغول به فعالیت است.

پرن نوری، آمازون، 2018

زمانی که پرون نوری هنرمند چند رسانه‌ای  در سال 2016 و در سن 31 سالگی به سرطان پستان مبتلا شد، تمام امکانات هنری که در دسترس داشت برای ثبت تغییرات روحی و جسمی در پی این بیماری دچار آن شد، استفاده کرد. "آمازون" اثر هنری این هنرمند در سال 2018 مهم ترین اثری است که در این زمینه خلق کرده‌است. این اثر هنری مجسمه‌ای بزرگ و چشمگیر است که به هنرمند کمک کرد تا هویتی که احساس کرده بود در پی این بیماری از دست داده را پس بگیرد. آمازون با الهام از مجسمه‌های زنان قبییله‌ای وحشی که در موزه متروپولیتن نگهداری می‌شوند ساخته شد. طبق افسانه‌ها این زنان برای استفاده بهتر از تیر و کمان سینه‌هایشان را می‌بریدند. سینه مجسمه نوری نیز در طی نمایش آن بریده شد و بعد از آن بدن مجسمه با چوب‌های که نشانی از طب سوزنی بودند پوشانده شد. به گفته هنرمند طب سوزنی روشی مفید برای گذر از شرایط بحرانی بعد از بیماری بود و در مجموع روند ساخت مجسمه و بریدن سینه‌اش برای این هنرمند به مثابه گذر از فرد بیمار به مجسمه ساز بود.

توبیا زامبوتی، سازه صورتی رنگ با یونجه، 2019

توبیا زامبوتی برای بالا بردن سطح آگاهی عمومی از سرطان پستان در ایسلند، دسته های یونجه که با پلاستیک صورتی رنگ پوشانده شده‌بودند را در زمین‌های کشاورزی رها کرد و با تعدادی از آن‌ها بنایی شبیه به ویرانه‌های معابد یونان بوستان درست کرد. این بنای یادبود روستایی به قدری با فضایی که در آن ساخته شده بود در تضاد بود که مورد توجه تمام افراد قرار گرفت و تصویر آن بارها در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد. این معبد از 294 دسته یونجه ساخته شد، 90 استوانه برای ستون‌ها و 204 مکعب مستطیل برای پایه. این بنا که با دسته‌های یونجه که در حالت عادی سبک هستند، ساخته شد، در نهایت به‌ ساختاری مقاوم و سنگین تبدیل شد. چیزی شبیه به اجتماع سلول‌های سرطانی در بدن فرد بیمار.

لوئیز دوروشر، استر، 2000

 مجسمه سنگی استر ادای احترام به همه زنانی است که با سرطان پستان مبارزه می کنند. او چهره ای ندارد زیرا همه ماست. فرم مثلثی و پایدار نشسته این مجسمه نشانی از قدرتش برای مبارزه با بیماری است.

استر نام دوست لوئیز دروشر هنرمند مجسه ساز بود که به گفته هنرمند در زندگی و شخصی و کاری‌اش انسانی مثبت بود. اما بعد از جراحی و درمان سرطان پستان، سلول‌های سرطانی به ریه‌اش رسیدند. او این مجسمه را با الهام از دوستش که سال‌ها قدرتمندانه با بیماری مبارزه کرد ساخت. زمانی که استر قبل از مرگش مجسمه را دید درباره‌اش گفت:« این مجسمه اصلا زشت نیست. فکر می‌کردم سرطان تصویر زشتی دارد اما این مجسمه مصمم و قوی و زیباست.»