پژمان جمشیدی غوغا به پا کرد

به گزارش هنر ام‌روز، «علف‌زار» فیلمی به تهیه‌کنندگی بهرام رادان و نویسندگی و کارگردانی کاظم دانشی است که در بخش سودای سیمرغ چهلمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد.

پژمان جمشیدی، ستاره پسیانی، ترلان پروانه، سارا بهرامی، مائده طهماسبی، مهران امام بخش، رویا جاوید نیا و… از بازیگران فیلم هستند.

بیش از همه بازی پژمان جمشیدی در این فیلم به چشم آمده است و برخی منتقدان بازی پژمان را که در این چند ساله سیر صعودی در بازیگری داشته، شایسته سیمرغ بلورین جشنواره می‌دانند.

آن طور که پژمان جمشیدی بازیگر نقش اصلی «علف‌زار» در نشست خبری فیلم گفت، او به همراه سارا بهرامی دیگر بازیگر فیلم، بارها در جلسات مختلف دادگاه حضور پیدا کرده و با فضای جلسات قضایی آشنا شده بودند.

واکنش منتقدان درباره این فیلم

امیر ابیلی نوشت: روزگاری که تلقی از فیلم خوب و مهم ساختن در سینمای ایران دارد به سمت «پروداکشن بزرگ» داشتن می‌رود و عده‌ای گمان می‌کنند می‌شود با خرج بیشتر و هرچه عظیم‌تر کردن صحنه و جلوه‌های بصری و میدانی و … و تبدیل به فیلمساز بزرگتری شد، اینکه همچنان فیلمسازان اولی پیدا می‌شوند که دنبال قصه‌گویی از دل مسیرهای ساده‌تر تولید هستند و می‌دانند که ذات سینمای درست؛ «قصه‌گویی» و «برانگیختن احساس» مخاطب از دل «خلق کاراکترهای ملموس» است یکی از معدود امیدهای باقی مانده در سینمای ایران است.

«علفزار» کاظم دانشی چنین فیلمی است. فیلمی که اکثر زمان آن در فضای محدود یک دادگاه می‌گذرد و فیلمساز سعی نکرده است پشت زرق و برق و تولید بزرگ پنهان شود.

فیلمی سهل و ممتنع که اگر هرکدام از بازی‌ها درست از کار درنمی‌آمدند تبدیل به یک اثر کاملا شکست‌خورده می‌شد، اما کارگردان موفق شده است که در دل قصه‌ای «ملتهب»، تعداد زیادی کاراکتر خلق کند که هرکدام رنگ و شناسنامه خاص خود را دارند و برای مخاطب آشنایند و سرنوشتشان برای مخاطب مهم می‌شود.

شانش بالای پژمان جمشیدی برای کسب سیمرغ بهترین بازیگر مرد

با توجه به اینکه چند فیلم از فیلم‌های مهم جشنواره را دیده‌ام، حدس می‌زنم پژمان جمشیدی اصلی‌ترین شانس کسب سیمرغ بهترین بازیگر مرد در جشنواره امسال خواهد بود.

او در یکی- دوسال اخیر بسیار در رسانه‌ها ستایش شده و روند صعودی محسوسی کارش داشته، جایگاهش در سینمای تجاری و عامه‌پسند تثبیت شده و یکی از پولسازترین بازیگران ایران است و حالا امسال در دو فیلم اجتماعی؛ «علفزار» و «بی‌مادر» نقش‌های متفاوتی دارد که می‌تواند سیمرغ را برایش به همراه داشته باشد.

به‌ویژه اینکه بار اصلی کیفیت «علفزار» بر روی بازی اوست و اگر بازی او درست از کار درنمی‌آمد، فیلم تبدیل به یک شکست می‌شد، اما حالا ریسک کارگردان و خود جمشیدی جواب داده و می‌دانم که برخی از لحظات تاثیرگذار «علفزار» در نسخه فعلی تعدیل شده، اما فیلم همچنان سرپا و ملتهب است.

روایتی که اخته و محافظه‌کار نیست و به یاد مخاطب می‌ماند. و این شاید یکی از مهمترین مشخصه‌های یک فیلم تاثیرگذار باشد، اینکه «اخته» نباشد، گرچه مسیر «محافظه‌کاری» معمولا مسیر کم‌هزینه‌تری است.

حسین لامعی هم نقد منفی درباره این فیلم داشت:

«قصّه‌ی «علف‌زار»، در مورد «تجاوزِ گروهی پسر، به جمعی از دختران، در باغِ حاشیه‌ی تهران است؛ آن هم در حالی که آن دختران، با شوهرانِ خود بوده‌اند و متجاوزان، ابتدا شوهرانِ آن‌ها را به چاقو زدند و بستند و سپس، در مقابل چشمِ آن‌ها به زنانشان تجاوز کردند!!»… یک داستانِ واقعی و به‌غایت مَهیب و هولناک، که طبیعتا، پای تماشای فیلمش، باید بر خود لرزید و فقط خون گریست…

«علف‌زار» ولی چنین قصه‌ی مَهیبی را، به‌حدّی سطحی و دمِ دستی و سهل و ممتنع روایت می‌کند که گویا، در حال روایتِ یه تصادفِ عادّی بین دو ماشین است!.. فیلمی ترسو و ناقص و درنیامده، که هم پادرهواست، و هم بلاتکلیف و بی‌خاصیّت… در آن‌حد که مخاطب، پس از پایان فیلم، حتی لحظه‌ای فیلم را به یادش نمی‌ماند و سریعاً از یادش میرود…

ای کاش فیلمسازانِ ایرانی وقتی نمی‌توانند چنین قصّه‌هایی را آنطور که باید و شاید بسازند و وقتی نمی‌توانند حقّ مطلب را آنگونه که باید ادا کنند، اساساً به سمتش نروند و این‌چنین ماجراهایی را، با آثارشان، ناخواسته به سُخره نگیرند…»

رضا منتظری هم در یک نقد مثبت نوشت: «با دیدن «علف‌زار» بی تردید محسور بازی بازیگرانش خواهید شد؛ صدف اسپهبدی که با این اثر به دنیای سینما معرفی شده با بازی حیرت انگیز و تأثیرگذارش مخاطب را جذب می‌کند.

اما پژمان جمشیدی یک بار دیگر با حضور موثر و روانش در «علف‌زار» ثابت کرده بازیگری به شدت توانا است که سینمای ایران تمامی پتانسیل او‌ را کشف نکرده و هر بار می‌تواند با رونمایی از وجه جدیدی از هنر بازیگری خود مخاطب را میخکوب کند…