هنرمندانی که جان خود را در مقابل طرفدارانشان از دست دادند

در این مطلب، اختصاصاً به سراغ موسیقی‌دان‌هایی رفته‌ایم که جان خود را در مقابل طرفدارانشان از دست داده‌اند.

دایمبگ دارل ابوت ('Dimebag' Darrell Abbott)

یکی از جنبه‌های مثبت برگزاری کنسرت در یک کلوب کوچک، احساس صمیمیتی است که میان هنرمند و مخاطبانش برقرار می‌شود و چیزی میان آن‌ها قرار نمی‌گیرد اما سطح امنیت نیز پایین می‌آید.

در تاریخ ۸ دسامبر ۲۰۰۴، گروه راک (Damageplan) بعد از فروپاشی گروه محبوب متال (Pantera) توسط گیتاریست آن، "دایمبگ دارل ابوت" تشکیل شد و بر صحنه یکی از کلوب‌های اوهایو رفت.

یک سرباز نیروی دریایی سابق ۲۵ ساله، به نام ناتان گیل، همراه یک اسلحه به طور مخفیانه وارد کلوب شد و راه خود را به سمت صحنه از میان جمعیت پیدا کرد و به سمت نوازندگان شلیک کرد.

ابوت ۳۸ ساله به همراه سه نفر دیگر: ناتان بری، مجری کنسرت، جف تامسون، عضو گروه موسیقی و ارین هالک، کارمند کلوب آن شب درگذشتند.

گیل که طبق گفته مادرش به دلیل مشکلات روانی از ارتش اخراج شده بود نیز همان شب مورد اصابت گلوله‌های پلیس قرار گرفت و جان باخت.

نظریه‌های بسیاری درمورد انگیزه او برای ارتکاب قتل وجود دارد اما هیچ کدام اثبات نشده‌اند.

ریچارد ورسال (Richard Versalle)

در ژانویه ۱۹۹۶، ریچارد ورسال با صدای تنور در نقش ویتک، پیرمردی که در یک دفتر حقوقی کار می‌کرد در اپرای پرونده ماکروپولوس آواز خواند. 

او در این اجرا درحالی که برای ایفای نقش خود بالای نردبان رفته بود، در حال خواندن بیت "چقدر بد است که باید انقدر زنده بمانی" دچار سکته قلبی شده، از نردبان سقوط کرد و در سن ۶۳ سالگی جان خود را از دست داد.

نیک منزا (Nick Menza)

در موسیقی متال هیچ چیز رایج‌تر از جان باختن بر روی صحنه نیست. نیک منزا مدتی عضو گروه متال معروف "مگادث" بود و در طول دهه ۹۰ درامر آلبوم‌های ماندگاری چون (Rust in Peace) و (Countdown to Extinction) بود. علاوه بر مگادث، او عضو گروه‌های دیگری از جمله "او اچ ام" نیز بود. 

در سال ۲۰۱۶ و در یکی از کنسرت‌هایش با او اچ ام قلب منزا از کار افتاد. این هنرمند ۵۱ ساله هنگام اجرای سومین آهنگ گروه دچار این سانحه شد و قبل از رسیدن به بیمارستان درگذشت. علت مرگ وی نارسایی قلبی ناشی از فشار خون بالا تشخیض داده شد.

سیب هاشیان (Sib Hashian)

به عنوان یکی از اعضای گروه بوستون، سیب هاشیان درامر دو تا از پرفروش‌ترین آلبوم‌های دهه ۷۰ میلادی شناخته می‌شود. اما گروه بوستون نتوانست محبوبیت خود را حفظ کند و هاشیان نیز در سال‌های اخیر عمرش به جریان نوستالژی کلاسیک راک پیوست.

وی در مارس ۲۰۱۷ و در سن ۶۷ سالگی، درحالی که در یک کشتی تفریحی در میان دریا اجرا داشت، در حال نواختن درامز جان خود را از دست داد.

