نگاهی به مجموعه سرها از بهمن محصص در موزه تیت لیورپول

هنرام‌روز: این نقاشی‌ها سرهایی به شکل انتزاعی و شبیه به مجسمه‌های سنگی را بر زمینه‌ای تک رنگ به تصویر می‌کشد و هنرمند در تمامی ان‌ها از پالتی خاکستری و سرد استفاده‌کرده. سرهایی بدون چشم و دیگر ویژگی‌های یک پرتره و خالی از نگاه و احساس که به گردنی باریک تکیه دادند و شاید به تنهایی انسان‌ها اشاره می‌کنند.

در این اثار می‌توان علاقه محصص به فرهنگ باستانی و اهمیت چهره‌ انسان در این فرهنگ‌ها ‌و اسطوره‌ و ترکیب هنر غرب و شرق را دنبال کرد.

این مجموعه همچنین دلمشغولی محصص در خصوص جستجو و مطالعه‌ی اشکال و فرم‌های ارگانیکی که در اثارش چه نقاشی و چه مجسمه‌ها استفاده می‌کرد را نشان می‌دهد. 

انریکو کریسپولتی Enrico Crispolti منتقد هنری ایتالیایی درخصوص این اثار می‌گوید: «اثار محصص در اواسط دهه ۱۹۶۰ کششی نمایشی و غم انگیز دارند. این اثار با تاکید بر ماهیت انسان خلق شدند و تصاویری ناشناس از ادم‌ها هستند که در برخی موارد ارجاعات افسانه‌ای دارند.»

محصص بیشتر عمر خود را در کشور ایران و محل تولدش گذراند، اما در اواسط دهه ۱۹۵۰ هنگامی که در تحصیلش در ایتالیا در آکادمی دی بل آرتی در رم تمام شد به بخش‌های دیگر اروپا سفر کرد. او پس از بازگشت به ایران در زمینه در تئاتر، ترجمه و نقاشی فعالیت کرد و چند نمایشنانه از ژان ژنه و اوژن یونسکو را به صحنه برد و‌ در چندین نمایشگاه انفرادی و گروهی در رم، میلان، فلورانس، پاریس، بیروت، ژنو و تهران شرکت کرد. 

او همچنین چندین مجسمه برای فضاهای عمومی ایران ساخت که بعد از انقلاب ایران از فضاهای عمومی برداشته شدند. این هنرمند سال‌های اخر عمر خود را در ایتالیا گذراند. فیلم مستند فی‌فی از خوشحالی فریاد می‌کشد روایتی از روزهای اخر عمر این هنرمند است. 

منبع: وب سایت موزه تیت