به بهانه سالروز درگذشت «گریس پاتریشیا کلی»
گریس کلی، بازیگری که با ازدواج با رینیه سوم، حکمران شاهزاده نشین موناکو، ملکه آن کشور و ملقب به عنوان سلطنتی گریس موناکو شد.
هنرام‌روز: گریس کلی در سال ۱۹۲۹ در فیلادلفیا پنسیلوانیا به دنیا آمد.
عمر سینمایی گریس کلی، مثل زندگی او کوتاه بود: او فقط پنج سال در اختیار هالیوود بود و تنها در یازده فیلم هنرنمایی کرد، اما تا امروز یکی از درخشان‌ترین ستاره‌های سینما باقی مانده است.
پس از گذراندن دوره‌ای در آکادمی هنرهای نمایشی، در نیویورک به روی صحنه تئاتر رفت و در چند سریال تلویزیونی نقش گرفت. اما به زودی برای کار در سینما راهی هالیوود شد.
درخشش گریس کلی در هالیوود بسیار سریع بود. در سال ۱۹۵۱ در ۲۲ سالگی در فیلمی به نام "چهارده ساعت" به کارگردانی هنری هاتاوی نقشی کوتاه ایفا کرد. اما دومین نقشی که ایفا کرد برای کارنامه هنری او تعیین کننده بود.
گریس کلی در سال ۱۹۵۲ در فیلم "ماجرای نیمروز" در نقش همسر جوان گری کوپر، کلانتر دلیر و سرسخت آبادی ظاهر شد. این وسترن کلاسیک به کارگردانی فرد زینه‌مان با اقبال زیادی روبرو شد و راه موفقیت گریس کلی را هموار کرد.
سال بعد گریس کلی در فیلم "موگامبو" به کارگردانی جان فورد، در کنار دو بازیگر برجسته، کلارک گیبل و آوا گاردنر، بازی خوبی ارائه داد.
زیبایی چهره، حرکات ظریف و رفتار با وقار گریس کلی، که نشان یا سبک او شناخته شد، چیزی بود که عامل موفقیت او برای "ستاره" و بعدها "ملکه" شدن بود.
آلفرد هیچکاک بود که در این ظرافت نوعی فریبندگی دید و از آن یک استیل یا سبک ساخت.
هیچکاک با گریس کلی سه فیلم پیاپی کارگردانی کرد: "ام را به نشانه قتل بگیر"، "پنجره رو به حیاط" و "دستگیری یک دزد". به ویژه در فیلم "پنجره رو به حیاط" (پنجره عقبی – محصول ۱۹۵۴) که هیچکاک آن را "سینمایی‌ترین" کار خود دانسته، زیبایی و ظرافت گریس کلی به بخشی درونی و جدایی‌ناپذیر از درونمایه و سبک فیلم بدل شد.
سال ۱۹۵۵ برای گریس کلی سالی مهم بود و او در اوج موفقیت قرار داشت. از او چهار فیلم روی اکران بود، بالاترین دستمزد را در میان زنان هالیوود داشت و جایزه اسکار هم گرفت.
موقعی که گریس کلی برای شرکت در جشنواره سینمایی کن به "سواحل لاجوردی" جنوب فرانسه رفته بود، با پرنس راینر (راینیه) سوم، شاهزاده موناکو آشنا شد.
ازدواج گریس کلی و امیر موناکو در ۱۹ آوریل ۱۹۵۶ طی مراسمی پرشکوه انجام گرفت که رسانه‌ها آن را "یک قصه سیندرلایی" دانستند و به آن "عروسی افسانه‌ای قرن" لقب دادند.
در سال ۱۹۶۲ که هیچکاک قصد داشت، فیلم "مارنی" را کارگردانی کند، به گریس کلی نامه نوشت و از او دعوت به کار کرد.
