خانواده سوژه اصلی هنرِ عکاسی و نقاشی السا دورفمن و جوناس وود

هنرام‌روز- فرزانه شهریاری: ما برای درک ارتباط خانوادگی به تاریخ هر دو هنرمند نگاهی می‌اندازیم.

بخش اول:السا دورفمن

السا دورفمن در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۹۰  اوج کار عکاسی السا دورفمن بود دورفمن به مدت سه دهه در استودیویی در زیرزمین یک ساختمان اداری بدون توصیف در کمبریج، ماساچوست کار کرد، جایی که او نوع نادر پرتره پولاروید را به اندازه پوستر فیلمبرداری کرد. (نوعی دوربین آنالوگ ظهور فیلم فوری هستند که برای نخستین بار توسط ادوین لند، فیزیکدان آمریکایی، در روز ۲۶ نوامبر ۱۹۴۸ طراحی و به بازار عرضه شدند. دوربین‌های پولاروید، بلافاصله پس از عکسبرداری، نسخهٔ چاپ‌شدهٔ عکس را پرینت می‌کردند و عکس گرفته‌شده یک دقیقه بعد  و در مدل‌های جدیدتر تا چند ثانیه بعد، قابل رویت بود.)  

مشتری‌های او عمدتاً خانواده هایی بودند که او را از طریق دهان به دهان پیدا می کردند: زن و شوهر ، پدر و مادر و بچه‌ها ، پدربزرگ و مادربزرگ، خواهر و برادر، دوستان...سوژه های دورفمن محبوب‌ترین لباس‌های روزمره را به تن و وسایلی را به همراه داشتند که در آن زمان باب بود؛ مثل دستکش و توپ بیس بال، دوچرخه، گیتار، اره برقی، رایانه‌های اولیه لپ تاپ. برای برخی از این خانواده‌ها، این جلسات تبدیل به آیینی شد تا لحظات مهم زندگی آنها را رقم بزند: ازدواج و سالگرد ازدواج ، تولد بچه ها و نوه‌ها، مراحل مختلف کودکی، فارغ التحصیلی، حتی تشخیص سرطان و مرگ قریب الوقوع.

سوژه‌ها در مقابل یک پس زمینه بدون رنگ سفید ایستاده یا می‌نشینند و مستقیماً به دوربین نگاه می‌کنند. جدا از پس زمینه، شخصیت، لباس و جلوه‌های شخصی آنها به طور کامل نمایش داده می‌شود. پیراهن‌های ورزشی چند رنگ با جزییات واضح ظاهر می‌شوند. شباهت اعضای خانواده به وضوح قابل مشاهده است. مدل موهای منسوخ شده..  حاشیه‌های تصویر با نوارهای سیاه نامنظم مشخص شده است؛  حاشیه‌ای از مواد شیمیایی که با جدا شدن لایه بالایی فیلم پشت سر می گذارد  به تصاویر یک احساس خام و دست ساز می دهد. در پایین، به خط حلقه‌ای ظریف، نام موضوع، تاریخ و امضای دورفمن وجود دارد. داستان این که چگونه یک عکاس عمدتا ناشناخته صاحب یکی از تنها ۵ دوربین بزرگ پلاروید که در جهان وجود دارد، می شود.  داستانی که در یک فیلم جدید که اولین بار در جشنواره فیلم نیویورک ارائه شد، گفته شده است به کارگردانی مستند ساز مشهور ارول موریس (خط آبی نازک ، مه جنگ). در The B-Side ، موریس دوربین را به دوست ۳۰ ساله خود، که پرتره های خانواده مستندساز را در طول سالها تصویربرداری می‌کند، روشن می کند.

