دیمین هرست، از نمایش حیوانات مرده تا نقاشی شکوفه‌های گیلاس

هنرام‌روز: دیمین هرست درباره ارتباطش با نقاشی می‌گوید: نقاشی همیشه مورد توجه من بود. چیزی شبیه به داستان قدیمی درباره ویلیام ترنر. در هنگام طوفان به دکلی بسته شد تا بتواند آن را نقاشی کند. این یک داستان عاشقانه است.

آثار دیمین هرست پیش از این برای آماده شدن به ارتشی از دستیاران نیاز داشت اما مجموعه آخر شکوفه‌های گیلاس در تنهایی خودش در آتلیه‌اش شکل گرفتند. او می‌گوید من سه سال به صورت فشرده نقاشی کشیدم و کاری را که انجام دادم را دوست دارم. 

نمایشگاه شکوفه‌های دیمین هرست قرار بود که در سال ۲۰۱۹ در فرانسه برگزار شود اما حالا چند روز است که افتتاح شده‌است. از ۱۰۷ نقاشی این مجموعه ۳۰ اثر به این نمایشگاه راه یافتند. آثار جدید دیمین هرست بین واقعیت و انتزاع هستند. خودش درباره آن‌ها می‌گوید: می‌خواستم که از دور شبیه به درخت باشند و از نزدیک درخت‌ها ناپدید شده و به لکه‌های رنگ تبدیل شوند. تمامی این نقاشی‌ها را در آتلیه با هر چه در دستم بود، کشیدم. گاهی روی چند کار همزمان کار می‌کردم و گاهی روی نقاشی دیگر را می‌پوشاندم و تنها روی یک اثر کار می‌کردم. به عقب می‌رفتم و رنگ را روی روی بوم می‌ریختم. فکر می‌کنم باید به زودی رنگهای روی پنجره‌های آتلیه را بتراشم وگرنه بعد از این باید در آتلیه‌ای تاریک کار کنم. 

این یک تغییر اساسی در شیوه کاری دیمین هرست است که پیش از این تابلوهای نقطه‌اش از تمیزی و دقت در اجرا ظاهری چاپی و ماشینی داشتند. 

او می‌گوید می‌خواستم مجموعه جدیدم پر شور و پر تحرک باشد. سال‌ها شیوه مینیمالیسم را در نقاشی می‌پسندیدم اما شما از جایی فکرمی‌کنید مشکلی وجود دارد و می‌خواهید چهارچوب‌ها را بشکنید.  قطعا این نقاشی‌ها مورد تایید مادرم هستند.

هنگامی که مشغول ساخت حیوانات و خواباندن آن‌ها در محلول فرمالدهید بودم مادرم می‌گفت به اندازه کافی چیزهای وحشتناک در جهان وجود دارد. آیا نمی‌توانی از روی گل‌ها نقاشی ‌کنی؟  و من فکر می‌کنم توانستم در ۵۵ سالگی مادرم را راضی کنم. 

تابلوهای جدید دیمین هرست پرشور هستند و بر زندگی تاکید دارند اما در عین حال شلوغ و نامنظم هم هستند. هرست می‌گوید: برخی از مردم فکر می‌کنند شکوفه‌های گیلاس نشانی از زندگی هستند و برخی آن را مربوط به مرگ می‌دانند. به نظرم شکوفه‌های گیلاس مجموعه‌ای از تمام چیزهایی که دوست داریم و از آن‌ها متنفر هستیم، گذشته، حال و آینده را در خود دارند. درست است که در این نمایشگاه کوسه‌ای مرده برای دیدن وجود ندارد اما من هنوز به آن‌ها فکر می‌کنم. در ابتدای کار بر این پروژه، مجموعه‌ای از گل‌های صورتی و سفید کشیدم اما بعد آثارم روحیه‌ای شورشی به خود گرفتند. 

این آثار به بخشی از خاطرات کودکی هرست با مادرش نیز بازمی‌گردد. او در سه یا چهار سالگی سعی داشت که یک درخت گیلاس را نقاشی کند و فکر می‌کرد تکرار لکه‌های سفید کشیدن درخت را آسان می‌کند. 

پیش از این مهارت نقاشی کردن دیمین هرست مورد سوال قرار گرفته بود اما این نقاشی‌‌ها نشان از مهارت او دارند. دیمین هرست در این آثار هم علاقه‌اش را به تکه تکه کردن حفظ کرده و برخی از تابلوهای بزرگ از کنار هم قرار گرفتن بومهای کوچکتر تشکیل شدند. هرست می‌گوید: علاقه من به هنر مانند روند زندگی هر شخص دیگر است. دیوانه و وحشی آغاز می‌کنید و سپس سرعت خود را کم کرده و با ثبات تر پیش می‌روید. نسبت به سال‌های گذشته عاقل‌تر و صبورترم. در جوانی احساس جاودانگی داشتم و خیال می‌کردم هیچ چیز نمی‌تواند من را متوقف کند، در کارم موفق بودم اما ناگهان چیزی به شما ضربه می‌زند و می‌خواهید جهان را دوباره تغییر دهید و خود را از نو بشناسید. 

او درباره قرنطینه می‌گوید خوشحال بودم از اینکه هر روز به آتلیه می‌رفتم و ساعت‌ها نقاشی می‌کردم. 

پروژه شکوفه‌های گیلاس از پیش از همه گیری کرونا آغاز شد اما در این دوران کاملتر شد. 

در حال نقاشی این مجموعه بودم و همه از من می‌پرسیدند شما در حال نقاشی کردن از گل‌ها هستید؟ این اتفاقی غیر منتظره بود. سپس همه گیری کرونا شروع شد و من فکر کرد کار درستی انجام می‌دهم. فکر می‌کنم هر چه پیرتر شدم اعتماد به نفس بیشتری پیدا کردم یا شاید قدرتم از دست دادم. کسی چه می‌داند. 

منبع گاردین