هر یک‌دفعه تعطیلی تئاتر مساوی‌ست با تکرار بخشی از هزینه‌ها

وضعیت مالی هنرمندان تئاتر واقعا خوب نیست و نمی‌شود با درآمد از این حرفه به راحتی امرار معاش کرد و اغلب دارای شغل دوم هستند و این برای من هم صادق است درواقع از نگاه من اهالی این حرفه یا باید شغل دیگر هم داشته باشند و یا از سمت خانواده حمایت مالی شوند.

اما شرایط درحال حاضر به گونه‌ای سخت‌تر از قبل است و از نگاه من گروه‌های متضرر شده در این ایام می‌بایست مطالبه خسارت کنند. یعنی خانواده تئاتر (انجمن و مرکز هنرهای نمایشی) فکری دراین باره کنند تا بخشی از ضررها جبران شود. آماده شدن یک گروه برای اجرا شامل هزینه‌هایی است و هر یک دفعه که تئاتر تعطیل می‌شود  بخش زیادی از این هزینه‌ها مجدد تکرار می‌شود.

کالای فرهنگی در اولویت نیست

 از نظر من اساسا سال‌هاست که اکثر کالاهای فرهنگی در ایران در اولویت مردم نیست و طبیعتا این بحث ریشه‌ای است و به لحاظ جامعه‌شناسی نیاز به بررسی دارد تا ببینیم چگونه می‌شود این مشکل را طی سال‌ها بهبود بخشید تا در آینده تئاتر، کتاب، سینما و هر کالای فرهنگی دیگر تبدیل به کالای اساسی مردم شود.

مخاطب همیشگی تئاتر هنوز هم تئاتر می‌بیند

این روزها که اغلب بیشتر بلد شدیم چگونه با کرونا کنار بیایم و زندگی عادی‌مان را داشته باشیم پیشبینی‌ام برای استقبال مخاطبان از نمایش «مرفی» این است که نه می‌توانم بگویم مخاطب تئاتر از بین رفته و نه می‌توانم بگویم استقبال شبیه به قبل است. بنظرم افرادی که سالن‌های تئاتر را انتخاب می‌کنند بر اساس تجربه‌ زیستی که دارند در جریان هستند که پروتکل‌های بهداشتی هنگام تئاتر دیدن بیش از خرید رفتن در یک پاساژ رعایت می‌شود. اما از این زاویه هم می‌شود نگاه کرد که آدم‌ها چقدر احساس می‌کنند تماشای یک تئاتر در یک شرایط خاص شبیه به حالا،  برایشان ضروری است یا نیست... اما احساس می‌کنم تئاتربین‌های گذشته همچنان مخاطب تئاتر خواهند بود.
*
از اجراهای پیشین گروه تئاتر «واسومانی» می‌توان به نمایش «آپارتاید»، «واسومانی»، «آهسته گویی»، «بازیافتگی» و «کبوتری ناگهان» اشاره کرد.