در اواسط دهه ۱۹۸۰ ، پلاروید مستقر در بوستون به عنوان اولین تولید کننده فیلم هنری در جهان در اوج بود. وضوح تصاویر، غنای رنگ و مقیاس تصاویر بی نظیر بود. هنگامی که بنیانگذار شرکت، دکتر ادوین لند، می‌خواست ظرفیت فیلم‌های رنگی را برای مستند سازی آثار هنری نشان دهد ، دوربین ۲۰ "x۲۴" در سال ۱۹۷۸ سنگفرش شد. برای عکسبرداری از عکسهای پرتره در نظر گرفته نشده بود ، و کمتر در آن زمان به شخصی از قد و قامت دورفمن داده می شد. مطابق با چشم انداز Land ، این شرکت از لیست عکاسان با دوربین و فیلم تهیه و پشتیبانی می کند. دورفمن یکی از آنها نبود.یک دلیل که فیلم موریس The B-Side نامیده می شود این است که، برخلاف فهرست عکاسانی که این شرکت از آنها پشتیبانی می‌کرد ، دورفمن "B-list" در نظر گرفته شد. او می گوید: "من همیشه در انتهای دم منتخب بودم." "من در بالا یا حتی میانه افرادی نبودم که مورد لطف قرار گرفتند."در آن زمان دورفمن به پرتره‌های سیاه و سفید دوستان و آشنایان ادبی خود معروف بود، از جمله دوست نزدیکش آلن گینزبرگ و شاعران دیگری مانند آن سکستون ، گریگوری کورسو، رابرت کریلی، دبلیو اچ آدن و حتی باب دیلن. بعد از اینکه او پولاروید را برای ۲۰ "x۲۴" نق زدن و نق زد ، سرانجام آنها تسلیم شدند، و موافقت کردند که به او اجازه دهند یکی از فروشگاههای خود را به شرط نصب در استودیو اجاره کند. او این کار را کرد و وقت کمی را فشار داد تا آن را به خدمت بکشاند

دورفمن، پیرزنی ۸۰ ساله و سرحال و خودپسند، با لهجه شدید بوستون صحبت می‌کند و غالباً در خنده‌های بلند و شادی آور دیده می‌شود؛ او به یاد نمی‌آورد که چگونه روی  خانواده‌ها تمرکز کرد. "می دانید، من جواب را نمی دانم. من دوربین را داشتم. فضا داشتم.  این یک تصمیم فکری نبود. مثل اینکه، اگر دوست من هستی، دوست دیگرم را می‌شناسید. این منعکس کننده ماهیت من است. من فکر می کنم فقدان تخیل برای انجام هر کار دیگری بود و احساس خوبی داشت. "

"کمبود تخیل" دورفمن او را به خلق مجموعه‌ای پربار از زمان خودش ساخته که از نظر خاصیت بی‌انتها است.  پروژه او این بود که اجازه دهد مردم، به ویژه خانواده‌ها، خودشان باشند تا لحظه خود را ثبت و حفظ کنند. شاید این دلیل این امر باشد که چرا عکسها به شدت مشهور شده‌اند.وقتی از او خواسته شد تخمین بزند که از چند خانواده  در طی سالها عکس گرفته است می‌گوید در واقع هرگز حساب نکردم. من سالانه ۲۰۰ کار بیشتر نمی کردم. و می‌دانم که سالهای کندی داشته‌ام. " برآورد تقریبی این تعداد را بین پنج تا شش هزار نفر اعلام می‌کند.از او خواسته شد تا در مورد آنچه که در طول سه دهه در مورد خانواده ها و عکاسی از آن‌ها آموخته است، تأمل کن ، برای تأمل مکث می کند. "شما می دانید چه چیزی را فهمیدم؟ که مردم واقعاً یکدیگر را دوست دارند. شما به نوعی فکر می کنید که مردم تحت فشار خانواده خود هستند، اما عشق زیادی وجود دارد. و جای تعجب دارد که مردان واقعاً خانواده‌های خود را دوست دارند. بسیاری از مردان کسانی بودند که برای گرفتن عکس با من تماس گرفتند. بنابراین من از عشق در میان خانواده ها بسیار متاثر شدم. من می توانم بگویم که این کار گردش من است. "

بخش دوم: جوناس وود

یکی از خانواده‌هایی که بارها و بارها به استودیوی دورفمن بازگشت، خانواده نقاش ۳۹ ساله جوناس وود بود. وود در محیطی بسیار خلاق در محوطه یک دبیرستان کوچک هنر محور بزرگ شد که مادرش، رابین ، ۴۰ سال تئاتر آموزش می‌داد. پدر وی یک معمار در دفتر ایالات متحده معمار باوهاوس والتر گروپیوس بود. پدربزرگ او، پزشک نیز نقاشی می کرد و هنر جمع می‌کرد. در اوایل دهه ۱۹۸۰ ، رابین یک جلسه پرتره با دورفمن را در حراج مدرسه خریداری کرد و خانواده در تنظیمات مختلف بیش از دوازده بار در سالهای بعد بازگشتند. "همه ما (بچه ها) هجدهمین سالگرد تولد خود را داشتیم. پدرم چند بار رفت. پدربزرگ من چند بار رفت.  ما حداقل سه یا چهار پرتره خانوادگی انجام دادیم ، اگر ۵ عکس نباشد. و آخرین مورد قبل از فوت مادرم بود، با اولین نوه اش و همسر فعلی من و دوست پسر فعلی خواهرم.

