علی اکبر صادقی: متاسفم که ایران درودی، راه اندازی موزه اش را ندید و رفت

به گزارش هنر ام‌روز،  زنده یاد ایران درودی، نقاش شناخته شده در گفت وگویی به مناسبت ۸۴ سالگی اش گفته بود: «از شما می خواهم دعا کنید که بتوانم موزه ام را افتتاح کنم و بعد بروم. می دانم مرگ باشکوهی خواهم داشت. چرا که باشکوه زندگی کردم، عاشقانه دیدم و از مشکلات زندگی گذشتم. من از همه لحظاتم لذت بردم و قدر لحظه به لحظه زندگی را می دانم.»  

او روز گذشته، جمعه هفتم آبان ۱۴۰۰ پس از تحمل سه ماه بیماری، در سن ۸۵ سالگی به دلیل ایست قلبی درگذشت بی آن که افتتاح موزه ایران درودی را به چشم دیده باشد.

او با اشاره به متاسف بودنش از عدم راه اندازی موزه ایران درودی در زمان حیات این هنرمند، ادامه داد: «ایران درودی نقاش بسیار خوبی بود و اتفاقا چند روز پیش هم دوستِ پسرم در نمایشگاهی، تابلویی از او خریده بود که بسیار زیبا بود. او خیلی بی ادعا بود و کارهایش به نظرم بی نظیر و جهانی بود. بسیار متاسفم که ایشان فوت کرده اند اما درهرصورت دنیا همین است. درعین حال متاسفم که راه اندازی ساختمانی را که قرار بود موزه ایران درودی نام بگیرد، ندید و رفت. این بسیار غم انگیز است اما او در تاریخ جاودان است و مطمئنم که سرانجام آن ساختمان را هم می سازند و آثارش را که به مردم ایران هدیه کرده بود، در آن به نمایش می گذارند.»

صادقی در این مورد که ارتباط شخصی اش با درودی چگونه بوده است، افزود: «او سال ها ساکن پاریس بود و من آن زمان به اسم می شناختمش اما دیدارمان تنها یک بار و صرفا در حد شرکت در جلسه ای مشترک بود و یک بار هم به آتلیه من؛ نگارخانه سبز آمدند و من افتخار می کنم که از کارهایم بسیار خوش شان آمده بود و بابت علاقه ای که نشان دادند، به خودم می بالم.»  

او در پاسخ به این سوال که برخی منتقدان، سبک ایران درودی را حد فاصل بین سورئالیسم و سمبولیسم توصیف می کنند و برخی دیگر هر دو اطلاق را صحیح می دانند و به گمان عده ای دیگر او پیرو مکاتب متعارف نبود و به نوعی اصالت سبکی رسیده و شیوه هنری اش ایران درودیسم نام داشت، گفت: «به نظر من کار خانم درودی آن چنان سورئال نبود. او تمام احساس خود را روی تابلو می گذاشت و کارهایش خاص بود به گونه ای که می توانم بگویم کسی در ایران مانند ایشان کار نکرده است. او تحصیل کرده خارج بود و دو، سه کتاب نوشت و تمام این ها خاطراتی است که ما از این زن بزرگ در ذهن داریم.»

علی اکبر صادقی، یکی از پرکارترین و موفق ترین نقاشان سبک سورئالیسم که تاثیر پنج شخصیت، ابوالقاسم فردوسی، مولانا، گابریل گارسیا مارکز، عارف قزوینی و سهراب سپهری را بر زندگی و هنر خود غیرقابل انکار می داند، در پاسخ به این سوال که خودش این روزها را چگونه می گذراند چنین گفت: «من هم بد نیستم. از خانه بیرون نمی روم. از زمانی که کرونا آمد شاید سه، چهار مرتبه از خانه بیرون رفته باشم. این جا نشسته ام و روزی حداقل شش ساعت، هفت ساعت کار می کنم و خوشحالم. پسرهایم دوروبرم هستند و از من مواظبت می کنند، چون هشتادوچهار سالم است و دوم آذر هشتاد و پنج ساله می شوم.»