معرفی کامل فیلم "پرواز": دوراهی شرافت و خیانت

هنر ام‌روز:ارزش و اهمیت یک فیلم سینمایی، همیشه وابسته به صحنه‌های اکشن و مهیج آن نیست؛ یک فیلم می‌تواند از جنبه‌های مختلفی شخصیت‌ها و داستانش را بررسی کند تا به اندازه‌ی کافی برای مخاطبش جذاب و تاثیرگذار باشد.

فیلم “پرواز” نیز بیشتر از اینکه فیلمی مهیج با داستان سقوط هواپیما و نجات جان مسافران با مهارت خلبان باشد، فیلمی درام است که تمرکز آن بر روی شخصیتی است که روی مرز باریک و خطرناکی راه می‌رود، مرزی که یک طرف آن خدمت و طرف دیگر آن خیانت است.

ویپ ویتاکر، خلبان زبده و خونسرد هواپیمایی آمریکا، مردی ست دائم الخمر و هوس باز که حتی روزهای پروازش هم دست از خوردن مشروب برنمی دارد. در یکی از همین پروازهاست که هواپیما دچار نقص فنی می شود و سقوط می کند اما به خاطر کارکشتگی ویپ، تنها شش نفر از مسافرین می‌میرند. با اینحال، همه چیز برعلیه ویپ است و او ممکن است به خاطر مست بودن در روز حادثه، مدت زمانی طولانی به زندان بیفتد …

نادیده گرفتن حقیقت و عادت به دروغگویی یکی از خصوصیت‌های بشر است که می‌تواند بزرگترین و جبران‌ناپذیرترین خسارت‌ها را به دنبال داشته باشد. همه ما می‌دانیم که در مسائل ریز و کلان ممکن است شاهد دروغ‌های بسیاری از جانب افراد رده‌بالا باشیم؛ اما اگر خودمان در شرایط سخت و خطرناکی قرار بگیریم چه؟ آیا زمانی که پای آبرو و زندگی‌مان هم درمیان باشد،‌ باز حاضر به گفتن حقیقت هستیم؟ اگر با قبول کردن اشتباهی که کرده‌ایم حاصل سال‌ها تلاش و تجربه‌مان نابود شود از هر راهی برای فرار از زیر بار مسئولیت استقبال نمی‌کنیم؟

در فیلم “پرواز” ما شاهد داستانی هستیم که به زیبایی هرچه تمام‌تر سعی کرده تا کشمکش‌های فردی در آستانه فروپاشی را به تصویر بکشد.دنزل واشنگتن که بازی خیره‌کننده و قابل تحسینی در این فیلم دارد، نقش خلبانی باتجربه را بازی می‌کند که برخلاف قوانین مربوط به شغلش، حین پرواز از مشروبات الکلی استفاده می‌کند و فردی معتاد به الکل و مواد مخدر است.

یکی از نکات قابل توجه درباره فیلم « پرواز » بازگشت رابرت زمه کیس پس از دوازده سال به صندلی کارگردانی یک فیلم زنده سینمایی است. زمه کیس طی دوازده سال گذشته وقت خود را اختصاص به ساخت انیمیشن های بلند کرد و توانست طی این مدت آثار قابل توجهی از جمله « قطار سریع السیر قطبی/ The Polar Express » و « بیوولف/ Beowulf » را روانه سینما کند که اگرچه از لحاظ محتوا دستاوردی مهمی برای او به ارمغان نیاوردند، اما از لحاظ گرافیکی و کیفیت ساخت بسیار قابل توجه بودند.

حال زمه کیس با « پرواز » دوباره به سینمای شخصیت های زنده بازگشته است و سبک و سیاق خاص فیلمسازی اش را که از او بخاطر سپرده ایم، بار دیگر به رخ همگان کشیده است.

او در سال 2000 فیلمی تحسین شده و بسیار زیبا به نام « دور افتاده / Cast Away » را ساخت که کماکان یکی از بهترین های تاریخ سینما به حساب می آید. نکته بارز درباره « دور افتاده » این بود که زمه کیس به خوبی موفق شد تا تمامی ابعاد شخصیت اصلی داستانش را برای تماشاگر نمایان کند و به عبارتی دیگر ، وی در « دور افتاده » شخصیت پردازی بی نظیری از قهرمان داستانش یعنی چاک ( تام هنکس این نقش را ایفا می کرد ) ارائه کرده بود که کماکان یکی از بهترین های سینما شناخته می شود. در « پرواز » نیز زمه کیس بار دیگر تمام تمرکزش را بر روی شخصیت اصلی داستانش یعنی وایپ ویتاکر قرار داده و این شخصیت را برای تماشاگر کاملاً قابل لمس کرده‌است.