وود بوی مواد شیمیایی عکس را در استودیوی دورفمن به یاد می آور ، اما مهمتر از هم ، او از این عکس‍ها به عنوان حضور مداوم بر روی دیوارهای خانه خانواده یادآوری می‌کند. در حالی که می‌دانست پرتره‌های دورفمن به دلیل مقیاس، کیفیت کپسول زمانی و شیوه رشد جادویی آنها مانند اکثر بچه ها بی‌نظیر است، اما به هنر خانه‌اش خیلی فکر نمی کرد. بعداً آمد. "پدربزرگ من کار را جمع آوری کرد و من فهمیدم که او در دهه های ۶۰ ، ۷۰ و ۸۰ دارای یک بیکن [فرانسیس] است. من واقعاً تا زمان تحصیل در مدرسه درجه اهمیت این نوع کار و چگونگی تأثیر آن بر من متوجه نبودم.و همینطور با پولاروئیدها. "

در تحصیلات تکمیلی نقاشی در دانشگاه واشنگتن، کار وود به شدت بر روی آزمایش‌هایی با روش‌های مختلف کنار هم قرار دادن، شکستن و تحریف تصاویر متمرکز بود. "من فکر نمی‌کنم که من از آنچه نقاشی می‌کردم آگاهی داشتم و فکر می کنم این خوب است. عدم آگاهی باعث شد که من همچنان به جلو حرکت کنم. " در سال آخر خود ، یک تصادف کار او را به مسیر جدیدی سوق داد. آینه‌ای که او برای نقاشی خود به صورت برهنه استفاده می‌کرد ، در حالی که آن را حرکت می داد، شکسته شد و یک تاندون را در بازو قطع کرد و یک شریان را لگد کرد. او نمایش نهایی داورن تحصیلات مدرسه‌ای خود را چپ دست نقاشی کرد و این تجربه باعث شد تا او در مورد کاری که می ساخت دوباره فکر کند.       

وود پس از ترک سیاتل، با هنرمند شیو کوساکا، که ازدواج کرده و دارای دو فرزند است، در LA ساکن شد. او در زمانی که می خواست بفهمد چه چیزی را می خواهد بکشد، برای ملاقات به خانه پدر و مادرش بازگشت و خود را پیدا کرد که با دقت بیشتری به منطقه بصری غنی خانه کودکی خود نگاه می‌کند. "من واقعاً علاقه مند شدم خانه پدر و مادرم را به عنوان این مکان تاریخی نقاشی کنم و تعداد زیادی عکس بگیرم. و البته، هنگامی که من برای ساختن نقاشی و نقاشی عکس می‌گرفتم، دسته‌ای از عکسهای السا روی دیوارها بود. به این ترتیب آنها دوباره در زندگی من ظاهر شدند. آنها به عنوان بخشی از تاریخ شخصی من در آنجا بودند.

او که به استودیو بازگشت، شروع به یک سری نقاشی و نقاشی بر اساس خانه کودکی خود کرد که در آن عکسهای دورفمن دیده می‌شود. "خانه پدربزرگ و مادربزرگ و مادربزرگ من مکان هایی بسیار زیبا ، پر از تصاویر و اشیا بودند. اینها فضاهایی هستند که به من الهام گرفتند تا هنرمند شوم و بنابراین انتخاب طبیعی برای موضوع بودند. " 

 وود، دقیقاً مانند پدر و مادرش، در خانه و استودیوی خود با تصاویر جالب احاطه شده است. او تقریباً هرگز مستقیماً از زندگی نقاشی نمی کشد. در عوض، روند او شامل ایجاد، و با استفاده از تصاویر موجود است - کلاژ، تزئین و تغییر آن‌ها  برای ایجاد دیدگاه‌های کاملاً یکسان از اشیا، افراد و فضاها. در حالی که عکس های دورفمن به هیچ وجه تنها تصویری نیست که وود در کار خود گنجانده است ، اما می تواند راهی مفید برای درک بهتر آن باشد.

