واکنش جنجالی و دقیق مهتاب نصیرپور به حواشی نوید محمدزاده و فرشته حسینی!

به گزارش هنر ام‌روز، کنار هم قرار دادنِ این دو تصویر نشانه‌ی بخشی از تناقض عجیبی است که در آن غرقه‌ایم و نومیدانه دست و پا می‌زنیم. مردی سر بریده‌‌ی زنش را در دست گرفته و سرخوشانه در خیابان‌های شهر می‌چرخد. تصویری که بارها و بارها در همه‌‌ی جهان دیده شد و در بازپخش‌‌های مداومش هیچ‌یک از دلواپسان نه ذره‌ای به خشونت آشکارِ آن اعتراضی کردند و نه سرسوزنی مشوّش شدند و نه سیاست تنبیهی خاصی را برای این عمل مجرمانه در نظر گرفتند. از آن بدتر در گرماگرم ناموس‌پرستی این سرزمینِ بلادیده چه بسا دست خوشی هم نثار این قبیل قتل‌های خانوادگی کردند و از قاتل قهرمانی ساختند که کیانش را حفظ کرده و چه و چه. و در نهایت این توحّش تبدیل شد به یک خبر کهنه و کسی از مونا حیدری دخترک هفده ساله‌ای یاد نکرد که آرزوی روزگاری بهتر داشت و آرزوهایش همراه با خودش سر بریده شدند.
در تصویر دوم زن و مردی را می‌بینیم که رو به دوربین لبخند می‌ زنند ـ عمداً آن تصویر جنجالی را نگذاشتم تا دلواپسان را بیش از این دلآشوب نکنم ـ هردو بازیگرند و جوان و خوش آتیه. هر دو در تئاتر و سینما خوش درخشیده‌اند و برای بسیاری از جوانان الگویی شده‌اند که می‌توان بی‌پول و پارتی و دمِ این و آن را دیدن، وارد دنیای هنر شد، با سختکوشی پله‌ها را یک به یک بالا رفت و به قله‌های موفقیت دست یافت. نوید محمدزاده و فرشته حسینی محبوب جوانان این سرزمینند. و افتخاری برای من و امثال من که همواره به نسل جوان هنرمندان ایران با عشق و امید چشم دوخته‌ایم. نوید و فرشته در مقابل دوربین عکاسان یکدیگر را بوسیده‌اند؛ بوسه‌ای به اهمیت بوسه‌ی هوشنگ سارنگ و معصومه خاکیار در فیلم «گلنسا» که تنها چند ماه پس از اکرانش به خودکشی معصومه خاکیار انجامید. آیا این مرگِ خودخواسته نیز ادامه‌ی همان سنت ناموس‌پرستی بود که امثال مونا حیدری را سال‌ها بعد به آغوش خاک فرستاد؟ هرچه هست بوسه‌ی نوید و فرشته فصل جدیدی از رابطه‌ی عاشقانه‌ی زن و مرد ایرانی را در چشم جهانیان به تصویر می‌کشد. حالا دیگر خبری از خون و خنجر و خشونت و سرِ بریده نیست. هرچه هست عشق است و دلدادگی و خواستن. دوستی است و امید و خوشبختی. لبخندهایی در ستایش زندگی. و بوسه هایی به شیرینی ادبیات کلاسیک ایران؛ از زال و رودابه تا لیلی و مجنون. و پُر بیراه نیست اگر اضافه کنم نوید از اقلیم ایلام است و فرشته از سرزمین افغانستان. دو منطقه‌ی جغرافیایی که طبق آمارها خشونت جنسیتی در آن‌ها بیداد می‌کند. آیا به جای تهمت و افترا بهتر نیست به این بیندیشیم که نوید و فرشته مردان و زنانِ سرزمین خویش را به عشق فراخوانده اند؟