گریس پیشنهاد بازی در فیلم «مارنی» هیچکاک را می‌پذیرد، اما نهایتا، بر خلاف میل و علاقه شخصی و به دلیل ملاحظات و فشار‌‌های سیاسی-سلطنتی از بازی در «مارنی» انصراف می‌دهد. انصرافی اجباری و افسوسی ابدی برای گریس، هیچکاک و دوستداران سینما این انصراف‌نامه‌‌ای است که گریس اندوهگین و ناامید به هیچکاک نوشته و در آن خود را «جانور اهلی(دام)» می‌نامد؛ صفتی که هیچکاک به بازیگرانش می‌داد.
▪️نامه گریس کلی به آلفرد هیچکاک:
ــ هیچ عزیز،
اینکه باید از فیلم انصراف دهم قلبم را می‌شکند، فکر بازی در این فیلم و خصوصا کارکردن دوباره با شما سخت مشتاقم کرده بود. وقتی همدیگر را دوباره دیدیم، دوست دارم همه چیز را حضوری توضیح دهم، چیزی‌هایی که گفتن‌‌شان از طریق نامه و یا شخص ثالث آسان نیست. مایۀ تاسف است که ماجرا به این شکل پیش رفت و من عمیقاً متاسفم هیچ عزیز، ممنونم از درک بالا و خیرخواهی‌تان نسبت به من. از نا امیدکردن شما متنفرم. همینطور از اینکه احتمالا جانوران اهلی دیگری هستند که می‌توانند این نقش [مارنی] را با توان و استعداد بازی کنند، متنفرم. با این وجود، امیدوارم که یکی از گاوهای مقدس شما بمانم.
با محبت عمیقم
گریس ـ ۱۸ ژوئن ۱۹۶۲
▪️پاسخ آلفرد هیچکاک:
ــ گریس عزیزم،
غم‌انگیز بود در واقع. بسیار بی‌صبر خوشی و لذتِ ساختن فیلمی دیگر با شما بودم.
بدون هیچ شک و شبهه‌ای، فکر می‌کنم که نه تنها بهترین تصمیم که تنها تصمیم ممکن را گرفته‌اید، کنار گذاشتن پروژه در حال حاضر.
با همع اینها، این فقط یک فیلم بود. آلما هم به من می‌پیوندد تا دوستانه‌ترین و محبت‌آمیزترین افکار‌مان را برای شما بفرستیم.
ــ پ. اِس. یک کاسِت با نامه می‌فرستم که آن را به طور اختصاصی برای رِنیه ضبط کرده‌ام. از شما خواهش می‌کنم که از او بخواهید آن را در خلوت گوش کند، که برای همه گوش‌ها نیست.
درباره سرگذشت گریس کلی در زمانی که ملکه موناکو بود داستان‌های راست و دروغ زیادی به هم بافته شده است. از جمله گفته‌اند که او در کاخ سلطنتی سرنوشتی تلخ پیدا کرد و از فرط بیچارگی و افسردگی به الکل و مواد مخدر روی آورد.
ظاهرا امیر موناکو که سالها بعد در ۸۲ سالگی درگذشت (در سال ۲۰۰۵) زندگی را بر ستاره پیشین هالیوود سخت گرفته بود.
روز ۱۳ سپتامبر ۱۹۸۲ خودروی گریس کلی در راه موناکو روی جاده لغزید و به عمق دره‌ای ۴۰ متری سقوط کرد، گریس کلی پس از یک شبانه روز اغما، در ۵۲ سالگی در بیمارستانی درگذشت، که امروز به نام او خوانده می‌شود.
آلفرد هیچکاک، گریس کلی و فرانسوا تروفو
آماده شدن گریس کلی و آدری هپبورن در پشت صحنه‌ی سالن تئاتر پنتجز در هالیوود برای ارائه‌ی یکی از اسکارهای سال ۱۹۵۶ هر دوی آنها اسکار بهترین بازیگر زن را در کارنامه داشتند و هردو نیز در آن سال، برنده‌ی یکی از جوایز اسکار را قرائت کردند.
جیمز استوارت و گریس کلی در پشت صحنه‌ی فیلم «پنجره‌ی پشتی»
کری گرانت، گریس کلی و هیچکاک در پشت صحنه فیلم "گربه سیاه، دستگیری یک دزد"
آلفرد هیچکاک و گریس کلی
مروری بر زندگی گریس کلی