استنلی کوبریک در نقاشیهای همسرش
استنلی کوبریک در سال ۱۹۵۷ برای فیلم پنجم خودش یعنی "Path of Glory" به سراغ یک بازیگر آلمانی به اسم کریستین سوزان هارلن رفت.
به گزارش هنر امروز، هارلن که رقاص، نقاش و بازیگر شناخته شدهای در آلمان بود، باید در سکانس آخر فیلم برای سربازای آلمانی ترانهای را میخواند.
در لحظهای از فیلم که سربازان از فراغت محدودشان از جهنم روزانهی خود لذت میبرند (یک برنامهی رنگارنگ)، یک زن اسیر آلمانی به روی صحنه آورده میشود (کریستین کوبریک).
او توسط سربازان مورد توهین زبانی و نفرت قرار میگیرد.
درست در لحظهای که کوبریک قرار است ما را با پیامی تاریک و محزون دربارهی چرخههای نفرت و انسانیتزدایی تنها بگذارد، زن اسیر شروع به خواندن «سوارهنظام وفادار» که یک ترانهی فولکور قدیمی آلمانیست میکند.
سکوت به تدریج حاکم میشود. کیفیت صدای زیبا ولی شکنندهی زن در اتاق منتشر میشود. هم بیننده و هم سربازان شیفتهی صدا میشوند. همزمان با آواز خواندن زن و مبارزه با اشکهای ترسناک او، دوربین به کلوزآپ سربازان که آنها نیز در حال گریستناند کات میخورد. افراد با او آواز را زمزمه میکنند و او لبخند میزند.
این آهنگ علاوه بر اینکه فضای بسیار احساسیای رو توی فیلم درست کرد، کارگردان رو هم تحت تاثیر قرار داد و کوبریک چند ماه بعد از تمام شدن فیلمبرداری زندگی مشترک خودش رو با کریستین شروع کرد. این عشق تا آخرین روز زندگی استنلی کوبریک و به مدت ۴۱ سال ادامه پیدا کرد.
.
کریستین هالن علاوه بر بازیگر و خوانندگی استعداد فراوانی نیز در عرصه نقاشی داشت.
او در اکثر آثار خود به بازنمایی جلوه طبیعت و به ویژه گلها پرداختهاست.
در بسیاری از نقاشیهایش خود استنلی کوبریک را نقاشی کردهاست.
کوبریک نیز علاقهی فراوانی به این نقاشی ها داشت و در چند فیلم خود از جمله: "پرتقال کوکی/ ۱۹۷۱"و " چشمان کاملا بسته/۱۹۹۹" به کار برد.
در پرتقال کوکی تابلوی بزرگی که روی دیوار خانه شخصیت فرانک الکساندر و همسرش میبینیم اثر کریستین است و همچنین در چشمان کاملا بسته تقریبا تمامی تابلوهای روی دیوار آپارتمان منهتن دکتر هارفورد و همسرش متعلق به کریستین است.