"موزه مالبا" میزبان نمایشگاه "آستانه"

به گزارش اقتصاد هنر آنلاین، گنجینه موزه مالبا، شامل  آثار مجموعه‌ خصوصی، متعلق به بنیان گذار موزه "ادوارد کنستانتی" است. این گنجینه آثاری از هنرمندان اجتماعی و سیاسی و سورئال و هنر مفهومی ومینی مالیستی و هنر پاپ  دهه 1930 به بعد را در خود دارد.  آثار نقاشی، مجسمه سازی عکاسی، چاپ دستی، طراحی، و چیدمان، از هنرمندانی مثل "دیگو ریورا"، "آنتونیو برنی"، "فریدا کالو"، "جرج‌دلاوگا" و تعدادی از استادان مدرن از آرژانتین، برزیل، شیلی، کلمبیا، کوبا و اکوادور در مجموعه قرار دارند و به طور دائمی در موزه قابل بازدید هستند. همچنین این موزه در حال گسترش کلکسیون هنری خود است و در کنار نمایش این گنجینه، نمایشگاه‌های هنری معاصر را میزبانی می‌کند، مثل نمایش آثار اندی وارهول در سال 2009 که با استقبال هنرمندان و دانشجویان آرژانتین روبه رو شد.

موزه مالبا مدعی است که یک عرصه فرهنگی پویا و تعاملی است، که در آن نمایشگاه های هنرمدرن از سراسر جهان و نمایشگاه های هنر آرژانتین و آمریکای لاتین را برگزار می‌کند. موزه مالبا از تبادل هنری بین نهادهای ملی، منطقه ای و بین المللی و برنامه های نوآورانه که بر هنرهای تجسمی و فرهنگ آمریکای لاتین تمرکز می‌کنند، حمایت می‌کند. علاوه بر این، موزه فعالیت های مختلف فرهنگی مانند معرفی و رونمایی از کتاب، ملاقات با نویسندگان، دوره ها، سمینارها، مذاکرات ادبی و نمایش فیلم را سازماندهی می کند. این موزه بخش آموزشی هم دارد که در آن کلاس های تاریخ هنر و مطالعات هنری برای کودکان و بزرگسالان برگزار می‌کند.

معماری موزه

این موزه توسط هنرمند معاصر آمریکا لاتین آدواردو کستانتینی F. Costantini در سال 1996 برای به نمایش گذاشتن کلکسیون آثار هنری اش ساخته شد. پیش از این آثار مجموعه او  در کشورها و فضای مختلف فرهنگی به نمایش در آمده بودند.

طراحان ساختمان موزه ، در نتیجه رقابت بین المللی که توسط "انجمن بین المللی معماران UIA" و در چارچوب هفتمین رقابت معماری بین المللی بوئنوس آیرس (BA / 97) برگزار شد، انتخاب شدند. طراحی بنای این موزه توسط سه معمار جوان ، "گاستون اتلان"، "مارتین فورکاد" و" آلفردو تپیا" که تا آن زمان تقریبا ناشناخته بودند، صورت گرفته‌است.

نمای بیرونی موزه با سنگ و شیشه مسطح کار شده و یک لابی مرکزی با ارتفاع زیاد و بسیار روشن دارد. سبک معماری این موزه دیکانستراکتیویست deconstructivist است و مطابق با مد روز دهه 90 میلادی طراحی شده‌است.

نمایشگاه موزه

موزه مالبا، از تاریخ 5 جولای میزبان نمایشگاه " Liminal "به معنی آستانه،است. در این نمایشگاه تمام آثار "ارلیچ" از 1996 تا کنون به نمایش درخواهندآمد. این نمایشگاه با آثاری برگزار می‌شود، که به مخاطب شکل جدیدی از واقعیت را نشان می‌دهد.  این هنرمند در بوینس آیرس مشغول به کار و زندگی است و در طول دو دهه گذشته، کارهای او در کشورهای مختلف به نمایش درآمده‌است. همچنین این هنرمند در آسیا از محبوبیت خاصی برخوردار است. نمایشگاه او در" موزه هنرهای معاصر شانگهای" صدهاهزار بازدید کننده داشته است. او اولین هنرمند غیر چینی بود که کارهایش در تمام فضای نمایشگاهی "آکادمی بین‌الملل هنرهای زیبای پکن" به نمایش گذاشته شد.

ارلیچ فعالیت حرفه ای خود را در 18 سالگی، با یک نمایشگاه انفرادی در "Recoleta" مرکزفرهنگی در بوینس آیرس آغاز کرد و پس از دریافت چندین بورس تحصیلی از آمریکا و اتمام دوره تحصیل، شروع به ساخت و نمایش آثار چیدمان خود کرد. چیدمان "اتاق نشیمن" و "استخر شنا" مورد استقبال مخاطبین قرار گرفتند و این هنرمند  با نمایش این دو اثر، موفق شد ویژگی هنری خاص خود را پیدا کند. در سال 2000 با چیدمان "باران" در "دوسالانه ویتنی" شرکت کرد و درچهل و نهمین "دوسالانه ونیز" در سال 2001، با اثر استخر شنا نماینده آرژانتین بود. استخر شنا اثری است که اکنون بخشی از مجموعه دائمی موزه "هنر قرن 21 ژاپن" و "موزه وولیندن" هلند است.

این هنرمند در تمام آثارش سازه‌های بزرگ استخر، آپارتمان، اتاق نشیمن، پله‌ها و فضای معمول معماری به شکلی نامتعارف چیدمان می‌کند. فضاهای او در چهارچوب قوانین و نظم دنیای مادی جایی ندارند. نیروی جاذبه در این چیدمان‌ها تعریف جدیدی دارد. کلاس درس و استخرهایی که به صورت برش خورده و گاهی وارونه در ارتفاع قرار می‌گیرند و پله‌هایی که راه به جایی ندارند. آسانسورهایی که در هیچ طبقه‌ای توقف نمی‌کنند و ابرهایی که سنگین هستند و نزدیک زمین قرار می‌گیرند. آثار او بیشتر شبیه توهمی تغییر شکل یافته از دنیای واقعی هستند. دنیای موازی که تغییر جهت و ماهیت داده و فضاها با کاربردی غیر از کاربرد معمول به نمایش در‌می‌آیند. فضاهای آشنایی که مخاطب توانایی قدم گذاشتن درون آن‌ها ندارد، اما در خیالاتش گاهی درآن زندگی می‌کند. فضایی با تمام عناصر واقعی و اندازه‌ای طبیعی، که مخاطب قادر است در اطراف آن حرکت کند. اما مرزی هم برای ورود به این فضای جدید وجود دارد که شاید محدودیت فیزیک مادی باشد.