زنان و جنگ
داستان مجسمه‌سازی که صورت از دست رفته سربازان جنگ را با ماسک‌هایش به ان‌ها بازگرداند
جنگ جهانی اول باعث میلیون‌ها نفر نظامی و غیر نظامی در سراسر جهان شد. اما این تنها اسیب این جنگ نبود. بسیاری از سربازان در طول جنگ دست و پای خود را از دست دادند و برخی از ناحیه صورت اسیب‌های بسیار جدی دیدند. این سربازان از بد شکل شدن صورت خود رنج زیادی بردند و بزرگترین چالش ان‌ها بازگشت به خانه با چهره جدید و از شکل افتاده و واکنش دلسرده کننده مردم با ان‌ها بود. بعضی از آنها چشم ، گوش یا بینی یا نیمی از فک خود را از دست داده بودند یا دچار سوختگی شده بودند که صورت آنها را به طور کلی تغییر داده‌بود. همین بحران در بسیاری از ان‌ها باعث خودکشی شد. در ان زمان جراحی پلاستیک هنوز به صورت پیشرفته در جهان رایج نبود و جامعه پزشکی نمی‌توانست کمکی به این افراد بکند. «مردم به دیدن مردانی که دست و پا ندارند عادت می‌کنند، اما هرگز به صورت غیر عادی عادت نمی‌کنند.» لتی گاوین
هنرامروز: در همین زمان فرانسیس دروانت وود (۱۹۲۶-۱۸۷۱) مجسمه ساز انگلیسی دست به ساخت ماسک‌هایی برای این سربازان کرد. این ماسک‌ها با استفاده از عکس‌های این افراد پیش از اسیب تهیه و رنگ امیزی می‌شد. وود در سن ۴۱ سالگی و در سنی نامتعارف به صورت داوطلبانه برای شرکت در جنگ به ارتش پیوست و دیدن جراحات شدید صورت در سربازان او را بر ان داشت تا کلینیکی برای ساخت ماسک‌های صورت را در لندن افتتاح کند. ماسک‌های او از فلز نازک ساخته می‌شد. این ماسک‌ها تا حدی اعتماد به نفس از دست رفته سربازان اسیب دیده را به ان‌ها بازگرداند. ماسک‌های وود در سال ۱۹۱۷ به امریکا رسید و مورد توجه آنا کلمن لاد (۱۹۳۹-۱۸۷۸) مجسمه ساز قرار گرفت. این هنرمند مجسمه‌سازی را در پاریس و رم فرا گرفته بود و در اروپا تحصیل کرده‌بود. در سال ۱۹۱۷ انا کولمن لاد برای ارائه خدمات به سربازان جنگی و ساخت ماسک برای انان و با حمایت صلیب سرخ امریکا راهی فرانسه شد و استودیو ماسک‌های صورت را در پاریس افتتاح کرد.
ماسک‌های لاد علاوه بر بازسازی صورت سربازان اسیب به شکلی بسیار نزدیک به صورت خودشان قابلیت انعطاف برای سیگار کشیدن یا غذا خوردن هم داشت. این ماسک تمامی جزییات صورت چون مژه و ابرو و ریش و سبیل هم به صورت خیلی ظریف و با سیم‌های مسی بازسازی می‌کرد و به دقت رنگ امیزی می‌شد و معمولا با عینک و یا سیم‌های ظریفی که در سر سربازان مخفی می‌شد به صورتشان وصل می‌شد.
هزینه تقریبی ماسک‌ها تنها ۱۸ دلار بود تا اسیب دیدگان بتوانند این پول را به راحتی پرداخت کنند. گزارش‌ها درباره تعداد ماسک‌هایی که لاد و تیمش ساختند، متفاوت است. برخی می‌گویند ان‌ها ۶۰ ماسک ساختند برخی از گزارش‌ها تعداد ماسک‌های لاد را بیش ۱۰۰ عدد ثبت کرده‌است اما همین تعداد هم تاثیر زیادی در زندگی سربازان اسیب دیده و خانواده‌هایشان داشت.
یکی از مراجعان لاد مردی بود که بیش از دو سال از بازگشت به خانه خودداری می‌کرد زیرا نمی‌خواست مادرش او را ببیند و سرانجام با ماسکی که لاد برایش ساخت نزد خانواده‌اش بازگشت.
لاد تنها قصد نداشت که با ساخت ماسک، صورت از دست رفته سربازان را بپوشاند بلکه می‌خواست شخصیت، امید و ارزوهای یک انسان را به او بازگرداند به همین دلیل گفته می‌شود در استودیوی دلبازش فضایی شاد و راحت ایجاد کرده‌بود و با سربازان اسیب دیده رفتاری دوستانه داشت: «ما سعی می کردیم فضای استودیو را شاد نگه داریم. پسران دور هم می‌نشستند و بازی می‌کردند. ما با آنها خندیدیم و به آنها کمک کردیم تا فراموش کنند. این همان چیزی است که آرزوی آن را داشتند و بسیار قدردان آن بودند.»
لاد در سال ۱۹۱۸ پاریس را ترک کرد اما دستیارانش کار او را تا یکسال بعد ادامه دادند. او به پاس خدماتش نشان شوالیه را دولت فرانسه دریافت کرد و از دولت صربستان نیز جایزه گرفت.
