مادران پنهان در عکسهای نوزادان دوره ویکتوریایی
با وجود اینکه نوزادان سوژه جذابی و بسیار زیبا برای عکاسی هستند اما عکاسی از انها کاری چالش برانگیز است. فلاش انها را مبهوت می‌کند، از دوربین و ادمهای غریبه می‌ترسند، حرکت می‌کنند، می‌چرخند و به وسایل دست می‌زدنند و در لحظه‌ای که همه چیز خوب پیش می‌رود ناگهان گریه می‌کنند یا انگشت خود می‌مکند. تمامی این حرکات با مزه به نظر می‌رسد و امروز با وجود دوربین‌های پیشرفته در صدم ثانیه ثبت می‌شود.
هنرام‌روز: اما زمانی را تصور کنید که خانواده‌ای با چند بچه کوچک باید صبح خیلی زود بیدار و اماده می‌شدند تا به نزدیکترین استودیوی عکاسی بروند. همه افراد خانواده لباسهای رسمی که معمولا لباسهای راحتی هم نبودند می‌پوشیدند و با صرف هزینه زیاد عکس خانوادگی می‌گرفتند. انها باید حدود سی ثانیه بدون کوچکترین حرکت جلوی دوربین می‌نشستد و به لنز نگاه می‌کردند. این موارد برای یک انسان بزرگسال شاید چندان سخت نباشد که البته در برخی موارد بزرگسالان هم با گیره‌های مخصوص به صندلی عکاسی وصل می‌شدند. اما سی ثانیه بی حرکت ماندن یک نوزاد تقریبا غیر ممکن است. به همین دلیل بود که مادران این نوزادان برای ثبت عکسهای تک نفره از انها با پوشیدن لباسهایی که صورت انها را می‌پوشاند، نوزاد خود را در اغوش می‌گرفتند تا حرکات انها کنترل کنند. چند سال پیش مجموعه‌ای از این عکسها در کتابی گرداوری شد و «مادران پنهان» نام گرفت.
معمولا نوزادان در این عکسها خندان نیستند و گاه شبیه کودکی مرده به نظر می‌رسند که توسط یک شبح در اغوش گرفته‌شده و این عکس را ترسناک می‌کند.
تا پیش از سال ۱۸۸۰ و کشف روشهایی راحت تر برای عکاسی چاپ عکس که موجب افزایش تعداد استودیوهای عکاسی و رونق ان شد، افراد در طول زندگی خود تنها یک عکس می‌گرفتند. بسیاری از نوزادان در ان زمان در کودکی جان خود را از دست می‌دادند و عکس انها تنها یادگار برای مادر سوگوار بود.
جالب است بدانید که تخصص برخی از عکاسان، عکاسی از افراد مسن و کودکان بود. چرا که برخورد با افراد مسن که حوصله کافی برای نشستن جلوی دوربین را ندارند را می‌تواند به اندازه برخورد با یک نوزاد سخت باشد و بسیاری از این عکاسان متخصص را زنان تشکیل می‌دادند. در دهه ۱۸۶۰ عکاسی به یکی از معدود مشاغلی مناسب و قابل قبول برای زنان طبقه متوسط تبدیل شد. بین سال‌های ۱۸۶۱ تا ۱۸۷۱، تعداد عکاسان زن چهار برابر شد. این زنان در ثابت نگه داشتن نوزادان با روشهای مختلف ماهر شدند.
حتی برخی از انان برای جلب توجه بچه‌ها در استودیوی خود میمون یا پرنده نگه می‌داشتند. برخی هم برای نشاندن افراد جلوی دوربین از روشهای شیمیایی استفاده کردند. یکی از مجله‌ها در ان زمان نوشت مصرف یک دوز تریاک می‌تواند افراد را راحتتر جلوی دوربین بنشاند!
منبع: گاردین