 در یک فضای داخلی بزرگ از سال ۲۰۰۷ با عنوان "اتاق مهمان" ، دیوارها با پرتره های دورفمان پوشیده شده‌اند - برخی از آنها در آنجا بودند و برخی دیگر که او اضافه کرد. در نقاشی سال ۲۰۱۳ با عنوان "قفسه اتاق خواب قدیمی من" ، یک عکس دورفمن که تقریباً تا حد انتزاع ساده شده است، پشت یک ماسک آفریقایی قرار دارد. این نقاشی ها یک دفتر خاطرات بصری را تشکیل می‌دهند که به نظر می رسد هنرمند در حال بررسی این فضاهای شکل دهنده و اشیا objects موجود در آنها است، با کنجکاوی، شگفتی و اشاره به نوستالژی.-ویژگی فضاها و اشیا در فضای داخلی وود، صحنه‌ها را از یک چیز معمولی به یک چیز تلخ تر ارتقا می دهد.

این اثر با ارائه هنرمند، که کمی صاف، از بین برنده و از نظر بصری پیچیده است، افزایش می‌یابد. به نظر می رسد چوب از کمبود اطلاعات بصری و اهمیت شخصی نهفته در این صحنه های عادی شگفت زده شده است. از یک نظر، این پروژه با کاری که دورفمن در استودیوی خود با خانواده های معمولی انجام می داد تفاوت چندانی ندارد: ارائه آنها برای بررسی و بررسی دقیق تر، و همچنین، تعجب از جزئیات باشکوه انسانی. با این حال، وود یک قدم فراتر می رود. در بسیاری از موارد ، به نظر می‌رسد که نقاشی های او در آستانه حل شدن در الگوهای انتزاعی خیره کننده و برخورد تصادفی سطوح است و با این کار ، راهی را که ما از طریق ذهنی و عینی، معنی دار و بی معنی تلسکوپ می کنیم، به تصویر می کشد. به این ترتیب ، وود کشف می کند که چگونه اطلاعات بصری را برای ایجاد معنا جمع می کنیم و در عین حال ، به راحتی جدا می شود.
 هنگامی که مادر وود در سال ۲۰۰۹ بر اثر سرطان درگذشت و پدرش از خانه خانواده خارج شد ، این هنرمند مالکیت خانواده Dorfman’s Polaroids را که به طور چرخشی بر روی دیوارهای خانه و استودیوی خود نگه داشته است ، به دست گرفت. به تعبیری ، همین امر منجر به اوج گیری اخیر در تصاحب یک دهه کار وود از آثار دورفمن در آثار خودش شد. 

 در نمایشی که اختصاصاً به پرتره های این هنرمند در گالری آنتون کرن در چلسی اختصاص داشت ، دیوارهای ساختمان انبار باز و کم ارتفاع با ژانر منحصر به فرد و منحرف وی آویخته شد. در مرکز دیوار عقب گالری ، بازآفرینی کامل ، بزرگتر از زندگی ، پرتره السا دورفمن از خانواده وود در آخر هفته که جوناس و خواهرش میتسو های میله و خفاش داشتند ، ساخته شده بود. همه چیز به سبک وود تا حدودی صاف شده است ، اما در بازآفرینی گل های لباس خواهرش ، چین های شلوار پدرش ، نحوه افتادن پیراهن به دور گردن مادرش ، بسیار احتیاط شده است. شخصیت ها به طور کامل نمایش داده می شوند. این هنرمند ، در سن ۱۳ سالگی، با کت و شلوار مشکی ، به طرز نامناسبی در سمت راست و راست ایستاده و دستانش را در مقابلش جمع کرده است.

"این چیزی است که در مورد این پولاروئیدها وجود دارد چیزی شخصی دیوانه در مورد آنها وجود دارد. آنها واقعاً آن ساعت، آن لحظه، آن روز ، آن سال از زندگی شما را که جوانتر هستید ثبت می‌کنند و هنوز همه چیز در زندگی شما رخ نداده است. "   

 باندهای سیاه خانواده جمع شده را محاصره می کنند. سه عکس دیگر دورفمن در پاهای آنها استراحت می کند. تاریخ ارائه شده توسط Wood توسط Dorfman ، ۸ دسامبر ۱۹۹۰ است.

 "من آن را دوست دارم!" دورفمن با خوشحالی آشکار از زندگی دوم که عکس هایش در کار وود لذت می برد ، فریاد می زند. "و من عاشق این هستم که امضای مرا میخکوب کردی! می توانی فورااااا باشی! "