«ماه دیدم» رونمایی شد/ موسیقی ایرانی مهجورتر از همیشه

به گزارش هنرامروز به نقل از ایسنا، نشست خبری و مراسم رونمایی آلبوم موسیقی «ماه دیدم» با صدای حمید قربانی و آهنگسازی افشین و سپهر رامین که روی اشعار مولانا که به صورت موسیقی تلفیقی ساخته شده است، همزمان روز بزرگداشت مولانا(شاعر بزرگ پارسی‌زبان) در حوزه هنری برگزار شد. 

آهنگساز آلبوم موسیقی «ماه دیدم» درباره روند ساخت این اثر طی توضیحاتی گفت: مدت‌ها پیش حوزه هنری به من و حمید قربانی سفارش آلبومی معمول را داد ولی تحویل اثر به علت وسواس‌های فکری من و کارهای جمعی که پیش می‌آمد، طول کشید. زمانی هم که اتمام کار طولانی شود، حال و هوا تغییر می‌کند. به هر حال مدیر پیشین مرکز موسیقی حوزه هنری به ما گفت که زمان تحویل کار دیر شده و پس از مدتی هم جای خود را به آقای عرفان‌پور داد. من همه زندگی‌ام حالی و دلی است. به همین جهت وقتی که آقای عرفان‌پور به حوزه آمد، تصمیم گرفتم بیشتر روی کار فکر کنم.

افشین رامین ادامه داد: در نتیجه اشعار و آهنگ‌ها را تغییر دادیم تا کار ارزشمندتری ارائه دهیم ضمن اینکه ارزش‌های هنری خود را هم رعایت کرده باشیم. در این میان به شعر «ماه دیدم» رسیدیم. زمانی که با این شعر مواجه شدیم، دیدیم که می‌توانیم روی آن موسیقی بگذاریم. درحقیقت هر شعری از مولانا انتخاب کردیم، ملودی خودش به ذهنم می‌آمد؛ البته که نتیجه را مردم باید بپسندند. 

موسیقی ایرانی مهجورتر از همیشه

میلاد عرفان‌پور (مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری) هم در ادامه این مراسم طی سخنانی گفت: این آلبوم اثری در فضای موسیقی ایرانی است؛ ژانری که در این سال‌ها به هر دلیل مهجورتر از گذشته است و آثاری هم که ساخته می‌شود، بیشتر کارکرد مصرفی دارد. به همین دلیل شنیدن این نوع آثار بسیار مغتنم است و باید این نوع آثار را حمایت و ترویج کرد تا آثار و هنرمندان این چنینی بیشتری در جامعه امروز جان بگیرند. 

او ادامه داد: مولانا یکی از بزرگترین میراث فرهنگی ما و بخش جدایی‌ناپذیر آن است که فلسفه حکمت و زیست خود را از آن می‌گیریم و اگر قرار بر معرفی آثار او باشد، بهترین راه زبان موسیقی است. از قدیم هم موسیقی ما با غزلیات شمس آشنایی داشته است. در این آلبوم هم به خوبی از بین غزلیات او انتخاب شده است. به نظرم این آلبوم توانسته مجموعه‌ای شنیدنی پیش روی مخاطب بگذارد.  

مولانا؛ بزرگ‌ترین حماسه‌سرای بشریت

در ادامه میرعلیرضا میرعلی‌نقی (منتقد موسیقی) با بیان اینکه مولانا به دید و قلم یکی از منتقدان غربی بزرگترین حماسه‌سرای روح بشریت معرفی شده است، گفت: مولانا متعلق به ملت خاصی نیست ولی از لحاظ فرهنگی متعلق به کشوری است که زبان رسمی آن بیش از ۶۰ هزار بیت شعر دارد. مولانا متعلق به حیطه فارسی‌زبانان است. 

این منتقد موسیقی همچنین گفت: به نظر می‌رسد محتوای آلبوم، آهنگسازی برای شعر است ولی به آن محدود نیست. در این آلبوم آهنگساز فراتر از محدود شدن در عروضی شعر رفته است. استفاده از تنوع اوزانی که در دیوان شمس هست، امکان آهنگسازی را داده است. همچنین با وجود محدود بودن تعداد سازها، فضای قطعات متنوع است. از ساز تنبور هم استفاده‌هایی شده که محدود به ساختار سنتی نیست. این در حالی است که قطعات این آلبوم هم یکنواخت نیستند. 

درباره مولانا و سکوت

قربان ولی‌ئی (عضو هیات علمی دانشگاه زنجان) هم از دیگر حاضران این مراسم بود که درباره مولانا طی سخنانی گفت: یکی از مسائل مربوط به مولوی سکوت است و شاید هیچ شخصیت عرفانی و معنوی در جهان به اندازه او درباره سکوت سخن نگفته باشد. به همین جهت به او نظریه‌پرداز سکوت می‌گویم اما کسی که تا این حد بر سکوت تاکید کرده است، چرا شعر سراییده و رباب می‌نواخته؟ و اصلا سکوتی که او می‌گوید، چیست؟ 

او ادامه داد: درحقیقت مولانا معتقد است که کمال نفس انسانی این است که هیچ خطوراتی به ذهن او نیاید و ذهن کامل خاموش شود اما آنقدر این کار سخت است که برای آدم‌های عادی لحظه‌ای ممکن نیست. 

آلبومی که رگه‌های اصالت دارد

سید امیرعباس ستایشگر (مدیرعامل انجمن موسیقی ایران) هم درباره این آلبوم نکاتی را ذکر کرد و درباره موسیقی عرفانی توضیحاتی ارائه داد و گفت: عرفان، بخش زیبایی‌شناسی و تسهیل‌گر در دین ما است که ما را با دین خود آشنا می‌کند. درحقیقت موسیقی عرفان همان تسهیل‌گری است. موسیقی عرفان اولین موسیقی است که بعد از انقلاب رشد کرد؛ آن هم زمانی که موسیقی دستگاهی ما هنوز مورد اعتماد نبود. این جنس از موسیقی با شکوفایی و رشدی که در آن زمان داشت، توانست موسیقی را برای ما حفظ کند. 

او همچنین درباره موسیقی ایرانی و این آلبوم گفت: موسیقی ایران ساده است؛ پیچیده نیست. درحقیقت رمز و راز سادگی موسیقی ایران در تذکر، نهیب زدن و تکرار است. تذکر گفتن و ذکر گفتن در عرفان نکته مهمی است و موسیقی ایران یک شاخه پر ملات از تذکر دارد. ما نباید تلاش کنیم این موسیقی را شهری کنیم. اگر شهری شود، وارد کارکرد پاپ می‌شود و رگه‌های اصلی اصالت در آن از بین می‌رود. حال این آلبوم هم رگه‌های اصالت را دارد ولی نگاهی هم به شهری شدن دارد که به نظر من حیف است.