دانش اموزان در نقاشی‌های شهره مهران به بهانه اول مهر
شهره مهران نقاش ایرانی می‌گوید به نظرم دختران دانش‌آموز جالب‌تر از آدم‌های دیگر هستند. آنها افرادی شاد هستند که به اطراف خود اهمیتی نمی‌دهند و انرژی زیادی دارند. آنها به خاطر مدرسه رفتن مجبور هستند یک نوع لباس یکسان بپوشند اما رفتار و حرکات آنها متمایز از یکدیگر است.
هنرام‌روز: این هنرمند در گفتگو با هنرانلاین درباره نمایشگاه «باد» که ابان ماه ۱۳۹۸ در گالری اعتماد برگزار شد درباره روند اثارش چنین می‌گوید: «اولین بار که این کار را کردم حدود ۸ یا ۹ سال پیش بود. در آن زمان دختران دانش‌آموز موردنظرم نبودند بلکه یک‌چیز گنگ در ذهنم بود و می‌خواستم بدنی را نشان دهم که در پارچه پوشانده شده و تنها بخش‌هایی از آن دیده می‌شود. یکی دو کار به این شکل انجام دادم و پس از آن یک روز که در خیابان راه می‌رفتم گروهی از دختران دانش‌آموز را دیدم و از آنها عکس گرفتم. وقتی در آتلیه عکس‌ها را بزرگ کردم متوجه شدم این همان چیزی است که می‌خواستم، بنابراین آثار بعدی خود را بر این اساس کار کردم.
در ادامه چند مجموعه با موضوعات دیگر کار کردم مانند مجموعه‌ای که به زنان زندانی اختصاص داشت و مجموعه دیگری که به پوشش‌ها اختصاص داشت و ساختمان‌ها و اشیاء زیر پوشش را نقاشی کرده بودم. معمولاً وقتی جسمی را می‌بینم که روی آن پوشانده شده است کنجکاو می‌شوم که ببینم زیر آن چیست و چرا پنهان شده است. این کنجکاوی ذهنی و شکل بصری آنها مرا جذب می‌کند. هنوز وقتی ساختمانی را می‌بینم که روی آن پوشیده شده است مدام به آن نگاه می‌کنم. اما دلیل خیلی از کارهایی که انجام می‌دهم را نمی‌دانم و خوشحالم که این دلیل ندانستن، باعث می‌شود حسی کار کنم.
در مجموعه قبلی که به پوشش‌ها اختصاص داشت یک ساختمان را نقاشی کردم که یک پوشش آبی داشت و علاقه زیادی به آن داشتم. بعداً متوجه شدم این علاقه به خاطر بادی است که در آن پوشش افتاده و حرکات زیبایی در آن ایجاد کرده است. پس از آن حرکت باد و بالا رفتن مقنعه روی صورت دختران دانش‌آموز و واکنش‌ها و خنده‌های آنها به این اتفاق، توجهم را جلب کرد و تصمیم گرفتم آن را نقاشی کنم. من علاقه زیادی به نقاشی از چین و شکن پارچه دارم و باد حرکتی در پارچه ایجاد می‌کند که برایم جذاب است و حس رهایی دارد.
به نظرم دختران دانش‌آموز جالب‌تر از آدم‌های دیگر هستند. آنها افرادی شاد هستند که به اطراف خود اهمیتی نمی‌دهند و انرژی زیادی دارند. آنها به خاطر مدرسه رفتن مجبور هستند یک نوع لباس یکسان بپوشند اما رفتار و حرکات آنها متمایز از یکدیگر است. به همین دلیل صورت آنها را نقاشی نمی‌کنم چون صورت اکسپرسیون زیادی دارد. اما برایم جذاب است که این افراد بدون صورت و تنها با لباس و حرکات بدن آنها شناخته شوند.»