ایرما بول (Irma Bule)

ایرما بول، خواننده ۲۹ ساله اندونزیایی، در سال ۲۰۱۶ و در حالیکه در کاراوانگ اندونزی با یک مار بوآ بر دوش خود برنامه اجرا می‌کرد، توسط همان مار گزیده شد و جان خود را از دست داد.

مار بوآ بول را در حین اجرای دومین آهنگ خود در ناحیه ران پا گزید اما بول اعتنایی به آن نکرد اما پس از گذشت ۴۵ دقیقه و در حالیکه وی همچنان بر صحنه بود، همان‌جا بالا آورد. او را به یک بیمارستان محلی بردند و مرگ وی همان جا اعلام شد.

باربارا ولدنز (Barbara Weldens)

ولدنز، خواننده فرانسوی، چیزی نمانده بود که ستاره شود که به دلیل یک سانحه بی اهمیت بر روی صحنه جان باخت.

در سال ۲۰۱۷، این خواننده ۳۵ ساله اولین آلبوم خود به نام (Le grand H de l'homme) را منتشر کرد و در حالیکه در یک کلیسا اجرا داشت، تلوتلو خورد و بی جان بر صحنه افتاد. 

گزارش‌های اولیه  تنها حدس و گمانی مبنی بر این است که برق گرفتگی ناشی از سو عملکرد الکتریکی در صحنه منجر به ایست قلبی ولدنز شده است چرا که او با پای برهنه در حال اجرا بود.

لس هاروی (Les Harvey) 

برق زیادی برای تامین انرژی گیتارهای الکتریکی و بقیه تجهیزات صحنه احتیاج است. برق گرفتگی یکی از خطراتی است که افراد روی صحنه را تهدید می‌کند. لس هاروی، گیتاریست گروه اسکاتلندی ( Stone the Crows) نیز جان خود را به همین دلیل از دست داد.

در تاریخ ۳ مه ۱۹۷۲، هاروی در حالی که در مقابل ۱۲۰۰ نفر از طرفدارانش در حال کوک کردن گیتار بود، میکروفونی را که به درستی تنظیم نشده بود با دست گرفت و دچار برق گرفتگی شدیدی شد. وی تنها ۲۷ سال داشت.

لوییس ویرن (Louis Vierne)

در اوایل قرن بیستم، لوییس ویرن به عنوان یک ارگ نواز کلیسا در معتبرترین مکان ممکن یعنی کلیسای جامع نوتردام پاریس اجرا می‌کرد.

علیرغم جمعیت انبوهی که برای شنیدن اجرای ویرن، به خصوص سمفونی‌های خود او به کلیسا می‌آمدند، روحانیون کلیسای کاتولیک در سال ۱۹۳۷ طی یک تصمیم ناگهانی بر این شدند که ارگ نوازی را از برنامه‌های کلیسا حذف کنند اما دست کم به ویرن اجازه دادند تا در دوم ژوئن همان سال برای آخرین بار در مقابل مردمی که به کلیسا می‌آیند، ارگ بنوازد.

ویرن، الویس پریسلی اوایل قرن بیستم بود. همانطور که پریسلی با مواد مخدر و بیماری دست و پنجه نرم می‌کرد، ویرن نیز از بدشانسی رنج می‌برد. همسرش به او خیانت کرده بود، یکی از پسرانش به دلیل بیماری سل جان باخته بود و دیگری نیز در جنگ جهانی اول کشته شده بود و سانحه‌ای پا و مچ او را چنان مجروح کرده بود که برای فشردن پدال‌های ارگ مجبور به ابداع تکنیک جدیدی شد. 

تمام این اتفاقات منجر به این شد که او  هرروز سه پاکت سیگار بکشد، قرص‌های آرامبخش و خواب آور نیز مصرف کند. 

حدود ۳ هزار نفر برای دیدن آخرین اجرای او به کلیسای نوتردام آمده بودند. او پس از نواختن یک قطعه رو به دستیارش کرد و گفت: "احساس بیماری می‌کنم." سپس یک نت مداوم و آرام را نواخت و دیگر دست از نواختن برنداشت. او در صندلی مورد علاقه‌اش جان باخت.