«آواتار» پر از ارجاعات به «تایتانیک» است!
بینندگان دنباله «آواتار ۲» معتقدند «جیمز کامرون» به فیلم «تایتانیک» ارجاعی داده است.
فیلم «آواتار: راه آب» ، «جیمز کامرون» دومین هفته اکرانش را پشت سر می‌گذارد و تا همین جا با بیش از ۲۱۷ میلیون دلار به نهمین فیلم پرفروش آمریکای شمالی تبدیل شده است. برخی از سینماروها با دیدن صحنه‌هایی از این دنباله به یاد فیلم «تایتانیک» کامرون افتاده‌اند.
«کیت وینسلت» که یکی از ستارگان «تایتانیک» در سال ۱۹۹۶ بود، در «راه آب» همکاری دیگری با کامرون داشته و نقش یک شخصیت جدید را بازی می‌کند. در یکی از صحنه‌های «راه آب»، شخصیت‌های ناوی در تلاشند پس از غرق شدن یک کشتی روی آب باقی بمانند، حادثه‌ای که بینندگان را بی‌اختیار به یاد نماهای پایانی «تایتانیک» می‌اندازد.
یکی از بینندگان فیلم در شبکه‌های اجتماعی این سکانس را «ارجاعی زیبا» می‌داند در حالی که دیگری می‌نویسد: «دوازده سال انتظار برای دیدن نسخه انیمیشن «تایتانیک ۲».»
«کریس مونی» ژورنالیست این شباهت را به رسمیت شناخته است: «پس از هضم «آواتار ۲» نقد من این است: «جیمز کامرون «تایتانیک» را ساخته و دهه‌ها بعد به این نتیجه رسیده که اثر چند ساعته عظیم از غرق شدن کشتی نیاز دارد.»
«راه آب» با ۱۹۲ دقیقه حدود نیم ساعت طولانی‌تر از قسمت اول «آواتار» و فقط سه دقیقه کوتاه‌تر از «تایتانیک» است. کامرون هیچ‌گاه علاقه‌اش به اقیانوس را مخفی نکرده و بخشی از درآمد «آواتار» را صرف گشت و گذار در اعماق اقیانوس کرده است. او در سال ۱۹۸۹ فیلم «ورطه» (The Abyss) را ساخت که داستانی در مورد یک زیردریایی غرق‌شده روایت می‌کند.
کامرون سال گذشته در مصاحبه با «اینترتینمنت ویکلی» گفته بود: «به نظر دیوانگی می‌رسد، منظورم فرایند تولیدش است، اگر «آواتار» آن‌قدر فروش نکرده بود، هیچ‌وقت این کارها را نمی‌کردیم – چون دیوانه‌وار است. وقتی فیلم نمی‌سازم به سراغ اقیانوس می‌روم. بنابراین اگر بتوانم دو عشق بزرگ زندگی‌ام را ترکیب کنم – که یکی از آن‌ها سیاحت در اقیانوس است؛ دیگری فیلمسازی بلند – چرا نکنم؟»
کامرون اضافه می‌کند که برای فیلم «تایتانیک» در دهه ۱۹۹۰ «کیت وینسلت» و «لئوناردو دی‌کاپریو» را در مخزن ۱۷ میلیون گالونی قرار داده اما برای دنباله‌های «آواتار» او یک مخزن ۹۰۰ هزار گالونی رفته است: «همکارانم در گروه تولید واقعاً برای ما لابی زیادی کردند تا فیلم را با تکنیک «خشک برای خیس» بسازیم، [و به جای فیلمبرداری زیر آب] به افراد کابل وصل کنیم. می‌گفتم: «جواب نمی‌دهد. واقعی به نظر نمی‌رسد.» حتی اجازه دادم آزمایش کنند، جایی که ابتدا از این شیوه استفاده کردیم، و بعد زیر آب، میزان بررسی‌نشده‌ای از صحنه‌های زیر آب. اما اختلاف زیادی با هم داشتند.»